เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 431

ตอนที่ 431 ประจบประแจงเสียเปล่า?

สายตาพวกเขามองไปทางชายชุดคลุมดำ ไม่พูดไม่ได้ว่าชายคนนี้โดดเด่นมากจริงๆ ไม่ว่าสัดส่วนรูปร่างหรือใบหน้าที่เผยให้เห็นเพียงคางกับริมฝีปากบาง ล้วนชวนให้รู้สึกว่าเปรียบไม่ได้กับคนทั่วไป ยิ่งกว่านั้นอำนาจราชันบนร่างชายคนนั้นก็ดุร้ายน่าสะพรึงเกินไป พลังเช่นนั้นแม้แต่รัชทายาทเนี่ยเถิงแห่งแคว้นเหินเวหายังเอามาพูดเปรียบกันยาก ถึงไม่รู้ตัวตนคนผู้นี้ บางคนที่รอบรู้กว้างขวางก็รู้ว่าตัวตนของเขาต้องไม่ธรรมดาแน่นอน!

ในยามนี้ ตัวประหลาดเฒ่าระดับกำเนิดวิญญาณมีสีหน้าไม่ค่อยดีนักยามมองคุณหนูใหญ่เฟิ่งยิ้มตาหยีเดินไปหาชายชุดคลุมดำคนนั้นด้วยสีหน้าคุ้นเคย ในดวงตามีประกายเอ่อล้น

หากเขาฟังไม่ผิด เมื่อครู่นางเรียกชายชุดคลุมดำว่าเจ้าตำหนักยมราช? ตามที่เขารู้มา คนที่ถูกขนานนามว่าเจ้าตำหนักยมราชเหมือนจะมีแค่เจ้านายผู้ลึกลับแห่งตำหนักยมราชที่เป็นเช่นเทพมังกรเห็นหัวไม่เห็นหาง หรือว่า…จะเป็นคนผู้นี้?

เนี่ยเถิงข้างๆ ยามนี้สีหน้าก็ทะมึน โดยเฉพาะเมื่อเห็นเฟิ่งจิ่วเดินไปหาชายชุดคลุมดำด้วยใบหน้ายิ้มแย้มราวบุปผา อารมณ์บนใบหน้าเอาอกเอาใจและรู้สึกผิดเล็กน้อย มองจนมือใต้แขนเสื้อเขากำแน่น

เขาเป็นถึงรัชทายาทแคว้นเหินเวหา แน่นอนว่าเคยได้ยินชื่อกลุ่มอำนาจตำหนักยมราช รวมถึงชายที่ถูกเรียกยกย่องว่าเจ้าตำหนักยมราชเช่นกัน แต่จะใช่คนตรงหน้านี้หรือ? ชายคนนั้นเล่าลือกันว่าเป็นดังเทพสวรรค์ ลึกลับอย่างยิ่ง ทำไมถึงโผล่มาแคว้นเล็กระดับเก้านี้ ซ้ำยังรู้จักกับหญิงเช่นเฟิ่งชิงเกอ?

หรือว่าเจ้าตำหนักยมราชคนนี้จะไม่ใช่เจ้าตำหนักยมราชคนนั้นที่เขานึกถึง?

ทางด้านนั้น เจ้าตำหนักยมราชมองเฟิ่งจิ่วยิ้มแย้มเข้ามาต้อนรับ มุมปากเผยรอยยิ้มบางซึ่งมีแต่ก็เหมือนไม่มีในที่สุด ในดวงตาดำลึกล้ำฉายแววรักใคร่และอ่อนโยน เวลานี้เขาอยากลูบหัวนาง โอบนางไว้ในอ้อมกอดแน่นๆ และจุมพิตริมฝีปากแดงที่งามเย้ายวนแรงๆ ดูซิว่าครั้งต่อไปนางจะกล้าหนีไปเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรอีกหรือไม่?

ทว่าต่อหน้าคนมากมายเพียงนี้ เขาต้องอดทนไว้

รอจัดการคนแคว้นเหินเวหานั่นก่อน ค่อยสั่งสอนผู้หญิงคนนี้เสียหน่อย ไม่อย่างนั้นนางจะกล้าแสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขาอีก

“ฮิๆ ท่านเจ้าตำหนัก ทำไมท่านเดินทางมาไกลถึงที่นี่ หรือว่ามาทำธุระทางนี้?” เธอมายังเบื้องหน้าเขาพร้อมรอยยิ้มอิ่มเอม ฝืนใจทำหน้ายิ้มแย้ม

อันที่จริง เธออยากถามว่าท่านรู้ได้ยังไงว่าบ้านข้าอยู่ที่นี่ ท่านรู้ได้ยังไงว่าข้าเป็นผู้หญิง ท่านงานรัดตัวอยู่ไม่ใช่หรือ ทำไมถึงวิ่งแจ้นมาแคว้นเล็กระดับเก้านี้?

มาปรากฏตัวอย่างกะทันหันต่อหน้าเช่นนี้ ช่างน่าตกใจจริงๆ…

“ท่านผู้อาวุโส?”

ได้ยินประโยคหน้านางเรียกว่าผู้อาวุโส ประโยคหลังก็ผู้อาวุโส เขาจึงเลิกคิ้วเล็กน้อย แค่นเสียงเย็นคราหนึ่ง “ข้าแก่มากรึ?”

“เหอะๆ ข้าแค่ให้เกียรติท่าน” เธอยิ้มกระอักกระอ่วน คิดว่าทำไมตัวเองถึงไม่มั่นใจเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา? หรือว่ารู้สึกผิดที่เอาเปรียบเขาเสียมากมาย?

“หึ! เจ้าก็ช่างอ่อนหัดนัก! โดนคนมาบังคับแต่งงานถึงหน้าบ้าน ไม่นึกว่าจะไม่รู้จักเอ่ยอ้างชื่อข้า คิดว่าที่เจ้าประจบประแจงข้ามันเสียเปล่ารึ?”

เขาสั่งสอนเสียงเข้มอย่างไม่สบอารมณ์ แต่กลับตัดใจสั่งสอนเกินเหตุไม่ได้ คำพูดก็ไม่รุนแรง ทว่ามีความรู้สึกจนปัญญาที่ไม่อาจอบรมคนให้ดีได้ เฟิ่งจิ่วฟังแล้วอึ้งงันไป มองเขาตาค้าง

เขาจะให้นางอาศัยชื่อและพึ่งพาอำนาจเขา? เธอฟังผิดไปหรือเปล่า? ทำไมเธอถึงไม่รู้ว่าไปกอดแข้งกอดขาหนาๆ และอาศัยที่พึ่งยิ่งใหญ่เช่นเขาตั้งแต่เมื่อไหร่