เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 445

ตอนที่ 445 โกรธจนไม่อาจเก็บกลั้น

“ทำยังไงดี? พวกเขาจะสงสัยข้ารึเปล่า?” เขากระซิบเสียงเบา ยามนี้ในใจไม่มั่นใจอะไรเลยจริงๆ

เดิมนึกว่าจะพาเฟิ่งเซียวกลับมาได้ ใครจะรู้ว่าการคุ้มกันเรือนเขาจะแข็งแกร่งเหลือเกิน คนที่พาไปถึงกับเข้าใกล้ห้องนั้นไม่ได้แม้แต่ครึ่งก้าว โชคดีว่านอกจากคนที่ตายในการต่อสู้ ที่นั่นก็ไม่เหลือใครรอด พวกนั้นอาจสาวมาไม่ถึงตัวเขา

“จริงด้วย พวกเขาไม่มีเหตุผลต้องสงสัยข้า และไม่มีหลักฐาน ข้าต้องไม่ตกใจไปเอง”

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อผ่อนคลายอารมณ์ที่ตึงเครียดและเสียงขวัญ เมื่อนั่งลงบนบัลลังก์มังกรเรี่ยวแรงทั่วร่างก็ราวกับโดนดึงออกไป ก่อนหน้านี้เดินไปเดินมาทั้งอารมณ์ตึงเครียดอยู่ตลอด ยามนี้พอนั่งลงถึงพบว่ามือเท้าตนเองตกใจเสียจนเหงื่อออกและไม่มีแรงจะลุกยืน

นานนักเขาถึงจะเรียกคนชุดดำนายหนึ่งมาปรากฏตัวยังกลางท้องพระโรง

“นายท่าน” คนชุดดำคารวะด้วยความเคารพ พร้อมทั้งขานเรียก

“เรียกบรรพชนนักรบที่ส่งไปอารักขาท่านอ๋องสามพวกนั้นกลับมา คืนนี้เพิ่มการป้องกันภายในวังให้แข็งแกร่งขึ้นด้วย” เขาสั่งการเสียงเข้ม หลังจากใจเย็นลงแล้วสมองก็เริ่มคิดได้

เดิมทีกังวลว่าวันนี้อี้เซวียนจะไปจวนตระกูลเฟิ่งเพื่อหยุดยั้งปัญหาที่จะเกิดขึ้น ด้วยเหตุนี้จึงส่งบรรพชนนักรบสองสามคนไปเฝ้าเขาไว้ กักบริเวณเขาในจวนอ๋องไม่ให้ออกไปทำเสียเรื่อง โชคดีที่ส่งคนไปเฝ้า ไม่งั้นเรื่องวันนี้ทั้งหมดเกรงว่าเขาจะรับมือไม่ไหวจริง

“ขอรับ” คนชุดดำกลางท้องพระโรงขานรับ แล้วจากไปอย่างรวดเร็ว

เห็นเช่นนี้มู่หรงป๋อก็ครุ่นคิดเล็กน้อย คิดว่าชายที่เรียกว่าเจ้าตำหนักยมราชคนนั้นเป็นใครกันแน่? ทำไมแม้แต่คนแคว้นเหินเวหายังเขา? ซ้ำยังมีกำลังเช่นนั้น ถึงสามารถสังหารตัวประหลาดเฒ่าระดับกำเนิดวิญญาณได้ เขามีที่มาที่ไปยังไงกันแน่?

เรื่องที่เกิดขึ้นกับจวนตระกูลเฟิ่งกระจายไปทั่วเมืองอวิ๋นเยวี่ยราวกับสายลม แม้มู่หรงอี้เซวียนไม่ได้ออกจากจวน ยามนี้ก็ได้ยินข่าวเช่นกัน

เขานั่งอยู่ในศาลาภายในจวนพลางมองไปยังทิศทางจวนตระกูลเฟิ่ง แววตาลึกล้ำนั้นมีประกายสับสน

สังหารคนระดับกำเนิดวิญญาณ? ชายคนนั้นเป็นคนที่นางมอบใจให้งั้นหรือ? หากไม่ใช่งั้นนางก็เป็นคนที่ชายคนนั้นมอบใจให้ นางไปรู้จักคนเช่นนั้นมาจากไหน? หรือว่าพบกันในช่วงเวลานั้นที่ออกไปข้างนอก?

นึกถึงคำพูดเหล่านั้นที่นางบอกเขาว่าเป็นไปไม่ได้ ที่ผ่านมาเขามีความคิดที่ใสซื่อยิ่งนัก ขอแค่กำลังเขาฝึกบำเพ็ญถึงระดับที่มั่นคง จะให้นางเปลี่ยนมุมมองได้แน่ๆ ทว่าตอนนี้…

“เกรงว่าจะเป็นไปไม่ได้ตลอดกาลแล้วสินะ!” เขายิ้มขมขื่นพลางกระซิบเบาๆ ท่าทีทั้งอ้างว้างและโดดเดี่ยว

เขาอาจไม่ได้รักนางสุดหัวใจอย่างที่ตนเองจินตนาการไว้ มิเช่นนั้นหลังจากท่านพ่อสั่งคนมาเฝ้าจวนอ๋องไว้ ทำไมเขาถึงพยายามที่จะออกไป?

อันที่จริงในใจเขาชัดเจนยิ่ง มีเรื่องมากมายไม่อาจครอบครองได้พร้อมๆ กัน ระหว่างนางกับตระกูลมู่หรง ทางที่เขาเลือกอย่างเฉียบขาดคือการปกป้องราชวงศ์ตระกูลมู่หรง เพื่อไม่ให้แคว้นต้องสั่นคลอน และไม่ให้แคว้นเหินเวหามีเหตุผลมาทำลายแคว้น ทว่าสิ่งนี้กลับลิขิตให้เขาต้องสูญเสียนางไปตลอดกาล…

“นายท่าน ท่านผู้ครองแคว้นถอนคนออกไปแล้วขอรับ” ทหารอารักขาชุดดำมาบอกยังด้านหลังเขา

มู่หรงอี้เซวียนเงียบไป นั่งอยู่นิ่งไม่เอ่ยปาก

ส่วนทหารอารักขาคนนั้นด้านหลังก็ยืนนิ่งไม่ไหวติงและไม่ออกไป เหมือนกำลังลังเลอะไรบางอย่าง