เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 491

ตอนที่ 491 ชาติกำเนิดไม่ธรรมดา

“แม่เจ้ามีนามว่าซั่งกวนหวั่นหรง พ่อพบนางตอนออกไปฝึกวิชา ตอนนั้นพ่อรับภารกิจทหารรับจ้างจึงได้พบนางที่มาเก็บยา คนที่ติดตามนางถูกสังหารไป ส่วนตัวเองยังได้รับบาดเจ็บสาหัส พ่อพานางไปซ่อนตัวจากคนพวกนั้นที่ตามลอบฆ่า เจ้าไม่รู้หรอก! แม่เจ้าเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ และเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุที่มีพรสวรรค์มากล้น…”

เฟิ่งจิ่วฟังอยู่เงียบๆ ฟังพ่อเล่าถึงอดีตที่ได้พบเจอ รู้จัก และรักกับแม่อย่างละเอียด ฟังเขาเล่าถึงอุปสรรคที่ทั้งสองประสบพบเจอในช่วงเวลานั้น เล่าว่าระหว่างทางที่แม่อุ้มท้องเธอ ขณะกำลังตามเขากลับแคว้นแสงสุริยันก็ถูกตระกูลนางหาตัวพบ

“ถูกคนจากตระกูลท่านแม่กีดกัน? แล้วหลังจากนั้นล่ะเจ้าคะ?” เธอหวั่นใจเล็กน้อย ฟังจากความทรงจำของพ่อเธอราวกับเห็นภาพสุดระทึกตอนนั้นได้

ตระกูลสูงศักดิ์ คุณหนูใหญ่ที่กำลังหนีออกจากบ้าน หนำซ้ำยังเป็นคุณหนูใหญ่ที่ตั้งครรภ์ลูกสาวทั้งที่ไม่ได้รับอนุญาตจากผู้ใหญ่ในตระกูล ถูกตระกูลและพ่อนางไล่ตามจนทัน ผลที่ตามมานั้น เธอไม่กล้าจินตนาการจริงๆ

“พ่อนางต้องการฆ่าพ่อ และยังต้องการฆ่าเจ้าที่ใกล้จะเกิด นางจึงใช้ความตายข่มขู่ บอกว่าหากพ่อกับลูกใครมีอันเป็นไป นางจะไม่ใช้ชีวิตอย่างเดียวดายแน่นอน จากนั้นพ่อนางถึงยอมถอยหนึ่งก้าว ให้นางคลอดลูกและให้พ่อพาลูกจากไปโดยไม่อนุญาตให้พบหน้านางอีกตลอดกาล ส่วนนางโดนจับกลับไป ที่พ่อจำไม่ได้เป็นจึงเพราะพ่อนางปิดผนึกความทรงจำเอาไว้ ปิดผนึกความทรงจำทั้งหมดที่เกี่ยวกับนาง ครั้งนั้นถึงค่อยคลายออกเพราะความผิดพลาด”

“แม้หลายปีนี้พ่อจะจำแม่และเรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับนางไม่ได้ แต่ในใจพ่อรู้มาตลอด ในใจมีคนคนหนึ่ง คนที่ไม่ควรลืมแต่กลับถูกลืม หากความผิดพลาดครั้งนั้นไม่ทำลายผนึกที่ปิดไว้ พ่อก็ไม่รู้จริงๆ ว่านางจะถูกพ่อลืม ไม่ถูกนึกถึงไปตลอดเลยหรือไม่”

เล่าถึงตรงนี้ เสียงเขาสั่นเครือเล็กน้อย คิดจนตายก็จำไม่ได้ว่าคนที่เขารักเป็นใคร จำทุกอย่างเกี่ยวกับนางไม่ได้ หัวใจยิ่งสั่นสะท้านอย่างไม่อาจห้าม…

แววตาหม่นหมองของเฟิ่งจิ่วสั่นไหวเล็กน้อย เอ่ยถามว่า “ท่านพ่อ ท่านยังไม่ได้บอกข้าเลย ท่านแม่เป็นคนแคว้นใด?”

“นางเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลซั่งกวนแห่งแคว้นสวรรค์บันดาล แคว้นรุ่งเรืองระดับหนึ่งในแดนตะวันออก”

กล่าวจบเฟิ่งเซียวมองนาง เอ่ยด้วยท่าทีเคร่งขรึมจริงจัง “เสี่ยวจิ่ว พ่อรู้ว่าลูกโดดเด่นยิ่งนัก แต่แคว้นรุ่งเรืองระดับหนึ่งเช่นนั้น สำหรับแคว้นเล็กระดับเก้าอย่างเรายังสูงเกินจะอาจเอื้อม ผู้แข็งแกร่งที่นั่นมีมากดั่งป่าไม้ แม้เป็นตระกูลเล็กๆ จากแคว้นรุ่งเรืองระดับหนึ่ง ความสามารถเราในตอนนี้ก็ไม่มีทางสู้ได้ ลูกต้องรู้ไว้ว่าในแดนตะวันออกมีแคว้นเล็กระดับเก้านับพัน แต่แคว้นรุ่งเรืองระดับหนึ่งทั่วแดนตะวันออกยังมีแค่สิบ ความแข็งแกร่งนั้นแม้แต่แคว้นเหินเวหาแคว้นระดับหกร้อยแคว้นยังเทียบไม่ได้เลย”

“ลูกต้องรับปากพ่อ เก็บซ่อนเรื่องนี้ไว้ในใจ ลูกรู้ว่าแม่คือซั่งกวนหวั่นหรง นางมาจากไหน และยังมีชีวิตอยู่ก็พอ หากคนตระกูลนางรู้ว่าผนึกที่ปิดไว้ถูกทำลายจนพ่อจำเรื่องทั้งหมดได้ สิ่งที่รอเราอยู่เกรงว่าจะเป็นการสังหารโดยไม่ลังเลสักนิด เพราะพวกเขาไม่ยอมให้คนจากแคว้นเล็กระดับเก้าอย่างเราไปทำให้ชื่อเสียงของพวกเขาตระกูลสูงศักดิ์แห่งแคว้นรุ่งเรืองต้องแปดเปื้อน ไม่ยอมให้ใครรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างคุณหนูใหญ่ตระกูลซั่งกวนกับเรา และยิ่งไม่ยอมให้คนตระกูลพวกเขามาเกลือกกลั้วสัมพันธ์กับเราด้วย”

ได้ยินคำพูดนี้ หัวใจเฟิ่งจิ่วสั่นไหวเล็กน้อย เห็นเขากังวลใจจึงเผยรอยยิ้มออกมา “ท่านพ่อโปรดวางใจ ลูกทราบแล้วเจ้าค่ะ”

………………………………………………….