เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 533

ตอนที่ 533 พาผู้หญิงกลับมา

ได้ยินเช่นนี้ ฮุยหลางตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง “อืม นายท่านพวกเราฐานะสูงส่งยิ่งนัก คุณชายจิ่ว ท่านจะพลาดโอกาสไม่ได้เชียว”

เฟิ่งจิ่วมุมปากกระตุก มองเขาอย่างหมดคำจะพูด ว่าแล้วว่ามีนายเช่นไรย่อมมีข้ารับใช้เช่นนั้น

“คุณชายจิ่ว ของขวัญข้าเล่า?” ดวงตาเขาเป็นประกาย แม้ของขวัญต้องส่งมอบให้นาย แต่คิดๆ ดูแล้วภูตหมอมอบอะไรให้เขาก็คุ้มค่าที่จะดีใจทั้งนั้น

“ยาที่ข้าปรุงออกมาตอนสอบประเมิน” เธอนำยานั้นจากในห้วงมิติยื่นให้เขา พลางบอก “แม้นายท่านเจ้ามียาอายุวัฒนะ แต่นี่ก็เป็นน้ำใจจากข้า ถือว่าขอบคุณเจ้าที่ช่วงนั้นช่วยข้าวิ่งทำธุระ” เธอหมายถึงเรื่องที่สั่งเขาไปวางยามู่หรงป๋อยามวิกาล

“ขอบคุณคุณชายจิ่วมาก”

ฮุยหลางตาเป็นประกาย รับมาด้วยความยินดีพลางบอก “ยาของคุณชายจิ่วถึงมีเงินก็ซื้อไม่ได้ ไม่เหมือนยาพวกนั้นที่นายท่านให้ แต่ว่า คุณชายจิ่วบอกผลลัพธ์กับฤทธิ์ของยานี้ให้ข้าหน่อยได้หรือไม่?”

“มันช่วยเจ้าเสริมกำลังได้ เหมาะจะให้ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังใช้” เธอพูดพลางเดินกลับห้อง

วันนี้ไปสอบประเมินที่สมาคมนักปรุงยาแต่เช้าตรู่ เวลานี้ความจริงง่วงนอนนิดหน่อยแล้ว กลับไปนอนสักพักค่อยตื่นขึ้นมาคุยดีกว่า ขณะที่เดินเข้าห้องไปก็เอ่ยกับเหลิ่งซวงด้านหลังว่า “ข้าจะนอนสักพัก อย่าให้ใครมารบกวนข้า”

“เจ้าค่ะ” เหลิ่งซวงขานรับ ช่วยปิดประตูเรียบร้อย จากนั้นจึงยืนเฝ้าตรงหน้าประตูต่อ

อิ่งอีเห็นเฟิ่งจิ่วกลับห้องไปแล้ว จึงมองทางฮุยหลาง “เจ้านี่โชคดีไม่เบา ยาที่คุณชายจิ่วปรุงออกมาฤทธิ์ยาไม่ด้อยไปกว่าของคนพวกนั้นแน่นอน ไม่แน่ว่าหากเจ้าดื่มยาขวดนี้ลงไป คงบรรลุถึงระดับกำเนิดวิญญาณได้ทันที”

ยามนี้ฮุยหลางลิงโลดอย่างยิ่ง ทว่ายังไม่ลืมตัว เก็บยานั้นไปอย่างระมัดระวัง “นายท่านบอกว่าช่วงนี้อย่าเพิ่งบรรลุระดับกำเนิดวิญญาณ ให้ข้าวางรากฐานจนมั่นคงเสียหน่อย รอเขาบอกว่าได้ค่อยบรรลุขั้น ถึงเวลานั้นรากฐานจะมั่นคงมาก หนทางการฝึกบำเพ็ญจะยิ่งยืนยาว”

“นี่ เจ้าว่านายท่านไปไหนแล้ว ทำไมออกไปนานเพียงนี้ยังไม่กลับมาอีก?” ฮุยหลางมองไปรอบๆ ไม่เห็นร่างนายท่านเขาจริงๆ จึงอดไม่ได้ที่จะแปลกใจอยู่บ้าง

นิสัยนายท่านเป็นคนชอบอยู่ในห้องมากกว่า และไม่อยากออกไปเดินเหิน เดิมคิดว่าไปเดินเล่นละแวกนี้สักพักจะกลับมา ใครจะรู้ว่าตอนนี้ยังไม่เห็นตัวคน

แต่สิ่งที่ทำให้ทั้งสองต่างนึกไม่ถึงคือ หลังจากเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป นายท่านของพวกเขาก็กลับมา แต่ด้านหลังกลับมีผู้หญิงคนหนึ่งตามมาด้วย!

“ไม่ใช่กระมัง? ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” ฮุยหลางตาค้าง นายท่านออกไปรอบเดียวก็ยั่วยวนใครจากที่ไหนมาแล้ว?

“ดูแล้วเหมือนจะคุ้นตานิดหน่อย” อิ่งอีพูดพลางจ้องมองผู้หญิงคนนั้นที่ตามอยู่ด้านหลังนาย

“คุ้นตา? นึกไม่ออกเลย ข้ารู้แค่ว่าหากคุณชายจิ่วรู้ เดาว่าคงเป็นเรื่องใหญ่แน่” ฮุยหลางกล่าวไปเช่นนี้ แม้แต่อิ่งอียังนิ่งเงียบไปเช่นกัน

สีหน้าหลิงโม่หานถมึงทึงเล็กน้อย ไอเย็นกระจายทั่วร่าง แต่คนที่ตามอยู่ข้างกายกลับคล้ายไม่รู้ตัว เดินตามข้างกายตลอดพลางพยายามพูดคุยกับเขา

เมื่อเข้ามาในโรงเตี๊ยมตรงขึ้นไปชั้นสอง หลิงโม่หานกวาดมองห้องปีกที่ปิดสนิท มองฮุยหลางก่อนถาม “นางล่ะ?”

“คุณชายจิ่วกำลังนอนกลางวันขอรับ”

ฮุยหลางรีบร้อนกล่าว มองผู้หญิงด้านล่างที่กำลังมองไปรอบๆ พร้อมเรียกเถ้าแก่เข้าไปคุยด้วย จากนั้นถามเสียงเบาว่า “นายท่าน ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครรึขอรับ?”

………………………………………………….

โกรธเคือง? ข้อนี้กลับเป็นไปได้ยิ่งนัก

ทว่า สิ่งที่ทำให้พวกเขาต้องรอนานคือเฟิ่งจิ่วกลับหลับจนท้องฟ้าค่อยๆ มืดเสียได้ ถนนใหญ่เริ่มจุดโคมไฟสีแดง แม้แต่นายท่านพวกเขายังตื่นนอนเดินออกจากห้อง มานั่งยังบริเวณชั้นหนึ่งแล้ว

ส่วนผู้หญิงคนนั้น หลังจากตามหลังเจ้าตำหนักกลับมาก็ยังไม่ออกไป ด้วยเหตุนี้เมื่อหลิงโม่หานลงมาดื่มชาที่ชั้นหนึ่ง นางจึงนั่งลงที่โต๊ะเขาโดนไม่เกรงกลัวไอเย็นบนร่าง พร้อมหาเรื่องพูดคุยสร้างความคุ้นเคย

แน่นอนว่าหลิงโม่หานเพียงดื่มชาเงียบๆ ไม่ตอบกลับสักประโยค ถึงกับไม่แม้แต่จะมองหญิงผู้มีรูปโฉมโดดเด่นคนนั้น

จนกระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตูห้องปีกตรงชั้นสองดังมา แววตาถึงจะสั่นไหวเล็กน้อย คล้ายกำลังนั่งคอยอะไรบางอย่างเงียบๆ

เฟิ่งจิ่วที่เพิ่งตื่นนอนใบหน้างดงามยังดูง่วงงุนงง ดวงตาที่หรี่ลงครึ่งหนึ่งมีความเกียจคร้านอยู่บางส่วน ชุดสีแดงแสบตาสวมอยู่บนร่าง อาจเพราะเพิ่งตื่นนอน ตรงปกสาบเสื้อด้านหน้าจึงยังจัดการไม่เรียบร้อย ซ้ำยังเปิดออกเล็กน้อย เผยให้เห็นผิวพรรณขาวราวหิมะ ระหว่างเคลื่อนไหวทั่วร่างมีกลิ่นอายเฉื่อยชา เธอยกมือขึ้นพลางหาวหวอด ถามเหลิ่งซวงที่เฝ้าอยู่ตรงประตูไปเรื่อยเปื่อย

“ท่านอากลับมาหรือยัง?”

“กลับมาแล้วเจ้าค่ะ นั่งอยู่ชั้นล่าง” เหลิ่งซวงตอบกลับ สายตามองไปชั้นล่าง

เฟิ่งจิ่วได้ยินก็เดินมาก้มลงมองบริเวณระเบียง เห็นแล้วเธอเบิกตาโตทันที ความง่วงงุนทั่วทั้งร่างพลันตื่นตัวขึ้นมาเกินครึ่ง สีหน้าทั้งเหลือเชื่อและสงสัย

“ข้ามองผิดไปกระมัง? นึกไม่ถึงว่าท่านอาจะพาผู้หญิงกลับมาด้วย?”

………………………………………………….