เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 541

ตอนที่ 541 ม้วนเช่นนี้จะนอนอย่างไร

“ดึกดื่นมืดค่ำ ควรนอนได้แล้ว”

หลิงโม่หานอุ้มนางพลางสาวก้าวเดินไปห้องด้านใน ไม่สนใจว่านางจะดิ้นร้องเสียงเบา จนกระทั่งมาถึงข้างเตียงถึงจะวางนางลงด้านบน จากนั้นค่อยแก้เสื้อคลุมตัวนอก ดึงเคราหนาบนหน้าออก พลางมองสาวน้อยที่กำลังกอดผ้าห่มก+ถลึงมองเขา “เจ้านอนฝั่งใน ข้านอนฝั่งนอก”

“นะ นะ นี่ท่านจะนอนที่นี่หรือ?”

เธอเบิกตากว้าง ผู้ชายคนนี้พูดเองว่าตั้งแต่พบเธอก็ควบคุมตัวเองไม่ได้แม้แต่น้อย นึกไม่ถึงว่ายังกล้าวิ่งมาเบียดบนเตียงเดียวกันกับเธออีก? นี่มันจังหวะฟืนแห้งไฟแรงแค่แตะก็ปะทุแล้ว!

“ใช่” เขาพยักหน้า นัยน์ตาฉายยิ้มวาบผ่าน

“ไม่ได้!” เธอปฏิเสธโดยไม่แม้แต่จะคิด ครอบครองอาณาเขตของตนเองราวกับเสือน้อย “ท่านกลับไปห้องข้างๆ เลย!”

“เพื่อรับประกันความปลอดภัยเจ้า ตลอดทางต่อจากนี้ข้าจะพักห้องเดียวกับเจ้า นอนร่วมเตียงเดียวกัน ปฏิเสธไปก็เปล่าประโยชน์ เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะปรับตัว” เขาถอดเสื้อนอกและยังแก้เชือกชุดซับใน เฟิ่งจิ่วที่ครอบครองทั้งเตียงไว้เห็นแล้วดวงตาเบิกโต สีหน้าตกตะลึง

“ยะ ยะ อย่าบอกข้านะว่าปกติท่านไม่สวมเสื้อผ้านอน?” พูดออกไปแล้วเธอก็กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว สองตาฉายแววเจ้าเล่ห์ขึ้นมา

เห็นก่อนหน้านี้นางยังปฏิเสธ ถลึงตาจ้องเขาอย่างเกรี้ยวกราด เวลานี้กลับกลืนน้ำลายลงคอ สองตายิ่งฉายแววเจ้าเล่ห์จ้องมองเขาถอดเสื้อตรงๆ หลิงโม่หานจึงชายตามองอย่างอดไม่ได้ มุมปากยกขึ้นน้อยๆ อย่างที่ไม่อาจสังเกต “หากเจ้ามีความคิดเช่นนั้น ข้ายินดีอย่างยิ่งที่จะร่วมด้วย”

“เฮ้อ! ท่านทำเช่นนี้ข้าคงขายไม่ออก” ตอนเห็นเขาถอดรองเท้านั่งลงข้างเตียง เธอทอดถอนใจขึ้นมาอย่างจนใจ

“ไม่เป็นไร เพราะสุดท้ายเจ้าจะแต่งกับข้าเท่านั้น” คำพูดเขาเอาแต่ใจ ยิ้มหัวอยู่บ้าง ไม่ได้นอนลงทันทีแต่หยิบผ้าห่มมาห่อนางเป็นก้อน จากนั้นค่อยนอนลงฝั่งด้านนอกและโอบนางไว้ในอ้อมกอดทันที

เขาไม่สนใจสาวน้อยที่เบิกตาด้วยสีหน้าตะลึง เพียงลูบศีรษะนางเบาๆ “เด็กดี นอนเสียเถอะ!”

“ท่านห่อข้าเช่นนี้จะนอนได้อย่างไร?” เธอถลึงตา เห็นแขนขาตัวเองล้วนถูกห่อไว้ในผ้าห่ม ทั้งร่างเผยให้เห็นเพียงศีรษะ สีหน้าจึงหมดคำพูดทันใด

เช่นนี้จะนอนได้หรือ เช่นนี้นางจะหลับลงหรือ ม้วนเธอเช่นนี้หมายความว่าอย่างไรกัน?

“หลับตาก็นอนได้แล้ว” เขาโอบกอดสาวน้อยในผ้าห่ม คิดว่าทำเช่นนี้ตนจะไม่คิดฟุ้งซ่าน

“ท่าน…” เฟิ่งจิ่วถลึงตามอง เพิ่งเอ่ยก็ถูกจี้จุดชีพจรไว้ หลับสนิทไปทันที

“เช่นนี้ก็หลับได้แล้ว นอนเถอะ! รอข้าควบคุมตัวเองได้ดีขึ้นอีกหน่อย เจ้าจะไม่ต้องโดนห่อเช่นนี้” เขากระซิบด้วยน้ำเสียงขบขัน คิดว่าคุ้นชินกับการมีนางนอนข้างกายเสียก่อนสักสองสามวัน ถึงเวลานั้นถึงนอนโอบนางไว้ในอ้อมกอดตรงๆ คงจะไม่คิดฟุ้งซ่านแล้ว

ค่ำคืนเคลื่อนคล้อย หลิงโม่หานบนเตียงกอดสาวน้อยที่นอนหลับและโดนห่อด้วยผ้าห่มหลับไปด้วยความอิ่มเอม เพราะความสุขและสำราญในใจ แม้จะหลับไป มุมปากก็ยังยกโค้งบางๆ…

ฮุยหลางกับอิ่งอีที่เฝ้าด้านนอกมองหน้ากัน ต่างถอนหายใจเบาๆ สุดท้ายนายท่านก็ใช้อำนาจอย่างไม่ยอมอ่อนข้อให้ พวกเขาสองคนเฝ้าอยู่ข้างนอกตั้งนาน ยังกลัวจริงๆ ว่าเจ้านายจะถูกภูตหมอไล่ออกมา!

ความจริงทุกปีล้วนมีเรื่องแปลก ปีนี้ยิ่งมีมากเป็นพิเศษ หัวใจเขารู้สึกว่าตั้งแต่พวกคุณชายชุดแดงเข้ามาพักก็ต้องเตรียมรับการปะทะตลอด หากยังมีเรื่องเช่นนี้อีกสองสามครั้ง เดาว่าคงได้ล้มป่วยจริงๆ แล้ว

ฮุยหลางกับอิ่งอีต่างไม่รู้จักหัวหน้าสมาคมนักปรุงยากับนักปรุงยาทิพย์ศักดิ์สิทธิ์แซ่อวี๋ ด้วยเหตุนี้ เมื่อได้ยินว่าคนที่มาหาเป็นหัวหน้าสมาคมนักปรุงยา จึงพินิจมองทั้งสองอย่างค่อนข้างแปลกใจ ไม่รู้ว่าเป็นคนไหน

ในขณะที่ฮุยหลางกับอิ่งอีพินิจมองคนทั้งสอง พวกเขาสองคนก็มองประเมินพวกเขา เห็นสองคนแม้แต่งกายเช่นทหารอารักขา แต่กลิ่นอายวรยุทธ์กลับน่าสะพรึงอย่างยิ่ง ในใจเลยแอบเสียขวัญโดยอย่างห้ามไม่อยู่

ใบหน้าอวี๋เหล่าเผยแววยิ้มออกมาอย่างไม่ชัดเจน บอกว่า “ข้าผู้เฒ่าแซ่อวี๋ ท่านนี้คือหัวหน้าสมาคมเรา วันนี้มาหาเสี่ยวจิ่วเพราะมีเรื่องอยากคุยด้วย สองท่านไปบอกต่อแทนทีเถอะ!”

ได้ยินเช่นนี้ ฮุยหลางสวนทันทีว่า “อ้อ ที่แท้ท่านคือ… นักปรุงยาทิพย์ศักดิ์สิทธิ์อวี๋เหล่า!” เดิมเขาจะพูดว่าที่แท้ท่านคือตาเฒ่าอวี๋ที่คุณชายจิ่วเคยพูดไว้! แต่คิดๆ แล้ว เมื่อคำพูดมาถึงปากก็เปลี่ยนไป

“เป็นข้าเอง” อวี๋เหล่าไม่รู้ความคิดเขา และไม่รู้ว่าหลังจากกลับมาเฟิ่งจิ่วตีโพยตีพายเพราะพลาดเสียผลประโยชน์ ยามนี้ยังคงเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้ม “ไม่ทราบว่าเสี่ยวจิ่วเขา…”

“คุณชายจิ่ว! เมื่อคืนเหมือนจะนอนค่อนข้างดึกจึงยังไม่ตื่นขอรับ” ฮุยหลางพูด “เช่นนั้นทั้งสองท่านไปนั่งชั้นล่างก่อนเถอะ ข้าจะไปรายงาน…”

ยังเอ่ยไม่ทันจบ ก็เห็นหลิงโม่หานในชุดคลุมสีดำไว้เคราหนาเดินออกมา ชำเลืองมองเหล่าคนนอกห้อง สายตาหยุดลงบนร่างอวี๋เหล่ากับหัวหน้าสมาคม ถามเสียงเข้มว่า “พวกเจ้ามาหานางเรื่องอะไร?”

“ใต้เท้าคือ?”

“เขาคือนายท่านของพวกเรา และเป็น…ของคุณชายจิ่ว…อืม…” ฮุยหลางพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ไม่รู้จะเอ่ยคำด้านหลังอย่างไร