เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 589

ตอนที่ 589 ส่งมอบสินสอด

ด้านนอก ผู้คนกำลังพูดคุยกันพลางมองสินสอดแต่ละกล่องถูกยกเข้าจวนตระกูลหลิน ต่างชื่นชมการส่งสินสอดอันยิ่งใหญ่ของพวกเขา สินสอดที่มีอย่างน้อยร้อยกล่องทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกตื่นตาตื่นใจจริงๆ!

ส่วนด้านใน นอกจากสมาชิกคนสำคัญของจวนตระกูลหลิน ผู้หญิงพวกนั้นล้วนไม่ได้เข้าไปห้องโถงใหญ่ แต่ให้เหล่าทหารอารักขาในจวนเชิญออกจากพื้นที่ สินสอดร้อยกล่องวางไว้ในลานบ้านหน้าห้องโถงก่อน สินสอดร้อยกล่องที่อัดเต็มวางแน่นขนัดไปทั้งเรือน ทำให้ผู้หญิงพวกนั้นมองจนอิจฉาในใจไม่หยุด

ภายในห้องโถงใหญ่ คนที่นั่งตรงตำแหน่งอาวุโสคือหลินป๋อเหิงผู้นำตระกูลหลิน เฟิ่งจิ่วกับผู้เฒ่าเกิ่งสองคนนั่งตรงตำแหน่งที่หนึ่งและสองด้านล่างซ้าย หลินเฉิงจื้อนั่งถัดจากพวกเขา ส่วนคนที่นั่งด้านล่างขวาก็คือลูกชายคนอื่นๆ อีกสองสามคนของเขากับเหล่าผู้อาวุโส

“แม่หนูเฟิ่ง วันที่พวกเจ้าเลือกคือวันไหน ทำไมถึงส่งสินสอดมาเร็วเพียงนี้ ยังมีท่านปู่เจ้าอีก? ทำไมเขาไม่มาด้วย?” หลินป๋อเหิ่งเอ่ยถาม อันที่จริงไม่ได้สนใจว่าคนที่ส่งสินสอดจะเป็นผู้เฒ่าเฟิ่งหรือไม่ แค่นึกว่าเขาจะมาแต่กลับไม่เห็น จึงถามไปเช่นนี้

เฟิ่งจิ่วมองไปทางเขา กล่าวยิ้มๆ ว่า “เลือกวันเรียบร้อยแล้วขอรับ เป็นวันที่สิบสามเดือนสิบสอง พวกเราวางแผนว่าจะส่งสินสอดก่อนวันมงคล ส่วนท่านปู่ หลังจากกลับไปเขาเก็บตัวฝึกบำเพ็ญตลอด ยามนี้บรรลุจากระดับบรรพชนนักรบไประดับจักรพรรดินักรบแล้ว ช่วงนี้เขายังอยากบรรลุขั้นอีกเพื่อไปให้ถึงระดับนักรบทรงเกียรติ ด้วยเหตุนี้จึงได้แต่ให้ข้ากับท่านปู่เกิ่งมาส่งสินสอดแทน”

พูดถึงตรงนี้ เธอยิ้มเล็กน้อย ประสานมือบอกว่า “หากมีตรงไหนที่ทำได้ไม่ดี หวังว่าท่านปู่หลินกับท่านทั้งหลายจะไม่ถือสา”

“ฮ่าๆๆๆ ไม่หรอก”

หลินป๋อเหิงหัวเราะเสียงดัง ในใจกลับประหลาดใจ จึงถามว่า “ซานหยวนเพิ่งกลับไปไม่นานก็บรรลุระดับจักรพรรดินักรบแล้ว? ทำไมถึงรวดเร็วเพียงนี้ บรรลุระดับนักรบทรงเกียรติภายในเวลาสั้นๆ? อาจจะทำไม่ได้กระมัง?”

เฟิ่งจิ่วได้ยินเช่นนี้ก็เอ่ยอย่างยิ้มแย้ม “ข้ายังบอกว่าให้เขาทำเท่าที่ได้ก็พอ บรรลุขั้นได้หรือไม่เป็นอีกเรื่องหนึ่ง แค่พยายามถึงที่สุดก็เพียงพอแล้ว”

“ใช่! พยายามถึงที่สุดก็พอ เขาแค่สนใจสายตาคนอื่นเกินไป” เขาส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม แล้วมองไปทางผู้เฒ่าเกิ่ง “ครั้งนี้รบกวนสหายเกิ่งจริงๆ การเดินทางครั้งนี้พวกเจ้าเหน็ดเหนื่อยแล้ว ต้องพักผ่อนในจวนสักสองวันล่ะ”

“ไม่ลำบากเลย ได้มาส่งสินสอดแทนซานหยวนถึงจวนอันสูงศักดิ์ก็เป็นเกียรติแก่ข้าเช่นกัน”

ผู้เฒ่าเกิ่งพูดยิ้มๆ ตอนนี้พวกเขาคุยกันไปสักพัก จนกระทั่งองครักษ์ด้านนอกเข้ามารายงานว่าสินสอดร้อยกล่องถูกขนเข้ามาหมดแล้ว ถึงจะหยิบรายการสินสอดออกมา พร้อมเดินเข้าไปมอบให้ด้วยสองมือ

“ท่านผู้นำตระกูลหลิน นี่คือรายการสินสอด ขอเชิญทุกท่านตามข้าออกไปตรวจนับและส่งมอบสินสอดขอรับ”

“ดี เช่นนั้นพวกเราก็ไปด้วยกันเลย” หลินป๋อเหิงพยักหน้า ให้สัญญาณไปทางผู้อาวุโสพวกนั้น ก่อนจะเดินออกไปพร้อมๆ กัน ครั้นมาถึงด้านนอก เมื่อเห็นสินสอดที่กองเรียงรายเต็มเรือน ใบหน้าแต่ละคนต่างมีรอยยิ้ม

สินสอดร้อยกล่องก็ไม่ใช่ว่าพวกเขาตระกูลหลินจะไม่เคยเห็น เพียงแต่การที่พวกเขานำสินสอดร้อยกล่องมาได้ จะเห็นได้ถึงความสำคัญที่พวกเขามีให้กับงานแต่งครั้งนี้ ทำให้ตระกูลหลินปลาบปลื้มในใจอย่างยิ่ง

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ต้องพูดถึงสินสอด ลำพังแค่พวกเขาเข้าเมืองมาส่งสินสอดให้ ความยิ่งใหญ่เกรียงไกรตลอดทางมานี้ก็ให้เกียรติตระกูลหลินมากพอแล้ว

รายการสินสอดทั้งหมดแบ่งเป็นสามส่วน ฝ่ายชายหนึ่งส่วน ฝ่ายหญิงหนึ่งส่วน และครอบครัวฝ่ายหญิงอีกหนึ่งส่วน ยามนี้ผู้เฒ่าเกิ่งถือหนึ่งส่วนในนั้นไว้พลางอ่านสินสอดในรายการ มีทหารอารักขายกกล่องมาวางเบื้องหน้าทุกคน เปิดให้พวกคนตระกูลหลินดู จากนั้นค่อยปิดลง และยกส่วนของครอบครัวฝ่ายหญิงไปวางไว้ในคลัง

………………………………………………….

ตอนที่ 590 เป็นไปไม่ได้

ซู่ซีสีหน้าเบิกบาน ขานรับว่า “อืม ข้ารู้แล้ว หลังเจ้ากลับไปให้เขาระวังสุขภาพด้วย อย่าหักโหมนัก”

เฟิ่งจิ่วยิ้มรับ แล้วยื่นรายการสินสอดให้นาง “แผ่นนี้ให้ท่านน้าซู่ซี เก็บไว้ดีๆ นะเจ้าคะ”

“ได้” นางรับมาเก็บไว้ บอกว่า “เจ้าเดินทางมาคงเหนื่อยแล้ว กลับไปพักผ่อนแต่หัวค่ำเถอะ! พรุ่งนี้ข้าจะเข้าไปทานอาหารเช้าด้วยกันกับเจ้า”

“เจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าจะกลับไปก่อน” เธอยิ้มรับ จากนั้นหมุนตัวจากไป

ส่วนภายในเรือนอีกด้านหนึ่ง เมื่อหลินเฉิงจื้อนึกถึงรอยยิ้มที่เฟิ่งจิ่วเผยออกมาตอนส่งมอบสินสอดวันนี้ ในใจเขาสงสัยอยู่ตลอด ยาร้อยขวดนั้นจะเป็นแค่ยาทั่วไปจริงหรือ? หากเป็นยาธรรมดาพวกเขาคงไม่ส่งมาเป็นสินสอด แต่หากเป็นยาล้ำค่าจริงก็เป็นไปไม่ค่อยได้เท่าไร!

ถึงอย่างไรยาล้ำค่าก็เป็นของหายาก ทุกขวดล้วนมีราคาที่เงินไม่อาจซื้อได้ แค่เดี๋ยวเดียวพวกเขาจะหามาร้อยขวดได้อย่างไร?

“อืม เหมือนจะเป็นไปไม่ได้เท่าไร” เขาพึมพำ เสียงเบาเสียจนมีเพียงตนเองที่ได้ยิน

ฮูหยินใหญ่เห็นสามีนางเดินไปเดินมาอยู่ตรงนั้นตลอด ไม่รู้กำลังคิดอะไร บ้างขมวดคิ้วบ้างพูดกับตัวเองเป็นครั้งคราว จึงเอ่ยถามยิ้มๆ อย่างอดไม่ได้ “ท่านเป็นอะไรมาทั้งคืน? ท่านเดินวนไปมาไม่เวียนหัว แต่ข้ามองจนเวียนหัวไปหมดแล้ว”

………………………………………………….