เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 609

ตอนที่ 609 รวมตัวเพื่อเปรียบเทียบ

ภายใต้สายตาหลานสาว ผู้เฒ่าเผยรอยยิ้มกระอักกระอ่วน จำใจบอกว่า “ไม่ได้แอบไปดูเสียหน่อย แค่ไปดื่มเหล้ากับพี่ใหญ่สักสองแก้ว”

“เอาละ! ข้าไม่แกล้งท่านปู่แล้วเจ้าค่ะ” เฟิ่งจิ่วหัวเราะเบาๆ อย่างกลั้นไม่อยู่ บอกว่า “วันนี้ข้าแค่เข้ามาดูเสียหน่อยว่าท่านปู่เตรียมตัวเป็นอย่างไรบ้าง วันนี้เห็นท่าทางดียิ่ง เช่นนั้นข้าก็วางใจ”

“อืม ปู่สบายดีมาก เจ้าวางใจเถอะ!” ผู้เฒ่าหรี่ตายิ้มมองนาง ในใจปลาบปลื้มอย่างยิ่ง ถึงอย่างไรก็ไม่นึกว่าเขาอายุมากถึงเพียงนี้จะได้แต่งงานอีกครั้ง

“อีกสองวันเป็นวันมงคลใหญ่ของท่านปู่ สองวันนี้ไม่ต้องฝึกบำเพ็ญ พักผ่อนดีๆ เถอะเจ้าค่ะ!” เธอกล่าวเตือน กังวลว่าเขาฝึกบำเพ็ญมากเกินไป ก่อนงานแต่งยิ่งยุ่งมาก ร่างกายจะทนไม่ไหว

“รู้แล้วๆ ปู่รู้ดี” เขาหรี่ตาพลางพยักหน้า แล้วกล่าวเหมือนคิดอะไรบางอย่างได้ “จริงสิแม่หนูเฟิ่ง คนตระกูลหลินคล้ายจะคาดเดาตัวตนภูตหมอของเจ้าออกแล้ว หากวันนั้นพี่ใหญ่ไม่พูดขึ้นมา ปู่ก็ไม่รู้เลยว่าในสินสอดนั้นเจ้าเพิ่มยาร้อยขวดไปด้วย”

เรื่องสินสอดล้วนให้พวกเขาจัดการ ลูกชายไม่บอกเขาก็ไม่เคยถาม ถึงอย่างไรก็สั่งแล้วว่าต้องเตรียมการอย่างดีและจะเสียมารยาทไม่ได้ แต่ไม่นึกว่าสินสอดนี้จะมากมายเสียจนเขายังประหลาดใจ

โดยเฉพาะยาร้อยขวดนั้น ด้วยชื่อภูตหมอของแม่หนูเฟิ่ง ยาที่นางปรุงออกมาทุกขวดล้วนมีราคาที่ไม่อาจซื้อได้ นางกลับปรุงมาใช้เป็นสินสอดร้อยขวดภายในเวลาสั้นๆ แค่นั้น

หลังจากเขารู้เรื่องนี้ นอกจากความประหลาดใจ ในใจก็มีเพียงความซาบซึ้ง

นางจัดการทุกอย่างเรียบร้อยเสียเนิ่นๆ เพื่อเป็นหน้าเป็นตาแก่เขา แล้วจะไม่ให้ปู่เช่นเขาซึ้งใจได้อย่างไร?

ได้ยินเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วก็ยิ้มแย้ม “ท่านปู่แต่งงาน เช่นนั้นหลานสาวอย่างข้าจึงต้องให้ของขวัญด้วย! ข้าไม่มีอะไรอย่างอื่น ยาพวกนี้ปรุงเสียหน่อยก็ได้มาแล้ว”

“เจ้านี่นะ!” เขาส่ายหน้า มองนางอย่างรักใคร่และเอ็นดู

ของล้ำค่ามีราคาที่คนอื่นยากจะได้ครอง พอมาถึงนางกลับกลายเป็นสิ่งของที่จะปรุงเมื่อไรก็ได้ หากคนอื่นรู้ว่าภูตหมอผู้มีชื่อเสียงไปทั่วทุกแคว้นคือหลานสาวเขา ธรณีประตูนี้ต้องถูกคนที่มาขอแต่งงานเหยียบจนราบคาบแน่นอน

เฟิ่งจิ่วคุยเล่นเป็นเพื่อนเขาสักพัก ซ้ำยังเล่าเรื่องที่พบองค์ชายพวกนั้นเมื่อครู่และสบโอกาสจัดการพวกเขา ทำให้ผู้เฒ่าหัวเราะดังลั่น สุดท้ายเห็นว่าท้องฟ้ามืดลงแล้ว ถึงจะออกไปหาบิดาเสียก่อน

แต่ใครก็นึกไม่ถึง องค์ชายพวกนั้นที่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลจากลานฝึกประลองยุทธ์และคิดจะกลับไปยังไม่ทันถึงที่พัก เสด็จพ่อพวกเขาก็ส่งคนมาเรียกตัวแล้ว

ภายในตำหนักของเฟิ่งเซียว ผู้ครองแคว้นทุกท่านรวมตัวอยู่ในห้องโถง ผู้ครองแคว้นเล็กระดับเก้าสิบกว่าแคว้นโดยรอบต่างมาถึงแล้ว หลังจากพวกเขาคุยกันก็บอกว่าจะเรียกพวกลูกชายเข้ามาคารวะ

อันที่จริงแค่อยากให้องค์ชายแต่ละแคว้นมารวมตัว และเปรียบเทียบกันว่าลักษณะท่าทางใครจะโดดเด่นกว่าเท่านั้นเอง

องค์ชายพวกนี้บางคนอยู่ด้วยกัน บางคนก็ไม่รวมกลุ่ม ด้วยเหตุนี้นอกจากแปดคนที่โดนเฟิ่งจิ่วจัดการ ยังมีอีกหกเจ็ดคนที่แยกย้ายกันไปฝึกบำเพ็ญในห้องอีก

หลังจากหกเจ็ดคนนั้นเข้ามาคารวะ ก็นั่งลงด้านหลังเสด็จพ่อพวกเขา แต่ละคนสวมเสื้อผ้าหรูหรา บุคลิกท่าทางก็โดดเด่น

ทว่าระหว่างที่ทุกคนกำลังพูดคุยหัวเราะกัน ทหารอารักขาก็รายงานว่าองค์ชายท่านอื่นๆ มาถึงแล้ว ทุกคนในท้องพระโรงต่างยิ้มและมองไปตรงประตู เฟิ่งเซียวตรงตำแหน่งผู้อาวุโสยิ้มพลางสั่งให้รีบเชิญพวกเขาเข้ามา

แต่เมื่อเห็นองค์ชายทั้งแปดเข้ามาพร้อมกัน ท่าทางหลบๆ ซ่อนๆ นั้นทำให้ทุกคนในท้องพระโรงแปลกใจ เมื่อพวกเขาเงยหน้ามองมา ทุกคนก็ตกตะลึง

………………………………………………….

พวกเขาใช้แปดรุมหนึ่ง แต่สุดท้ายยังพ่ายแพ้ แพ้เสียจนเงยหน้าไม่ขึ้นเช่นนี้

หลังจากพวกเขามองหน้ากัน ก็คารวะไปทางผู้ครองแคว้นทั้งหลายโดยพร้อมเพรียง องค์ชายโฉมงามคนนั้นถึงค่อยเอ่ยปากว่า “เป็นเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ พวกเรารวมตัวกันว่างๆ ไม่มีอะไรทำจึงอยากฝึกซ้อมฝีมือ แต่ไม่นึกว่าจะลงมือแรงไปหน่อย ถึงทำให้บาดเจ็บทั้งหน้าเช่นนี้ ทำให้เสด็จพ่อกับท่านผู้ครองแคว้นทั้งหลายเป็นกังวล พวกเราไม่ควรเลยจริงๆ”

ได้ยินคำพูดนี้ คนอื่นๆ ก็รีบร้อนเข้าไปกล่าว “ใช่พ่ะย่ะค่ะๆ พวกเราไม่ควรเลย ครั้งนี้แค่ฝึกซ้อมกัน ไม่นึกว่าไปๆ มาๆ จะลงมือหนักเกิน พวกเราก็นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเช่นนี้”

ได้ยินเช่นนี้ ท่าทีทุกคนในท้องพระโรงต่างแปลกใจ การจะเป็นผู้ครองแคว้นได้แน่นอนว่าต้องเป็นผู้ปราดเปรื่อง วาทศิลป์ของพวกเขาหลอกคนอื่นได้ หากเหล่าผู้ครองแคว้นเชื่อสิถึงจะแปลก

แต่ผู้ที่จัดการพวกเขาทั้งหมดได้ ซ้ำยังทำให้พวกเขาช่วยกันปิดบังไม่กล้าพูดออกมา ภายในพระราชวังนี้มีคนเช่นนี้ด้วยหรือ?

พวกเขาคาดไม่ถึง แต่เฟิ่งเซียวตรงตำแหน่งผู้อาวุโสเห็นองค์ชายพวกนั้นกลับกระแอมไอเบาๆ ยกน้ำชาขึ้นจิบ หลังจากปกปิดรอยยิ้มตรงริมฝีปากถึงจะเอ่ยปากว่า

“การฝึกซ้อมมีประโยชน์ต่อการพัฒนาพละกำลัง องค์ชายทั้งหลายก่อนหน้านี้ต่างอยู่กันคนละแคว้น ยากนักที่จะพบกัน มีโอกาสได้ฝึกซ้อมย่อมเป็นประโยชน์มากแน่นอน”

ทั้งแปดคนได้ยินคำพูดนี้ ต่างก้มหัวลงเล็กน้อยและขานรับอย่างไม่ชัดเจนนัก

เสด็จพ่อพวกเขาเห็นเช่นนี้ แม้ในใจมีความขุ่นเคือง กลับยากจะแสดงออกมา ขณะกำลังจะไล่พวกเขาถอยไปก็ได้ยินเสียงรายงานดังมาจากด้านนอก…

………………………………………………….