เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 651

ตอนที่ 651 เจ้ากินน้ำแกงก่อน

“เฮ้อ! ข้าเสียใจ สำนักยาเซียนไม่มีอะไรเลย แม้แต่คนยังน้อยเสียจนน่าสงสาร คนคุยด้วยไม่มีไม่เท่าไร ซ้ำยังไม่ดูแลเรื่องข้าวปลาอาหาร หากท่านพ่อท่านปู่รู้ว่าข้าอยู่ที่นี่ถูกปล่อยให้หิวจนกลายเป็นเช่นนี้ จะต้องเจ็บปวดใจสักแค่ไหน?”

เฟิ่งจิ่วพูดพร่ำพลางกัดเนื้อน่องไก่วิญญาณในมือ จัดการอย่างรวดเร็ว โยนกระดูกไปด้านหลังทันที แล้วหยิบขาหมูน้ำแดงขึ้นมาแทะ

อาจเพราะเห็นเด็กหนุ่มด้านล่างกินเต็มปากเต็มคำ ความอยากอาหารที่ดียิ่งนั้นจึงทำให้โม่เฉินบนต้นไม้มองเสียจนท้องร้องโครกคราก

เสียงนี้ไม่ได้ดัง แต่ในเวลานี้กลับดังชัดเจน โดยเฉพาะเมื่อได้ยินถึงหูเฟิ่งจิ่วที่ใต้ต้นไม้ นั่นยิ่งเป็นเสียงดังราวกับฟ้าผ่า เธอตะลึงจนต้องเงยหน้าไปตามสัญชาตญาณ มองไปก็ตกใจจนขาหมูในมือตกลงพื้นทันที เนื้อในปากยังกลืนไม่ลง ทำให้สำลักและไอขึ้นมาทันที

“แค่กๆๆๆ…”

เธอลุกยืนขึ้นพลางตบๆ หน้าอก เดิมคิดจะต่อว่าคนคนนี้ที่ซ่อนอยู่ตรงนั้นอย่างเทพไม่รู้ผีไม่เห็นทำให้คนตกใจ แต่นึกถึงคำพูดที่เธอเอ่ยเมื่อครู่ ทันใดนั้นก็ร้อนเนื้อร้อนตัว ก่อนจะสงบสติอารมณ์ทันที เก็บกดไฟโทสะไว้แล้วฉีกยิ้มให้

“คือว่า…เจ้าก็หิวหรือ? ลงมากินด้วยกันสิ กินด้วยกันเถอะ อาหารข้ามีเยอะนะ!”

โม่เฉินบนต้นไม้เห็นว่าหลังจากเด็กหนุ่มด้านล่างตื่นตกใจก็ยังมีความขุ่นเคือง ตามมาด้วยท่าทางร้อนตัว เขามองแล้วแววตาสั่นไหวเล็กน้อย ทว่าไม่ลงไปและยังคงนั่งมองเงียบๆ

เห็นเขาไม่สนใจใยดีเธอเลย เฟิ่งจิ่วก็ยิ้มกระอักกระอ่วน แล้วบอกอีกว่า “เจ้าเป็นนักเรียนสำนักพลังวิญญาณหรือ? พวกเราเคยเจอกันข้างนอกสำนักศึกษาบนต้นไม้และใต้ต้นไม้เหมือนกัน ช่างเป็นพรหมลิขิตจริงๆ!”

ใช่! แต่จะเป็นแค่พรหมลิขิตแน่หรือ? เธอวิ่งมาขโมยของกินถึงที่นี่ นึกไม่ถึงว่าจะถูกคนพบเข้า หนำซ้ำยังเป็นบุรุษเทพจุติที่ชัดเจนว่าพละกำลังเหนือกว่าเธอ เขามาตั้งแต่เมื่อไรยังไม่รู้เลย พอนึกถึงว่าก่อนหน้านี้ตนหยิบอาหารออกมาจากห้วงมิติภายใต้สายตาเขา ก็ร้อนเนื้อร้อนตัวอย่างอดไม่ได้

เขาน่าจะไม่สังเกตเห็นว่าห้วงมิติเธอไม่เหมือนห้วงมิติทั่วไป

เวลาคล้ายจะหยุดลง เฟิ่งจิ่วใต้ต้นไม้ยิ้มจนหน้าแข็งทื่อ ก็ไม่เห็นว่าคนด้านบนจะมีปฏิกิริยาใดๆ กระทั่งหลังจากผ่านไปสักพัก ขณะที่เธอคิดว่าจะกระโจนขึ้นต้นไม้เอาไปยัดเยียดให้เขาเสียหน่อยดีหรือไม่ ก็เห็นเทพจุติชุดขาวบนต้นไม้กระโดดเบาๆ และลงมายืนตรงหน้าเธออย่างมั่นคง

เห็นเช่นนี้ ดวงตาเธอเป็นประกาย รีบลากเขามาตรงพื้นหญ้าข้างๆ อาหารพวกนั้นและกดเขาให้นั่งลง “นั่งๆๆ เจ้านั่งไว้ก็พอ ข้าจะตักน้ำแกงให้เจ้า รสชาติน้ำแกงนี้ดีมาก ข้าได้ยินคนในห้องครัวบอกว่าเตรียมไว้ให้คุณชายโม่เฉินอะไรนั่น ข้าเพิ่งกินไปชามเดียว ไม่เลวเลยจริงๆ”

เธอพูดพลางตักน้ำแกงให้เขาเต็มๆ หนึ่งชามอย่างเริงร่า จากนั้นค่อยยกไปตรงหน้าเขาด้วยสองมืออย่างเอาใจใส่ ทว่าเมื่อเทพจุติชุดขาวที่นั่งบนพื้นหญ้าหันหน้ามาเล็กน้อย และเห็นรอยประทับอุ้งมือมันๆ สองรอยบนแขนเสื้อสีขาวบริสุทธิ์ของเขา เธอก็แข็งทื่อทันใด ยิ้มอย่างขออภัยอยู่บ้าง

“นั่น…นี่…ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าแค่ตื่นเต้นเกินไป”

ใช่ ตื่นเต้นเกินไป ถูกพบตอนขโมยของกิน อย่างไรก็ต้องดึงคนคนนี้เข้ามา เช่นนี้ก็เป็นพันธมิตรกันแล้ว เธอไม่เชื่อหรอกว่าหลังจากกินน้ำแกงชามนี้แล้วเขาจะพูดเรื่องที่เจอวันนี้ออกไป

ทว่า เห็นเขาจ้องมองรอยอุ้งมือมันเยิ้มสองรอยนั้นบนแขนเสื้ออยู่เนิ่นนาน ซ้ำยังชำเลืองมองอีกรอยบนไหล่ ในที่สุดเธอก็เอ่ยไปอย่างกลั้นไม่อยู่ “ไม่เช่นนั้นก็เอาแบบนี้แล้วกัน! เจ้ากินน้ำแกงไปก่อน ส่วนเสื้อคลุมตัวนี้เดี๋ยวเจ้าถอดออกมา ข้าจะซักให้สะอาดเลย”

………………………………………………….

ตอนที่ 652 ผิดพลาด

“ซักให้สะอาด”

น้ำเสียงอ่อนโยนแผ่วเบาราวสายน้ำบนภูเขาสูง ทั้งใสและเสนาะหู

เธอหันหน้าไปเล็กน้อย ชะโงกหน้าออกจากเสื้อคลุมที่ขวางอยู่ตรงหน้า และมองชายคนนี้ที่ยืนอยู่พร้อมยื่นเสื้อคลุมมาให้ ยามนี้บนร่างเขาสวมเพียงชุดซับใน กำลังก้มมองเธอด้วยท่าทีเย็นชา

“อ้อ ได้” เธอขานรับ หลังจากรับมาก็เริ่มซักในลำธาร แต่ไม่ซักยังดีกว่า พอซักไปแล้ว…

หน้าผากเฟิ่งจิ่วมีเหงื่อไหล มองเสื้อคลุมที่ยิ่งซักยิ่งสกปรกโดยไม่กล้าหันกลับไป

ด้านหลังเธอไม่ไกล โม่เฉินมองแผ่นหลังเฟิ่งจิ่วด้วยสีหน้าเฉยชา แล้วมองท้องฟ้าที่พระอาทิตย์คล้อยลง เนิ่นนานหลังจากนั้น ได้ยินเพียงเสียงผ้าฉีกขาดแว่วมา เขาจึงคืนสติและมองไปทางหนุ่มน้อยคนนั้น จึงเห็นอีกฝ่ายถือชุดคลุมเหม่อลอยอย่างนิ่งอึ้ง

เขาลุกขึ้นเดินไปดู พอมองไปหนังตาก็กระตุกเล็กน้อย

เพียงเห็นว่ารอยอุ้งมือมันๆ บนชุดคลุมไหมสวรรค์ตัวนั้นถูกซักจนจางลง แต่หลังจากจางไปมันกลับเปลี่ยนสภาพทำให้บนชุดสีขาวมีรอยดำผืนใหญ่ ไม่รู้ว่าหนุ่มน้อยคนนี้ซักอย่างไรกันแน่ ถึงซักเสื้อคลุมไหมสวรรค์ตัวนั้นจนขาดได้ ยามมองรูนั้นบนเสื้อคลุม เขารู้สึกแต่ว่าหมดคำจะพูด

………………………………………………….