เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 671

ตอนที่ 671 บอกแล้วว่าข้าซ้อมคนเป็น

ทว่าฝีเท้าเพิ่งก้าวถอยหลัง ก็ถูกนักเรียนข้างหลังขวางไว้

“จะไปหรือ? ในเมื่อเจ้ามาแล้ว ไม่คุยให้ชัดเจนก็อย่าคิดไปเชียว” นักเรียนคนหนึ่งแค่นเสียงเย็น สองแขนกอดอกจ้องมองหนุ่มน้อยชุดฟ้าคนนั้นอย่างเย็นเยียบ

“ใช่ ไม่คุยให้รู้เรื่องก็ไปไม่ได้!” นักเรียนอีกคนพูดจบก็ขวางทางถอยเฟิ่งจิ่วไว้

เฟิ่งจิ่วเห็นเช่นนี้ก็กะพริบตาจ้องมองพวกเขาด้วยความตะลึง “พวกเจ้าคิดจะทำอะไร? รังแกคนอื่นหรือ? ข้าขอบอกพวกเจ้า อย่าเข้ามายุ่งเชียว!”

“เหอะๆ เจ้ากล้าสวมขนนกเคลือบหลากสีชิ้นนั้นเดินกรีดกรายไปทั่ว ยังกลัวคนเข้ามายุ่งอีกหรือ?”

นักเรียนคนหนึ่งจับจ้องเฟิ่งจิ่ว บอกว่า “ขนนกเคลือบหลากสีเป็นหนึ่งในสามสมบัติหอสวรรค์ ข่าวว่ามันถูกแลกไปแพร่ออกมาแล้ว ไม่ใช่แค่พวกเรา คนทั้งสำนักศึกษาก็กำลังตามหาเจ้า! หนำซ้ำเดาว่าสิบผู้มีพรสวรรค์ของสำนักศึกษาคงอยากเห็นเสียหน่อย ว่านักเรียนเข้าใหม่ชุดฟ้าอย่างเจ้ามีฝีมือแค่ไหนกันแน่ถึงแลกขนนกเคลือบหลากสีชิ้นนี้มาได้”

ได้ยินเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วเบิกตาโตจ้องมองพวกเขาอย่างโกรธเคือง ทั้งน้อยใจและขุ่นข้องใจ “พวกเจ้าจะรังแกกันเกินไปแล้ว! ชัดเจนว่านี่เป็นของวิเศษที่ข้าหากลับมา อีกอย่างข้าเดินกรีดกรายไปทั่วเสียที่ไหน? ขนนกชิ้นนี้เดิมทีใช้เป็นของประดับเอวได้ ไม่สวมตรงเอวจะไปสวมตรงไหน!”

“เหอะๆ หามาเอง? พวกเจ้าเชื่อหรือเปล่า?” นักเรียนคนหนึ่งหัวเราะเสียงดัง มองไปยังเหล่านักเรียนโดยรอบพลางเอ่ยถาม

“ไม่เชื่อ!” พวกนักเรียนรอบข้างยิ้มรับ แต่ละคนต่างแหงนหน้าหัวเราะร่า

“จะรังแกกันเกินไปแล้ว! รังแกกันเกินไปแล้ว!” เธอเอ่ยอย่างโมโหปึงปัง กวาดมองพวกเขาพลางกล่าวเตือน “พวกจะ พวกเจ้าอย่าให้มันเกินไปนัก หากทำข้าโกรธจริงๆ ขะ ข้าจะ…”

“เจ้าจะอย่างไร?” มีนักเรียนเอ่ยถามพลางหัวเราะเยาะ

ในแววตาเธอฉายประกาย พลันยิ้มขึ้นมา “ข้าก็ซ้อมคนเป็น”

“ฮ่าๆๆ… ซ้อมคน? เจ้าเนี่ยนะ?”

“อืม ข้าซ้อมคนเป็นจริงๆ นะ” เธอกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

“คนสำนักยาบอกคนสำนักพลังเร้นลับอย่างพวกเราว่าซ้อมคนเป็น? ฮ่าๆๆ พวกเจ้าคิดว่าคำพูดนี้น่าขันหรือไม่? เจ้าซ้อมคนเป็น? เจ้าก็ลองดูหน่อยสิ! ข้าอยากขอคำแนะนำเสียหน่อยว่าเจ้าซ้อมคนอย่างไร ฮ่าๆๆ…”

ทว่าเฟิ่งจิ่วส่ายหน้า ถอนใจบอกว่า “ไม่ได้หรอก! ภายในสำนักศึกษาไม่อนุญาตให้สู้กันไม่ใช่หรือ? แล้วข้าจะสู้กับพวกเจ้าได้เช่นไร! ประเดี๋ยวท่านอาจารย์มาเอาเรื่องข้าจะทำอย่างไร? พวกเจ้าปล่อยข้าไปดีกว่า! มิเช่นนั้นหากทำให้ข้าโกรธ ข้าจะซ้อมพวกเจ้าจริงๆ”

“จริงด้วยๆ! เจ้าก็สู้ให้ดูหน่อยสิ! ฮ่าๆๆ เจ้าหนู เจ้าไม่รู้ล่ะสิว่าที่นี่คือที่ไหน? ที่นี่คือสำนักพลังเร้นลับ บอกว่าจะสู้กับคนสำนักพลังเร้นลับเรา? เหอะ เจ้าใจกล้าไม่น้อยเลย!”

“ใช่ ข้าอยู่สำนักพลังเร้นลับมาหลายปีเพียงนี้ ยังไม่เคยเจอเรื่องน่าสนุกเช่นนี้เลย นักเรียนสำนักยาบอกว่าจะสู้ในสำนักพลังเร้นลับเรา? ฮ่าๆๆ ข้าอยากรู้จริงๆ ว่าเจ้าหนูนี้ฝีมือเป็นอย่างไร”

“เจ้าหนู มาๆๆ ซ้อมให้พวกเราดูสักหมัด เจ้าออกหมัดเป็นหรือเปล่า? ต้องให้ข้าสอน…”

นักเรียนคนนั้นที่ยืนอยู่หน้าเฟิ่งจิ่วยิ้มเอ่ยอย่างเยาะเย้ย แต่ยังพูดไม่ทันจบก็เห็นหมัดหนึ่งพลันเหวี่ยงเข้ามา หมัดที่ออกมาอย่างกะทันหันนั้นทำให้นักเรียนคนนั้นยากจะตั้งรับ เพียงได้ยินเสียงผัวะ ขณะที่ดวงตารู้สึกเจ็บเบื้องหน้าก็มืดมัว และล้มลงไปทันควัน

“ซี๊ด!”

“จะ เจ้ากล้าสู้จริงๆ ด้วย!”

“เจ้าบ้า! เจ้าหนู เจ้าอยากตายรึ!”

เฟิ่งจิ่วนวดๆ มือ พร้อมมองไปยังทุกคนรอบข้างที่มีสีหน้าตะตะลึง กล่าวอย่างใสซื่อว่า “เรื่องนี้โทษข้าไม่ได้จริงๆ บอกแล้วว่าข้าซ้อมคนเป็น พวกเจ้ายังไม่เชื่อ”

…………………