เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 699

ตอนที่​ 699 รู้​หรือไม่​ว่า​ใคร​เป็น​คน​ทำ​

เฟิ่งจิ่ว​กล่าว​จบ​ก็​ก้าวเดิน​ออก​ไป​พร้อม​เยี่ย​จิงต่อหน้า​อาจารย์​ผู้​โกรธเกรี้ยว​คน​นั้น​ มาถึงด้านนอก​แล้ว​ยัง​ได้ยิน​อาจารย์​คนอื่นๆ​ กำลัง​ปลอบ​อาจารย์​หลู​

“ทำไม​เจ้าถึงบอ​กว่า​ท่าน​อาจารย์​หลู​ป่วย​? เขา​ป่วย​จริง​หรือ​?” เยี่ย​จิงมอง​อีก​ฝ่าย​ด้วย​ความสงสัย​

ได้ยิน​เช่นนี้​เฟิ่งจิ่ว​ก็​ยิ้ม​ทันที​ กล่าว​อย่าง​จนปัญญา​ยิ่ง​ว่า​ “อืม​ ป่วย​จริงๆ​ เพียงแต่​ข้า​บอก​แล้ว​เขา​ไม่เชื่อ​!” เธอ​ส่ายหน้า​และ​ไม่พูด​อะไร​มาก​อีก​ “หลังจาก​เจ้ากลับ​ไป​ อย่าง​ดี​ที่สุด​ก็​จับตาดู​ดอกไม้​ขาว​น้อย​ดอก​นั้น​ไว้​ก่อน​ ข้า​จะเข้า​ไปหา​เจ้าช้าหน่อย​”

เยี่ย​จิงฟังแล้วก็​ตกใจ​เล็กน้อย​ “พวกเรา​จะไม่ไปหา​นาง​ตอนนี้​หรือ​?”

“ไม่ต้อง​รีบ​ๆ พวกเรา​มีเวลา​หนึ่ง​วัน​ ข้า​ต้อง​กลับ​ไป​เตรียม​ของ​นิดหน่อย​ก่อน​” เธอ​ยิ้ม​ๆ ระหว่าง​ที่​นัยน์ตา​เป็นประกาย​วูบ​ไหว​ มีความ​เย็นเยียบ​บาง​ๆ ฉาย​ผ่าน​ไป​

“เช่นนั้น​ก็ดี​! เจอกัน​ยาม​เย็น​” เยี่ย​จิงพูด​แล้ว​ถึงจะเดิน​ออก​ไป​ก่อน​

หลังจาก​นาง​จากไป​ เฟิ่งจิ่ว​ก็​นั่ง​ขนนก​บิน​ไป​ยัง​อาศรม​สำนัก​ยา​เซียน​

อีก​ด้าน​หนึ่ง​ เมื่อ​ไป๋​รั่ว​เฟย​รู้​ว่า​เฟิ่งจิ่ว​กับ​เยี่ย​จิถูก​พา​ไป​ยัง​ห้องเรียน​ ใจก็​หวั่น​ๆ ขึ้น​มา ทั้ง​ตื่นเต้น​และ​ตึงเครียด​ พวกเขา​จะเป็น​อย่างไรบ้าง​? จะโดน​ไล่​ออกจาก​สำนักศึกษา​หรือไม่​? ยาม​นี้​คน​ทั่ว​สำนักศึกษา​เห็น​พวกเขา​คง​นินทา​ลับหลัง​กัน​เป็นแน่​ ชื่อเสียง​ทั้งสอง​ก็​นับว่า​เสื่อมเสีย​ไป​ด้วย​ แต่ว่า​นาง​ไม่ได้​โกหก​ เห็นชัด​ๆ ว่า​ภายใน​เทือกเขา​หมื่น​อสูร​เฟิ่งจิ่วคน​นั้น​กระโจน​เข้าใส่​เยี่ย​จิง

“สตรี​ตกอับ​ไร้​เกียรติ​ วัน​ๆ ยัง​กล้า​วาง​ท่าทาง​ถือตัว​ เยี่ย​จิง ดู​ซิว่า​ครั้งนี้​เจ้าจะยัง​ถือตัว​ได้​อย่างไร​!” นาง​เอ่ย​ด้วย​ความชิงชัง​ รูปโฉม​ที่​ยัง​นับว่า​สะสวย​บิดเบี้ยว​เพราะ​ความอิจฉา​และ​แค้นใจ​ ดู​ไม่น่ามอง​ผิดปกติ​

ทว่า​ในเวลานี้​เอง​ เสียง​เยี่ย​จิงก็​ลอย​มาจาก​ด้านนอก​ “รั่ว​เฟย​ เจ้าอยู่​หรือไม่​?”

เมื่อ​ได้ยิน​เสียง​นี้​ ร่าง​นาง​สะดุ้ง​ พลัน​ลุก​ยืน​ขึ้น​ด้วย​อาการ​ตื่นตระหนก​ นิ่ง​ไป​เล็กน้อย​แล้ว​ถึงจะเดิน​ออก​ไป​พลาง​ถามว่า​ “อะ​ อา​จิง? เจ้าเอง​หรือ​? มาได้​อย่างไร​?”

ระหว่าง​พูด​ก็​เห็น​ร่าง​ชุด​ขาว​ด้านนอก​เดิน​เข้ามา​แล้ว​ ทันใดนั้น​นาง​รีบร้อน​เผย​รอยยิ้ม​หวาน​พลาง​เข้าไป​ต้อนรับ​ “อา​จิง ในที่สุด​เจ้าก็​ยอม​มาหา​ข้า​ ช่วงนี้​เจ้าไม่สนใจ​ข้า​เลย​ แม้แต่​คน​คุย​ด้วย​สัก​คน​ข้า​ยัง​ไม่มี”

เยี่ย​จิงเดิน​เข้ามา​ เห็น​สาวน้อย​มีรอยยิ้ม​หวานฉ่ำ​บน​ใบหน้า​ แววตา​สั่น​ไหว​เล็กน้อย​ “ช่วงนี้​เจ้ากำลัง​ยุ่ง​เรื่อง​อะไร​ ไม่ออก​ไป​เดินเล่น​ข้างนอก​หรือ​?”

“เจ้าไม่สนใจ​ข้า​ ช่วงนี้​ข้า​กำลัง​ฝึก​บำเพ็ญ​ ไม่ได้​ออก​ไป​ไหน​ ทำไม​หรือ​?” ใจนาง​หวั่น​ๆ เล็กน้อย​ ฝ่ามือ​มีเหงื่อ​ไหล​

“ไม่มีอะไร​หรอก​ แค่​ช่วงนี้​ข้า​ไม่รู้​ว่า​เกิด​อะไร​ขึ้น​ ภายใน​สำนักศึกษา​ต่าง​ลือ​กัน​เรื่อง​ข้า​กับ​เฟิ่งจิ่ว​ พูด​ได้​ไม่น่าฟัง​ยิ่งนัก​” เยี่ย​จิงเอ่ย​พลาง​นั่งลง​ข้าง​โต๊ะ​ เห็น​ภายใน​เรือน​มีนาง​แค่​คนเดียว​ จึงถามว่า​ “คน​พวก​นั้น​ที่พัก​อยู่​กับ​เจ้าล่ะ​ ไม่อยู่​หรือ​?”

สำนักศึกษา​มีเพียง​นักเรียน​ระดับ​สวรรค์​ที่พัก​เรือน​เล็ก​คนเดียว​ได้​ นักเรียน​ต่ำกว่า​ระดับ​สวรรค์​ลง​ไป​จะอยู่​เรือน​เดียวกัน​สอง​สามคน​

“พวก​นาง​ออก​ไป​แล้ว​ ยัง​ไม่กลับมา​เลย​” นาง​กล่าว​พลาง​ริน​ชาให้​เยี่ย​จิง เอ่ย​ถามอย่าง​ระมัดระวัง​ว่า​ “อา​จิง ทำไม​เจ้านึก​อยาก​เข้า​มาหา​ข้า​?”

“ข้า​เข้า​มาหา​เจ้าไม่ได้​หรือ​?”

“มะ ไม่ใช่นะ​ ข้า​ไม่ได้​หมายความ​เช่นนั้น​” นาง​รีบ​บอก​ ยาม​มอง​หญิง​ที่​มีน้ำเสียง​อ่อนโยน​แต่​ท่าที​เย็นชา​ นาง​พลัน​ไม่แน่ใจ​สัก​เท่าไร​

นาง​คง​ไม่คิด​ว่า​เรื่อง​ด้านนอก​พวก​นั้น​เป็น​ฝีมือ​ตน​กระมัง​?