เชลยรักท่านประธาน นิยาย บท 1

-เชลยรักท่านประธาน-

บริษัท JRV LOGISTICS

หญิงสาวในชุดเสื้อผ้าฝ้ายสีขาวแขนยาวตัวโคร่ง สวมทับอีกชั้นด้วยเสื้อคลุมตัวหนาสีครีม ท่อนล่างเป็นกระโปรงน้ำตาลลายตารางยาวเลยเข่า ทรงผมสีน้ำตาลหยิกฟูไม่เป็นทรงถูกรวบไว้หลวมๆ อีกทั้งแว่นตาที่หนาเตอะกินพื้นที่เกือบครึ่งใบหน้า เธอหอบหิ้วกระเป๋าย่ามและแฟ้มงานเป็นตั้งลงจากรถประจำทาง ก้าวเท้าเข้ามาในบริษัทโลจิสติกส์ขนาดใหญ่ติด 1 ใน 3 ของประเทศด้วยท่าทางทุลักทุกเท

พนักงานหลายคนมองเธอด้วยความขบขัน และอีกหลายคนมองผ่านเธอไปราวกับเป็นอากาศธาตุ มีเพียงลุงรปภ.ที่เดินเข้ามาช่วยเหลือ

"ผมช่วยนะครับคุณแพรวา"

"ขอบคุณมากเลยค่ะลุงวิทย์" เธอส่งยิ้มเกรงใจ แต่ข้าวของในมือที่เยอะเกินไป จึงยอมแบ่งบางส่วนให้อีกฝ่ายช่วยถือ

"วันนี้มาแต่เช้าเลยนะครับ"

"ค่ะ วาต้องรีบมาเคลียร์งานที่เหลือต่อนะคะ"

เมื่อเข้ามาในลิฟต์เธอก็กดที่ชั้นบนสุด แพรวาพูดคุยกับลุงวิทย์ด้วยท่าทางเป็นกันเอง ด้วยความที่ต้องอยู่บริษัทจนค่ำเป็นประจำ หญิงสาวจึงมักจะมีน้ำใจนำขนมติดไม้ติดมือมาฝากบรรดาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเสมอ ทำให้พวกเขาค่อนข้างเอ็นดูและคอยช่วยเหลือเธอตลอด

ประตูลิฟต์เปิดออก ก็ปรากฏทางเดินยาวตกแต่งไว้อย่างลงตัว ตามผนังมีรูปภาพติดไว้และมีแจกันดอกไม้แซมตลอดทาง ด้านหนึ่งของชั้นเป็นห้องประชุมใหญ่ ห้องรับรอง และห้องส่วนตัวสำหรับพนักงานอาวุโส ส่วนฟากหนึ่งของชั้นเป็นที่ทำงานของประธานบริษัท 'โอนิกซ์'

"วางไว้บนโต๊ะได้เลยค่ะ"

หญิงสาวว่าพลางวางแฟ้มกองโตในมือไว้บนโต๊ะทำงานเช่นเดียวกัน เธอขยับจัดที่บนโต๊ะอีกครั้งให้เรียบร้อยเป็นระเบียบ ก่อนจะหันกลับไปกล่าวขอบคุณความมีน้ำใจของลุงยาม

"ขอบคุณมากเลยนะคะ ช่วยวาได้เยอะเลย"

"ยินดีครับ วันนี้ก็ตั้งใจทำงานนะครับ"

"เช่นกันค่ะ"

เธอส่งยิ้มหวาน ลุงรปภ.ค้อมศีรษะเล็กน้อย แม้ใครจะมองว่าหญิงสาวตรงหน้าเฉิ่มเชย แต่นิสัยน่ารักจริงใจของเธอกลับทำให้เขาเอ็นดูมากกว่าเหล่าสาวๆ ที่มีดีเพียงภายนอกแต่ภายในดำมืดเสียอีก

โต๊ะทำงานของแพรวาอยู่หน้าห้องทำงานของประธานบริษัท เพราะเธอทำหน้าที่เป็นเลขาให้กับเขา

แพรวาเข้าทำงานที่บริษัทแห่งนี้ตั้งแต่เรียนจบตอนอายุ 21 ปี ในตำแหน่งพนักงานทั่วไป ด้วยความสามารถที่จัดการปัญหาได้ดี จึงได้มีโอกาสเลื่อนขั้นมาเป็นเลขาให้โอนิกซ์ ที่ตอนนั้นเพิ่งเริ่มเข้ามาศึกษางานในตำแหน่งรองประธานบริษัท

ตลอดเวลาเกือบ 4 ปี ที่ทำงานร่วมกับโอนิกซ์ถือเป็นช่วงเวลาที่หนักหนาพอสมควร เนื่องจากอีกฝ่ายเป็นคนเงียบขรึม ทำให้เธอต้องคอยสังเกตสีหน้าท่าทางเขาเสมอ และจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ก่อนที่ใครสักคนจะถูกแช่แข็งด้วยสายตาเย็นเฉียบของประธานหนุ่ม

แพรวาเริ่มไล่เปิดแฟ้มงาน เช็กปัญหาที่ถูกเขียนรายงานส่งมา และจดลงในสมุดบันทึกส่วนตัว อีกทั้งยังมีพวกบัญชี เอกสารสัญญา และงบประมาณต่างๆ ที่ต้องนำไปให้โอนิกซ์เซ็นอนุมัติ

จนเวลาล่วงเลยไปจนเกือบ 9 โมงเช้า เสียงรองเท้าหนังแพงระยับกระทบพื้นหินอ่อนของทางเดินก็ดังขึ้น เรียกสติแพรวาให้หลุดจากกองเอกสารตรงหน้า หญิงสาวลุกขึ้นโค้งศีรษะเล็กน้อยเป็นการทักทาย

ร่างสูงโปร่งในชุดสูทตัดเย็บอย่างประณีต ใบหน้าหล่อเหลาใต้กรอบแว่นสี่เหลี่ยมดูไร้อารมณ์เช่นทุกวัน ประธานหนุ่มเพียงใช้แววตาเย็นยะเยือกมองมายังเธอ พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินผ่านไป ผลักประตูบานใหญ่เข้าห้องทำงานเหมือนทุกวัน

และการทำงานในหนึ่งวันของแพรวาก็เริ่มต้นขึ้น ด้วยการลุกไปชงกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล นำไปเสิร์ฟให้โอนิกซ์ในห้องเป็นอันดับแรก

ก๊อก ก๊อก

"ขออนุญาตค่ะ"

"เชิญ"

เสียงภายในตอบรับเรียบๆ เธอจึงผลักประตูเข้าไป ความเย็นเฉียบของเครื่องปรับอากาศกระทบผิว จนเส้นขนในกายพร้อมใจกันลุกพรึ่บ เธอเดินตรงไปยังโต๊ะของประธานหนุ่ม วางกาแฟร้อนหอมกรุ่น และแจ้งตารางงานของชายหนุ่มสำหรับวันนี้

โอนิกซ์หยิบแก้วร้อนๆ ขึ้นจิบ พลางเอนกายพิงพนัก หมุนเก้าอี้มองวิวยามเช้าของกรุงเทพที่ด้านหลัง ในท่าทางสบายๆ ขณะรับฟัง

"วันนี้มีประชุมกับผู้ถือหุ้นช่วง 11 โมง วาส่งเอกสารการประชุมเข้าอีเมลประธานแล้ว ลองตรวจสอบดูนะคะ..."

"..."

"ช่วงบ่าย 2 มีประชุมกับทีมวิศวะ เรื่องท่าเรือใหม่ที่กำลังก่อสร้าง... 6 โมงเย็นมีรับประทานอาหารกับประธานบริษัท BP Group เพื่อตกลงข้อเสนอใหม่ก่อนเซ็นสัญญา..."

โอนิกซ์เหลือบสายตามองเลขาสาวเป็นระยะ กรอบแว่นและทรงผมฟูหนาแทบจะบดบังใบหน้าของเธอ บางครั้งหญิงสาวก็จะฉายแววมั่นใจ เฉลียวฉลาด ซึ่งดูขัดกับเสื้อผ้าการแต่งตัวและท่าทางที่เธอแสดงออก ทำให้มักจะสามารถดึงความสนใจจากชายหนุ่มได้บ่อยๆ

ประธานหนุ่มเลื่อนสายตามองนอกหน้าต่างอีกครั้ง ปล่อยให้แพรวาแจ้งกำหนดการต่อไป

"ส่วนเอกสารบนโต๊ะนี้เป็นเอกสารเบิกงบประมาณของแต่ละแผนกในบริษัทค่ะ พิมพ์เขียวแบบแปลนท่าเรือของท่าเรือใหม่ แล้วก็เอกสารที่ต้องเซ็นอนุมัติค่ะ"

"เมื่อวานของส่งล่าช้าเหรอ" น้ำเสียงเนือยๆ ถามขึ้นกะทันหัน ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องที่หญิงสาวเพิ่งพูดเมื่อครู่แม้แต่น้อย

"เรือสินค้าเจอพายุกลางทะเล เลยมีความล่าช้ากว่ากำหนดไปบ้าง วาประสานงานกับรถขนส่งให้สแตนด์บายรอสินค้าไว้แล้วค่ะ"

"..."

เมื่อโอนิกซ์เงียบไปอีกครั้ง หญิงสาวก็รับรู้ว่าเขาหมดข้อซักถามเธอต่อแล้ว จึงโค้งตัวเล็กน้อยและเดินออกไป โดยที่สายตาเรียบนิ่งของประธานหนุ่มไม่ได้มองเธอแม้แต่น้อย

ภายในห้องทำงานกว้างเงียบสนิทมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศทำงานเท่านั้น ร่างสูงหลับตาสูดหายใจรับกลิ่นหอมของกาแฟผสานกลิ่นกายอ่อนๆ อันมีเอกลักษณ์ของเลขาสาวเงียบๆ