เชลยรักท่านประธาน นิยาย บท 6

หลายวันต่อมา

พื้นที่รกร้างห่างไกลผู้คน

ช่วงกลางดึกเงียบสงัด ชายฉกรรจ์เกือบ 30 คน ยืนกระจายทั่วบริเวณเฝ้าสังเกตสิ่งผิดปกติ ในขณะที่คนอีกส่วนใช้ชะแลงงัดลังไม้ หยิบอาวุธด้านในส่งให้อีกฝ่ายตรวจเช็ก

หัวหน้ากลุ่มพยักหน้าพึงพอใจ ส่งสายตาให้ลูกน้องที่อยู่ด้านหลังขนถ่ายสินค้าขึ้นท้ายรถบรรทุก

ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปอย่างราบรื่น ก่อนที่เสียงปืนหลายนัดจะดังขึ้น

ปัง ปัง ปัง!

คนทั้งสองกลุ่มรีบล้วงอาวุธปืนเงาวับขึ้นมาเตรียมความพร้อม พยายามยิงตอบโต้ผู้ไม่หวังดี

"เฮ้ย! คุมกันของขึ้นรถ!"

"ชิบหาย ใครว่ะ! พวกมึงยิงสกัดไว้"

เสียงปืนดังขึ้นตามมาอีกหลายนัด ทั้ง 2 ฝ่ายยิงปะทะกันอยู่นาน ต่างพยายามหลบหลังรถเพื่อกำบังกาย พลางยิงตอบโต้อีกฝ่ายไปบ้าง ชายฉกรรจ์สวมไอ้โม่งคลุมปิดบังทั่วใบหน้าจู่ๆ ก็เข้ามาปิดล้อมการซื้อขาย การแต่งกายเช่นนี้ไม่ใช่ตำรวจแน่นอน

"อ๊าาาาก!"

"แม่งเอ๊ย! หมายความว่ายังไงแบบนี้ เจ้านายกูต้องไม่พอใจแน่" หัวหน้ากลุ่มหันมาตะคอกถามลูกน้องของกลุ่มมาเฟียเสียงดัง บ่งบอกถึงความโมโห

"ผมก็ไม่ทราบ ยังไงรีบขนของก่อน ทางนี้พวกผมจัดการให้"

"ฮึ่ย!"

ร่างกำยำสบถคำหยาบออกมาอีกหลายคำ กำอาวุธในมือแน่น โบกมือโบกไม้ให้พวกลูกน้องรีบยกลังไม้ใส่รถ

เสียงร้องโอดครวญดังขึ้นทั่วบริเวณ เปลี่ยนสถานที่รกร้างเงียบสงัดกลายเป็นสนามรบในชั่วพริบตา นานเกือบ 15 นาที กว่าฝั่งมาเฟียจะควบคุมสถานการณ์ได้ด้วยจำนวนที่มากกว่า

"จับไอ้พวกที่ยังไม่ตายไปโกดังให้หมด!"

"ช่วยคนเจ็บฝั่งเราด้วย"

ชายร่างสูงเป็นหนึ่งในลูกน้องของโอนิกซ์ตะโกนสั่งการลูกน้องคนอื่นๆ ด้วยที่ถูกฝึกมาอย่างดี ทำให้สามารถลงมือจัดการปัญหาได้รวดเร็วเป็นระบบไม่ต่างจากทหารกล้า

"นี่มันเรื่องอะไร! ข้อมูลการแลกเปลี่ยนสินค้ารั่วไหลงั้นเหรอ"

ร่างกำยำหันมาถามกรกันอีกครั้ง น้ำเสียงฉุนเฉียวบ่งบอกถึงความไม่พอใจชัดเจน

"ผมจะตรวจสอบแล้วแจ้งไปครับ ทางคุณรีบไปก่อนดีกว่า ที่เหลือผมจัดการเอง"

"ผมจะแจ้งเจ้านายผม ถ้าไม่มีคำตอบดีๆ เจ้านายผมเลิกค้าขายกับคุณแน่"

ชายหัวหน้าส่ายหัวหงุดหงิด ก่อนจะสั่งให้ลูกน้องรีบออกไปจากที่นี่ กรกันถอนหายใจกับเรื่องไม่คาดคิด เดินตรงไปช่วยเหลือเหล่าลูกน้องคนอื่น

"ใครส่งมึงมา!" เสียงเหี้ยมเกรียมถามหนึ่งในคนร้ายที่นอนหอบหายใจรวยรินบนพื้น หน้าท้องของชายคนร้ายแดงฉานจากกระสุนปืน

"..."

"ตอบกูมา!"

แต่ก็ไร้ซึ่งคำตอบ มือหยาบกำเข้าคลายออกเพื่อควบคุมอารมณ์

"ใครยังไม่ตายจับมัดแล้วส่งไปสอบสวนที่โกดังให้หมด"

"ครับลูกพี่!"

กรกันย้ำอีกครั้ง มองดูลูกน้องจัดการกับคนร้ายที่ยังมีชีวิต 7 8 คนด้วยสายตาหนักใจ ก่อนจะกดต่อสายรายงานเจ้านาย

"นายครับ มีคนป่วนการส่งของครับ"

(ใคร!) น้ำเสียงเย็นชาลอดไรฟันถามขึ้น กรกันแอบขนลุกรีบรายงานต่อ

"ผมยังไม่ทราบแน่ชัด ถามพวกมันแล้วแต่ไม่มีใครยอมพูด ฝั่งนั้นตาย 5 คน ฝั่งเรา 3 บาดเจ็บอีกหลายคน พวกที่รอดชีวิตผมให้คนคุมตัวไปเค้นคอที่โกดังต่อครับ"

(แล้วการส่งเป็นไง)

"เรียบร้อยดีครับ แต่ฝั่งนั้นหัวเสียมาก ต้องการคำอธิบาย"

(จัดการให้เรียบร้อย เดี๋ยวพรุ่งนี้กูเข้าไป)

"ครับนาย"

วันต่อมา

โกดังเก็บสินค้า

เรื่องน่าปวดหัวเมื่อคืนทำให้โอนิกซ์เดินทางมายังโกดังเพื่อสอบสวนคนร้ายที่จับมาได้ ห้องใต้ดินอับชื้นส่งกลิ่นน่าสะอิดสะเอียน มีร่างบอบช้ำของชาย 5 คน ถูกล่ามโซ่ไว้กับผนัง มี 3 คน ที่หมดลมหายใจเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหวตั้งแต่เมื่อคืน

"กูถามมึงอีกครั้ง ใครส่งมึงมา"

แววตาไร้ปรานีจ้องตรงไปยังชายโชคร้ายผู้หนึ่ง น้ำเสียงของเขาราบเรียบเช่นเดียวกับใบหน้า แต่กลับแผ่รังสีอันตรายออกมามากมาย มือข้างหนึ่งกระชับมีดสั้น

"..."

โอนิกซ์ไม่ใจดีนานนัก ปักมีดตรงไปที่ข้อมืออีกฝ่ายทันที

"อ๊ากกกกกก"

"ตอบ!"