เชลยรักท่านประธาน นิยาย บท 6

หลายวันต่อมา

พื้นที่รกร้างห่างไกลผู้คน

ช่วงกลางดึกเงียบสงัด ชายฉกรรจ์เกือบ 30 คน ยืนกระจายทั่วบริเวณเฝ้าสังเกตสิ่งผิดปกติ ในขณะที่คนอีกส่วนใช้ชะแลงงัดลังไม้ หยิบอาวุธด้านในส่งให้อีกฝ่ายตรวจเช็ก

หัวหน้ากลุ่มพยักหน้าพึงพอใจ ส่งสายตาให้ลูกน้องที่อยู่ด้านหลังขนถ่ายสินค้าขึ้นท้ายรถบรรทุก

ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปอย่างราบรื่น ก่อนที่เสียงปืนหลายนัดจะดังขึ้น

ปัง ปัง ปัง!

คนทั้งสองกลุ่มรีบล้วงอาวุธปืนเงาวับขึ้นมาเตรียมความพร้อม พยายามยิงตอบโต้ผู้ไม่หวังดี

"เฮ้ย! คุมกันของขึ้นรถ!"

"ชิบหาย ใครว่ะ! พวกมึงยิงสกัดไว้"

เสียงปืนดังขึ้นตามมาอีกหลายนัด ทั้ง 2 ฝ่ายยิงปะทะกันอยู่นาน ต่างพยายามหลบหลังรถเพื่อกำบังกาย พลางยิงตอบโต้อีกฝ่ายไปบ้าง ชายฉกรรจ์สวมไอ้โม่งคลุมปิดบังทั่วใบหน้าจู่ๆ ก็เข้ามาปิดล้อมการซื้อขาย การแต่งกายเช่นนี้ไม่ใช่ตำรวจแน่นอน

"อ๊าาาาก!"

"แม่งเอ๊ย! หมายความว่ายังไงแบบนี้ เจ้านายกูต้องไม่พอใจแน่" หัวหน้ากลุ่มหันมาตะคอกถามลูกน้องของกลุ่มมาเฟียเสียงดัง บ่งบอกถึงความโมโห

"ผมก็ไม่ทราบ ยังไงรีบขนของก่อน ทางนี้พวกผมจัดการให้"

"ฮึ่ย!"

ร่างกำยำสบถคำหยาบออกมาอีกหลายคำ กำอาวุธในมือแน่น โบกมือโบกไม้ให้พวกลูกน้องรีบยกลังไม้ใส่รถ

เสียงร้องโอดครวญดังขึ้นทั่วบริเวณ เปลี่ยนสถานที่รกร้างเงียบสงัดกลายเป็นสนามรบในชั่วพริบตา นานเกือบ 15 นาที กว่าฝั่งมาเฟียจะควบคุมสถานการณ์ได้ด้วยจำนวนที่มากกว่า

"จับไอ้พวกที่ยังไม่ตายไปโกดังให้หมด!"

"ช่วยคนเจ็บฝั่งเราด้วย"

ชายร่างสูงเป็นหนึ่งในลูกน้องของโอนิกซ์ตะโกนสั่งการลูกน้องคนอื่นๆ ด้วยที่ถูกฝึกมาอย่างดี ทำให้สามารถลงมือจัดการปัญหาได้รวดเร็วเป็นระบบไม่ต่างจากทหารกล้า

"นี่มันเรื่องอะไร! ข้อมูลการแลกเปลี่ยนสินค้ารั่วไหลงั้นเหรอ"

ร่างกำยำหันมาถามกรกันอีกครั้ง น้ำเสียงฉุนเฉียวบ่งบอกถึงความไม่พอใจชัดเจน

"ผมจะตรวจสอบแล้วแจ้งไปครับ ทางคุณรีบไปก่อนดีกว่า ที่เหลือผมจัดการเอง"

"ผมจะแจ้งเจ้านายผม ถ้าไม่มีคำตอบดีๆ เจ้านายผมเลิกค้าขายกับคุณแน่"

ชายหัวหน้าส่ายหัวหงุดหงิด ก่อนจะสั่งให้ลูกน้องรีบออกไปจากที่นี่ กรกันถอนหายใจกับเรื่องไม่คาดคิด เดินตรงไปช่วยเหลือเหล่าลูกน้องคนอื่น

"ใครส่งมึงมา!" เสียงเหี้ยมเกรียมถามหนึ่งในคนร้ายที่นอนหอบหายใจรวยรินบนพื้น หน้าท้องของชายคนร้ายแดงฉานจากกระสุนปืน

"..."

"ตอบกูมา!"

แต่ก็ไร้ซึ่งคำตอบ มือหยาบกำเข้าคลายออกเพื่อควบคุมอารมณ์

"ใครยังไม่ตายจับมัดแล้วส่งไปสอบสวนที่โกดังให้หมด"

"ครับลูกพี่!"

กรกันย้ำอีกครั้ง มองดูลูกน้องจัดการกับคนร้ายที่ยังมีชีวิต 7 8 คนด้วยสายตาหนักใจ ก่อนจะกดต่อสายรายงานเจ้านาย

"นายครับ มีคนป่วนการส่งของครับ"

(ใคร!) น้ำเสียงเย็นชาลอดไรฟันถามขึ้น กรกันแอบขนลุกรีบรายงานต่อ

"ผมยังไม่ทราบแน่ชัด ถามพวกมันแล้วแต่ไม่มีใครยอมพูด ฝั่งนั้นตาย 5 คน ฝั่งเรา 3 บาดเจ็บอีกหลายคน พวกที่รอดชีวิตผมให้คนคุมตัวไปเค้นคอที่โกดังต่อครับ"

(แล้วการส่งเป็นไง)

"เรียบร้อยดีครับ แต่ฝั่งนั้นหัวเสียมาก ต้องการคำอธิบาย"

(จัดการให้เรียบร้อย เดี๋ยวพรุ่งนี้กูเข้าไป)

"ครับนาย"

วันต่อมา

โกดังเก็บสินค้า

เรื่องน่าปวดหัวเมื่อคืนทำให้โอนิกซ์เดินทางมายังโกดังเพื่อสอบสวนคนร้ายที่จับมาได้ ห้องใต้ดินอับชื้นส่งกลิ่นน่าสะอิดสะเอียน มีร่างบอบช้ำของชาย 5 คน ถูกล่ามโซ่ไว้กับผนัง มี 3 คน ที่หมดลมหายใจเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหวตั้งแต่เมื่อคืน

"กูถามมึงอีกครั้ง ใครส่งมึงมา"

แววตาไร้ปรานีจ้องตรงไปยังชายโชคร้ายผู้หนึ่ง น้ำเสียงของเขาราบเรียบเช่นเดียวกับใบหน้า แต่กลับแผ่รังสีอันตรายออกมามากมาย มือข้างหนึ่งกระชับมีดสั้น

"..."

โอนิกซ์ไม่ใจดีนานนัก ปักมีดตรงไปที่ข้อมืออีกฝ่ายทันที

"อ๊ากกกกกก"

"ตอบ!"

"มึงนี่นะ" เพื่อนสนิทส่ายหัวระอา แต่ก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ

เหล่ามาเฟียพูดคุยเรื่องธุรกิจต่ออยู่สักพัก ก็เริ่มหันไปแซวไคโรที่ช่วงนี้มีพฤติกรรมแปลกประหลาด ทุกคนตกลงจะไปนั่งเล่นที่บ้านของไคโรต่อ มีเพียงโอนิกซ์ที่แยกตัวกลับ ต้องการไปตรวจสอบเรื่องที่ค้างคาใจ

นิ้วเรียวกดรายชื่อของลูกน้องคนสนิท รอสายอยู่ไม่นานอีกฝ่ายก็รับ

(ครับนาย)

"ไอ้อาชามีความเคลื่อนไหวอะไรไหม" น้ำเสียงเนิบนาบถามปลายสาย

(ตัวมันเองอยู่แต่ในเซฟเฮ้าส์ครับ มีเพียงรถของลูกน้องที่ขับเข้าออกตลอด)

"..."

(ผมและลูกน้องบางส่วนสลับเฝ้าเอาไว้แล้ว หากเห็นว่ามันติดต่อกับใครจะแจ้งไปครับ) ตะวันพูดเสียงแข็งขัน

"แบ่งคนตามพวกลูกน้องมันด้วย"

(ได้ครับนาย)

เมื่อวางสายไปแล้วโอนิกซ์ก็เอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบบนรถ

"ตามไทเปไปเจอกูที่เพนต์เฮ้าส์ด้วย"

"ครับนาย"

เพนต์เฮ้าส์โอนิกซ์

ร่างสูงปลดกระดุม ดึงปลายเสื้อออกนอกกางเกง ยืนสูบบุหรี่ครุ่นคิดอยู่เพียงลำพังตรงระเบียงกว้าง สายลมยามเย็นปะทะกายแต่ก็ไม่อาจดับความร้อนรุ่มในจิตใจได้ เขาไม่ชอบการที่ไม่สามารถควบคุมอะไรได้

"นายเรียกหาผมเหรอครับ"

เสียงทุ้มดังขึ้นที่ด้านหลัง ทำให้โอนิกซ์หลุดออกจากห้วงความคิด

"อืม ไปสืบมาว่าฝั่งเรามีใครเป็นหนอนบ่อนไส้หรือเปล่า"

"ทำไมนายคิดแบบนั้น" เทไปมีสีหน้าแปลกใจ ไม่เห็นด้วยกับความคิดของผู้เป็นนาย โอนิกซ์เด็ดขาดโหดเหี้ยมแค่ไหนลูกน้องทุกคนรู้ดี คงไม่มีใครโง่พอจะกล้าหักหลังมาเฟียคนนี้

"สถานที่แลกเปลี่ยนสินค้ามีแค่ทางฝั่งเราที่รู้ล่วงหน้า ลูกน้องไอ้พวกนั้นจะรู้แค่ตอนไปส่ง"

ไทเปพยักหน้าเข้าใจ การที่ถูกป่วนการส่งของถึง 2 ครั้ง แสดงว่าฝ่ายตรงข้ามล่วงรู้วันเวลาและสถานที่มาก่อน ไม่แปลกที่โอนิกซ์จะสงสัยลูกน้องของตัวเองก่อน

"ครับ แล้วผมจะตรวจสอบให้"

มือขวาคนสนิทโค้งตัวแล้วจากไป ปล่อยให้ร่างสูงยืนอยู่ที่เดิม แม้ภายนอกจะดูสงบเยือกเย็นแต่ภายในกลับร้อนระอุ แววตาอินทรีย์หรี่ลง เตรียมบทลงโทษแสนโหดร้ายเอาไว้สำหรับคนทรยศในหัว