เดชราชาพิโรธ นิยาย บท 10

ในไม่ช้าโต๊ะก็เต็มไปด้วยไวน์แดง ตอนแรกทั้งสองคนดื่มด้วยแก้วไวน์แดง แต่ต่อมาก็ยิ่งเลยเถิดไปจนดื่มมันจากขวดโดยตรง

Romani Kandi ราคา 50,000 หยวนต่อขวด ทุกคนต่างมองมันและรู้สึกว่าช่างเสียเงินเปล่าจริงๆ

หลังจากดื่มไวน์แดงไปสี่หรือห้าขวด จ้าวฟางสงก็รู้สึกว่าเขาเมาแล้ว แต่เซียวหยางกลับยังไม่ล้มลง เรื่องนี้ทำให้เขากังวลและร้อนใจอย่างมากดูเหมือนว่าเขาต้องเล่นให้หนักขึ้น

จ้าวฟางสงเริ่มดื่มเร็วขึ้น เซียวหยางก็เร่งความเร็วเช่นกัน

"น้อง..น้องชาย ดื่มเก่งจริงๆ ฉันชื่นชมจุดนี้ของนาย ว่ากันว่าพบคนรู้ใจ ดื่มกันพันจอกยังว่าน้อยไป พวกเราดื่มกันต่อ หมดแก้วย!" จ้าวฟางสงหน้าแดงและหมุนวนไปรอบ ๆ เขาดื่มมากเกินไปแล้ว

เซียวหยางหัวเราะเยาะเย้ยและดื่มกับเขาต่อไป

หลังจากดื่มไวน์แดงไปมากกว่าสิบแก้ว จ้าวฟางสงก็มีอาการคลุ้มคลั่ง

คนทั้งคนกำลังนอนอยู่บนโต๊ะ เขาพูดเรื่องไร้สาระและเต้นรำ จากนั้นก็แหกปากร้องไห้ลั่นขึ้นมา

ฉากนี้ทำให้หลิวฉ่ายเสียและเย่เสี่ยวหว่านถึงกับตกใจ

หลิวฉ่ายเสียเอ่ยกับจ้าวฟางสงที่เมาไม่ได้สติอย่างปวดใจว่า "ฟางสง คุณเป็นยังไงบ้าง ไปโรงพยาบาลไหม?”

จ้าวฟางสงสะบัดมือออกอย่างแรงทันที เขาร้องไห้ไปและตะโกนไปดังลั่นว่า:

"ไตฉันบกพร่อง ฉันชอบช่วยตัวเอง วันละ 2 ครั้ง ปล่อยตัวปล่อยใจมากเกินไป ฮือฮือฮือ..."

พรูด

เย่หยุนซูแทบจะหัวเราะออกมา

ในขณะเดียวกัน หลิวฉ่ายเสียและเย่เสี่ยวหว่านก็มีสีหน้าปั้นยาก

“เซียวหยาง ดูสิ่งที่นายทำลงไปสิ!” หลิวฉ่ายเสียสำลัก

เซียวหยางตกตะลึง "ผมทำอะไร?"

"ยังจะถามอีกว่าทำอะไร ให้นายดื่มเป็นเพื่อนประธานจ้าวสองแก้ม ก็ถือว่าไว้หน้านายแล้ว แต่นี่นายกลับทำให้ประธานจ้าวดื่มจนเป็นแบบนี้ ยังไม่รีบแบกเขาขึ้นมาและพาเขาไปโรงพยาบาลอีก!"

เซียวหยางขมวดคิ้วและมองแม่สามีอย่างเย็นชา แววเยียบเย็นวาบผ่านไป

เพียงแค่มองเพียงครั้งเดียวก็ทำให้หลิวฉ่ายเสียตัวสั่น

ไม่ว่าจะยังไง เขาและเย่หยุนซูก็ยังไม่ได้หย่าร้างกัน พวกเขาแต่งงานกันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย แต่หลิวฉ่ายเสียกลับให้หยุนซูมานัดบอดกับผู้ชายคนอื่น

วิธีแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่น เซียวหยางคงจะตบบ้องหูไปนานแล้ว

หลิวฉ่ายเสียกลัวจนแทบจะปัสสาวะราดและร้องออกมาด้วยความสยองขวัญ:

"นาย...นายจะทำอะไร?"

เซียวหยางหัวเราะอย่างดูถูกและลุกขึ้นและจากไป

เย่หยุนซูมองแม่ของตนอย่างไม่พอใจและลุกขึ้นตามออกไปด้วย

ขอแค่เซียวหยางมีความโดดเด่นอยู่บ้าง อย่างนั้นแม่ของเธอก็คงไม่พาเธอไปนัดบอด แต่เซียวหยางกลับไม่สนใจเลย

ถึงยังไงเธอก็เป็นภรรยาของเขานะ หรือว่าคิดจะยกตัวเองให้คนอื่นไปแบบนี้?

“คุณเป็นอะไรไป” เซียวหยางอดไม่ได้ที่จะถามเมื่อเห็นว่าเธอหน้าซีดขาว

“แค่กแค่ก ฉันหายใจไม่ออก ถูกนายทำให้โมโหจะตายแล้ว นายมันคนขี้แพ้!” เย่หยุนซูเอ่ยอย่างไม่ได้ดั่งใจ

หลังกลับมาบ้าน เซียวหยางก็รีบไปที่ห้องครัวเพื่อต้มซุปไก่แก่ให้เย่หยุนซู

หลังจากใส่ผลึกโลหิตไฟลงไปแล้ว เขาก็เติมลงในชามแล้วนำไปให้เย่หยุนซู

“ให้ฉันดื่มนี่อีกแล้ว ฉันไม่อยากดื่ม” เย่หยุนซูย่นจมูกแล้วเอ่ยขึ้น

ฉันดื่มอาหารชนิดนี้มาสามปีแล้ว ถ้ายังต้องดื่มอีกเธอก็ใกล้จะอาเจียน

"คุณดื่มมันแล้วผมจะไปทำงาน” เซียวหยางพูดอย่างหมดหนทาง

ดวงตาของเย่หยุนซูสว่างขึ้นทันที ราวกับมองเห็นแสงแดดที่ส่องมาจากทางทิศตะวันตก

“คุณพูดแล้วนะ ห้ามกลับคำ” เย่หยุนซูรับซุปไก่ไปและดื่ม แต่ขณะดื่มไปเธอก็ค่อยได้สติกลับมา

ไม่ใช่สิ อาศัยอะไรที่เขาไปทำงาน แล้วฉันต้องถูกลงโทษแบบนี้กัน

ไม่ใช่เรื่องธรรมชาติสำหรับผู้ชายที่จะออกไปทำงานหรือไง เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เย่หยุนซู ก็โกรธอีกครั้ง