เดชราชาพิโรธ นิยาย บท 11

วันที่สอง เซียวหยางไปทำงานตามคำชี้แนะของคุณภรรยาผู้ยิ่งใหญ่แล้ว

เย่หยุนซูให้เลขาธิการช่วยจัดการแล้ว ไม่นานนักเซียวหยางก็ทำขั้นตอนดำเนินการเข้าทำงานเสร็จ หลังจากนั้นก็เริ่มเข้าทำงานเลยในทันที

ส่วนเงินเดือนของเซียวหยางนั้นคือขั้นต่ำสองพันหยวน เพิ่มค่าคอมมิชชั่นจากการทำงาน

เงินเดือนเช่นนี้ถือว่าต่ำมาก ๆ สำหรับหยินโจว ทว่าเดิมทีเซียวหยางก็ไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้

หากไม่ใช่เพื่อดูแลความรู้สึกของเย่หยุนซูแล้ว เดิมทีเขาก็จะไม่มาเป็นพนักงานทำงานนี้ที่นี่แน่

ตำแหน่งงานของเซียวหยางคือพนักงานธุรการ ช่วงเช้าอุ้มเอกการข้อมูลปึกใหญ่ไปอ่านตรวจสอบ ทั้งก็ไม่ได้มีคนมาสนใจเขาเช่นเดียวกัน พอถึงช่วงกลางวันบริษัทจะดูแลเรื่องกิน ดังนั้นทุกคนล้วนตัดสินใจที่จะไปโรงอาหารกันทั้งหมด

เซียวหยางมองเห็นเย่หยุนซูที่โรงอาหารแล้ว แม้จะกล่าวว่าเย่หยุนซูเป็นท่านประธานของบริษัทก็ตาม ทว่าในยามปกติเองก็มักจะมารับประทานข้าวที่โรงอาหาร ที่โรงอาหารมีห้องรับประทานอาหารสำหรับท่านประธานที่จัดทำเอาไว้เพื่อเย่หยุนซูโดยเฉพาะ

เขากำลังคิดอยากที่จะเข้าไปกล่าวทักทายอยู่เมื่อครู่นี้เอง ทว่าเย่หยุนซูราวกับว่าจงใจหลบเลี่ยงก็ไม่ปาน สบตามองเซียวหยางอย่างตักเตือนไปหนึ่งหน หลังจากนั้นก็หมุนตัวแล้วเดินเข้าไปแล้ว

ดูเหมือนหวาดกลัวว่าจะถูกคนเห็นเข้าเลยก็ไม่ปาน เซียวหยางยักไหล่ขึ้นลองสามครั้ง ทั้งก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเช่นเดียวกัน

หลังจากที่สั่งอาหารเสร็จแล้ว เซียวหยางจึงหาตำแหน่งที่นั่งแล้วนั่งลงคนเดียว กำลังตระเตรียมที่จะรับประทานข้าวอยู่พอดี เป็นในตอนนั้นเอง เงาร่างงดงามของคนสองสามคนก็มานั่งลงที่โต๊ะทางด้านข้างของเขาเสียแล้ว

“นี่ พวกเธอได้ยินกันแล้วหรือยัง ว่าสามีไร้ค่าคนนั้นของประธานเย่มาทำงานที่บริษัทของพวกเราแล้ว!”

คนที่พูดอยู่นั้นเป็นคนที่มีรูปร่างสะโอดสะองคนหนึ่ง เป็นเด็กสาวที่ทั่วทั้งเรือนร่างล้วนสวมใส่เสื้อค้าแบรนด์ทั้งสิ้น มองดูครู่เดียวก็รู้แล้วว่าเป็นคนมีเงิน เธอชื่อว่าหูเจียวเจียว เมื่อช่วงเช้าที่แผนกการขาย เซียวหยางเคยเห็นเธอมาก่อนแล้ว

“แน่นอนว่าได้ยินมาแล้ว แต่งเข้าไปอยู่กับฝ่ายหญิงสามปี ล้วนอาศัยประธานเย่ให้เลี้ยงดูทุกอย่าง จุ๊ ๆ เป็นผู้ชายที่จับพลัดจับผลูมาถึงสถานะนี้ได้ ทั้งก็พอใช้ได้เลยจริง ๆ เหมือนกัน”

“ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ประธานเย่หน้าตาสะสวยมากเสียขนาดนั้นแล้วยังมีเงินอีก แต่ทำไมถึงไปหลงรักผู้ชายที่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่างคนหนึ่งได้กันนะ?”

“ใครจะไปรู้ล่ะ ได้ยินว่าผู้ชายคนนั้นก็เป็นได้แค่ทาสเมียคนหนึ่งเท่านั้นด้วยนะ ประธานเย่เย็นชามากขนาดนั้น ไม่แน่ว่าอาจจะชมชอบผู้ชายประเภทนี้ก็ได้นะ”

คำพูดเหล่านี้ ทำเอาเด็กสาวสองสามคนล้วนหัวร่อคิกคักกันอย่างพร้อมเพรียง

เซียวหยางเองก็หมดคำจะกล่าวเช่นเดียวกัน ดูท่าแล้วชื่อเสียงของตัวเองก็คนจะเหม็นคาวจนทุกคนทราบกันหมดแล้วด้วยเหมือนกัน กระทั่งพนักงานของบริษัทหยุนซูเองล้วนทราบว่าตัวเขาเองนั้นคือคนไร้ค่าคนหนึ่ง

“นี่ คนคนนี้ทำไมดูแล้วรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตามากขนาดนี้ล่ะ?” เด็กสาวคนหนึ่งชี้นิ้วไปยังเซียวหยาง

ทั้งสองสามคนถึงได้สนใจการมีอยู่ของเซียวหยาง ในเมื่อทุกคนล้วนจับกลุ่มกันอยู่สองสามคนทั้งนั้น มีเพียงเซียวหยางเท่านั้นที่กำลังรับประทานข้าวอยู่คนเดียว

“เขาเป็นพนักงานใหม่คนนั้นที่พึ่งมาทำงานวันนี้ ชื่อว่าเซียวหยาง”

“อะไรนะ? เขาก็คือสามีของประธานเย่หรือ?”