เดชราชาพิโรธ นิยาย บท 28

เสียงดังปัง

ชายร่างกำยำถูกแตะติดกำแพงแล้ว หลังจากนั้นไหลลงมาจากบนกำแพง ล้มลงบนถนนก้อนหินแล้ว

ชายร่างกำยำสามสี่คนเงยหน้ามองร่องรอยที่ชัดเจนนั่นแล้ว อย่างน้อยก็สูงประมาณ5-6เมตรนะ

ทุกคนต่างก็สูดลมหายใจด้วยความตกใจแล้ว

เห็นชัดๆว่าเซียวหยางไม่ได้ถือว่าแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ แต่แตะนี้ทำให้ชายร่างกำยำที่น้ำหนัก100กิโลกรัม สูง 190 เซนติเมตรลอยออกไปได้？

พละกำลังของไอ้หมอนี่ มันแข็งแกร่งมากแค่ไหนกันแน่นะ

ประเด็นคือ ชายร่างกำยำผู้นี้ เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาคนกลุ่มนี้

ชายร่างกำยำชื่อว่าหมาป่า คนในวงการเรียกว่าเฮียหมาป่า เป็นมืออันธพาลที่ยอดเยี่ยมของแก๊งวิหคกองกำลังใต้ดินแห่งหยินโจว

มืออันธพาลระดับแบบนี้ แต่ใช่อันธพาลทั่วไปจะมาเปรียบเทียบกันได้ ก็อย่างเช่นชายวัยรุ่นสามสี่คนเมื่อกี้นั้น คนจำนวนมากมายล้วนแต่ไม่ใช่คู่ต่อสู้

“ขอโทษ ไม่ได้ควบคุมพละกำลัง รุนแรงไปหน่อยแล้ว”

ชายร่างกำยำที่เหลืออยู่สามสี่คนตกตะลึงครู่หนึ่ง แม้แต่หมาป่าก็ถูกแตะไปสูงกว่าห้าเมตร ถ้าหากพวกเขาเข้าไปล่ะก็ ก็คงไม่ได้มีจุดจบที่ดีอะไรแน่

จริงๆแล้ว เซียวหยางได้ควบคุมพละกำลังแล้ว ไม่เช่นนั้น แตะนี้ของเขา สามารถทำให้อวัยวะภายในของหมาป่าแหลกละเอียดได้ทั้งสิ้น เลือดไหลออกและตาย

แต่ แม้ว่าตอนนี้ตายไม่ได้ อย่างน้อยเส้นเอ็นและกระดูกก็หักกว่าหลายท่อนแล้ว ก็ถือว่าเป็นบทเรียนแล้ว

“เฮียหมาป่า เฮียเป็นยังไงบ้าง？”

มืออันธพาลหนึ่งคนรีบเดินมา ประคองหมาป่าขึ้นมาแล้ว

สมองของหมาป่าดังหวึ่งๆ ฝืนคืบคลานขึ้นมาแล้ว แตะครั้งนี้หนักหน่วงเกินไปแล้ว เส้นเอ็นและกระดูกหักกว่ากี่ท่อนแล้ว รู้สึกเหมือนกระเพาะอาหารจะออกมาแล้ว

เขาเงยหน้าขึ้น เห็นเซียวหยางมองไปที่พวกเขาอย่างหยอกเล่น

หมาป่าตกใจแล้ว รีบคารวะร้องขอความเมตตา

“พี่ใหญ่ ฉันผิดไปแล้ว ฉันมีตาหามีแววไม่ ล่วงเกินคุณเข้าแล้ว ขอให้คุณได้โปรดเข้าใจ ปล่อยพวกเราสามสี่คนไปสักครั้งนะ”

เขาอยู่ในวงงการมานานกว่าหลายปี เคยเจอคนมาทุกรูปแบบ เป็นยอดฝีมือหรือเปล่า แค่มองเขาก็มองออก ชายวัยรุ่นตรงหน้าผู้นี้ พละกำลังดุร้ายถึงวิปริต

คนแบบนี้ ไม่สามารถยั่วยุได้ง่ายๆแน่นอน

เซียวหยางโบกไม้โบกมือ พูดว่า : “รู้ผิดแล้วแก้ก็คือเด็กดี ช่างเถอะ รีบไสหัวไปเถอะ อย่าให้ฉันเจอพวกแกอีกนะ”

“ครับ พวกเราจะออกไปเดี๋ยวนี้ ”เฮียหมาป่ารีบพยักหน้าพร้อมคำนับ เผยรอยยิ้มอย่างกับหมาปั๊ก

“ไปสิ ไม่ต้องอึ้งกันแล้ว”เฮียหมาป่าส่งสายตาให้กับสหายทั้งสี่ รีบออกไปจากตรงนี้แล้ว

ตอนนี้หมาป่าเสียใจสุดๆแล้ว ไอ้หมาจ้าวฟางสง เกือบทำให้กูยั่วยุหายนะครั้งใหญ่แล้ว รอเลยนะ บัญชีแค้นนี้ไม่จบแบบนี้แน่

จ้าวฟางสงมองดูมืออันธพาลที่หนีไปอย่างเร่งรีบแล้ว ตกตะลึงไปทั้งตัว ถึงขั้นค่อนข้างซื่อบื้อ

แม้แต่ยอดฝีมือระดับนี้ ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเซียวหยาง มิน่าล่ะไอ้หมอนี่ไม่ยี่หระ ไม่กลัวตัวเองด้วยซ้ำ

แม่ง บอกว่าไอ้หมอนี่มันเป็นเศษสวะผู้ชายที่แต่งงานเข้าบ้านผู้หญิงไม่ใช่เหรอ ทำไมยังเป็นกังฟูด้วยล่ะ？

ไม่ว่าจะพูดยังไง วันนี้ถือว่าเจอคนที่สุดยอดที่เดิมทีคิดว่ารังแกกันได้ง่ายๆแล้ว ค่อยข้างยากที่จะจัดการนะ

“เจ้านาย พวกเราถูกเปิดโปงแล้ว ไอ้หมอนี่จัดการยากมาก ทำยังไงดีล่ะ ไม่งั้นเราขอโทษคนเขาไหม？ ”บอดี้การ์หลิวเฉียงพูดแนะนำ

“ฉันขอโทษแม่มึงสิ แกไอ้ขี้ขลาด ”

จ้าวฟางสงตบเข้าไปฉาดหนึ่งแล้ว

หลิวเฉียงหดหู่อย่างมาก ฉันเป็นคนขี้ขลาด ฉันจะดูว่าคุณจะทำยังไง

ในเวลานี้ เซียวหยางเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้าแล้ว

“เซียวหยาง แกทำอะไร อย่าเข้ามานะ ฉันไม่กลัวแกหรอกนะ”จ้าวฟางสงถอยหลังลงไปสามสี่ก้าวทันที พูดตะโกนอย่างหวาดกลัว

“ไม่กลัวฉัน？ฉันก็ทำให้แกได้รู้ว่าอะไรเรียกว่าน่ากลัว”

เซียวหยางยิ้มอย่างเยือกเย็น เขาไม่เอาจ้าวฟางสงมาใส่ใจเลยด้วยซ้ำ แต่ว่าไอ้หมอนี่มาหาเรื่องตัวเองสองครั้ง วันนี้ยังคิดวางแผนชั่วทำร้ายตัวเอง