เดชราชาพิโรธ นิยาย บท 27

ฟาดแท่งเหล็กนี้ลงหนักเกินไปแล้ว ทุบลงบนกระดูกขาพอดี จ้าวฟางสงถึงขั้นกับได้ยินเสียงกระดูกของตัวเองแตกแล้ว

อ๊า！

ขาของฉัน！

จ้าวฟางสงเปล่งเสียงร้องออกมาอย่างน่าสยดสยอง

“แม่งเอ้ย！ร้อง กูให้มึงร้อง！”

เพิ่งจะล้มลงกับพื้น ชายหนุ่มอีกสามก็ตามมาถึงแล้ว แต่ละคนต่างก็แตะไปที่ลำตัวของเขาแล้ว

“ไอ้ตอแหล ยังจะกระบวนท่าขากรรไกรมฤตยูแม่งอีกนะ？”

“แค่กูเห็นความตอแหลก็รู้สึกแย่ พอรู้สึกแย่ก็อยากจะทุบตีคน สหายทั้งหลาย ต่อยมัน！”

ชายวัยรุ่นทั้งสี่คนตีจ้าวฟางสงอย่างบ้าคลั่งยกหนึ่ง

จ้าวฟางสงมีความคิดที่อยากจะตายแล้ว นี่แม่งมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？

กูจ่ายเงินเพื่อมาตอแหล ไม่ได้มาเพื่อถูกตี กลุ่มของพวกมึงทำเรื่องชั่วมากมายสมควรที่จะถูกลงโทษอย่างร้ายแรง

“กูคือจ้าวฟางสง พวกมึงเบิกตามองให้ชัดเจน ให้พวกมึงต่อยไอ้หมอนั่น ไม่ใช่ฉัน เยสเข้！ ”

จ้าวฟางสงชี้ไปยังเซียวหยาง พูดตะโกนด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

แต่ว่าพวกชายวัยรุ่นสามสี่คนนั้นไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำ ต่อยไปที่ลำตัวของเขาอย่างกับเม็ดฝน

จ้าวฟางสงรู้สึกว่าแทบจะพังทลายไปทั้งตัวแล้ว

“หยุดตี หยุดตี หยุดเดี๋ยวนี้！”

“เอาถึงตายกันแล้ว ฉันก็ไม่กล้าตอแหลอีก ฉันผิดไปแล้วยังไม่โอเคอีกเหรอ ”

จ้าวฟางสงส่งเสียงร้องห่มร้องไห้เหมือนผีสางครู่หนึ่ง คนที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตรครึ่งต่างก็ได้ยินหมดแล้ว

เซียวหยางก็รู้สึกหดหู่ เขายังคิดว่าจ้าวฟางสงต้องการวางแผนหลอกตัวเอง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าไม่ใช่แบบนั้น

แต่ว่าเขาก็ขี้เกียจที่จะเข้าไปแทรก มองดูละครสนุกๆอย่างยิ้มกริ่ม

“หยุด พวกแกหยุดตีได้แล้ว ขืนตีอีกกูจะฟ้องตำรวจแล้ว！”เย่หยุนซูเห็นเช่นนี้รีบเปิดประตูรถอย่างลนลาน ตะโกนหวีดสุดเสียง

เซียวหยางหัวเราะเหอะๆ พูดว่า : “หยุนซู คุณอย่าออกมา นี่เป็นเรื่องของพวกผู้ชายอย่างเรา คุณไม่ต้องเข้ามาแทรกแซง”

เย่หยุนซูหมดคำพูดแล้ว มาถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะหัวเราะออกมาได้

“แต่ว่า จ้าวฟางสง……”

“หยุนซู คุณขึ้นรถเถอะ เรื่องเล็กๆน้อยๆ มอบให้เป็นหน้าที่ของผม”เซียวหยางผลักเย่หยุนซูเข้าไปในรถอีก ปิดประตูแล้ว

“เซียวหยาง คุณช่วยสิ ทำไมยังยืนอยู่ตรงนั้น？”

เห็นเซียวหยางไม่ขยับอยู่ตลอด เย่หยุนซูค่อนข้างเป็นร้อนใจ

เดิมทีเซียวหยางไม่ชอบจ้าวฟางสงอยู่แล้ว ให้เขาช่วย？เขาเบื่อมาก

อีกอย่าง ใครใช้ให้ไอ้หนุ่มคนนี้มันตอแหล ไม่มีความสามารถอะไรสักอย่างยังจะพูดว่าตัวเองเป็นยอดฝีมือเทควันโดอีก แถมยังใช้กระบวนท่าขากรรไกรมฤตยู ไอ้โคตรโง่

พวกอันธพาลตีอยู่นานแล้ว ตีจนเมื่อยแขนแล้ว นี่ถึงได้เดินจากซอยเล็กๆไปอย่างนิ่งๆ

“ไอ้หยา ฉันเกือบจะไม่มีชีวิตรอดแล้ว！”

จ้าวฟางสงเลือดสดๆอาบเต็มหน้า กระดูกเกือบจะพังทลายไปทั้งตัวแล้ว ท่าทางอนาถอย่างมาก

ประเด็นคือกระเป๋าตังค์แม่งก็โดนแย่งไปแล้ว

เย่หยุนซูรีบเดินลงไปทันที พูดถามว่า : “ประธานจ้าว คุณเป็นยังไงบ้าง ดูเหมือนว่าไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่นะ”

ไร้สาระ จะโอเคได้เหรอ

จ้าวฟางสงอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมา เดิมทีอยากจะตอแหลต่อหน้าของเย่หยุนซู แต่ผลสุดท้ายกลายมามีจุดจบเช่นนี้ ในเวลานี้เสียหน้าเกินไปแล้ว

“ประธานจ้าว คิดไม่ถึงว่าเทควันโดของคุณก็ไม่ค่อยเท่าไหร่นะ”เซียวหยางเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “ผมยังคิดว่าคุณจะเป็นยอดฝีมือคนหนึ่ง ผลสุดท้าย…โธ่”

เซียวหยางไม่พูดยังดีกว่า เมื่อพูด จ้าวฟางสงโมโหจนควันออกจมูกเลย

“ได้เซียวหยาง มึงรอเลยนะ ถ้ากูไม่ฆ่ามึงตาย กูก็ไม่ใช่คนแล้ว！”