เดชราชาพิโรธ นิยาย บท 30

ผ่านไปสักพัก ฝั่งเซียวหยางเหลือ 2 คนแล้ว ศัตรูก็ยิ่งกำเริบเสิบสาน

เริ่มโจมตีด้วยปืนกลมือ ยิงสาดอย่างบ้าคลั่ง

ในที่สุดเซียวหยางก็เคลื่อนไหวแล้ว เขายิงโดนขอบตู้คอนเทนเนอร์ก่อน แล้วค่อยๆโผล่ศีรษะ ยกมือขึ้น ยิงปืนโดยไม่มองเลย

มือปืนเสียงดังขึ้น เซียวหยางหลบอยู่ด้านหลังตู้คอนเทนเนอร์

เพื่อนร่วมทีมกังวลอย่างมากเมื่อเห็นเซียวหยางยิงเพียงนัดเดียวแล้วก็หดหัวกลับไปเหมือนเต่าหดหัวอยู่ในกระดอง โมโหแทบระเบิด

แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือ ไม่คิดว่ากระสุนนัดนี้จะโดนจริงๆ

headshot！

นัดเดียวเข้าหัว!

“จริงหรือเปล่าเนี่ย?”

“เกิดอะไรขึ้น อยู่ไกลขนาดนี้ยิงนัดเดียวเข้าหัว แถมยังใช้ปืนพกอีกต่างหาก ไม่ตรงตามหลักวิทยาศาสตร์เลยนะ?”

“ไม่ใช่สิ โกงกันชัดๆ”

จูเทียนเฉียงเห็นเอฟเฟ็กต์พิเศษยิงเข้าหัว ก็ตะลึงเช่นกัน แต่ไม่นานก็รู้สึกว่าคุณคนนี้จะต้องฟลุ๊คแน่

ปัง!

หลังจากนั้น เงาร่างของเซียวหยางก็วนรอบคอนเทนเนอร์อีกด้านหนึ่งราวกับเป็นผี เมื่อกระโดดขึ้น ก็ยิงอีกนัดอย่างสบายๆ

“doublekill！”

ฆ่าสองคนรวด!

และเข้าหัวอีกครั้ง!

เพื่อนร่วมทีมที่เหลืออยู่ดูถูกเฮียปืนพก แต่คิดไม่ถึงว่าเฮียปืนพกยิงเข้าหัวทุกนัดจริงๆ และก็ไม่คิดจะหนีแล้ว ถือบาร์เรตต์ ปะทะกันด้วยอาวุธกับอีกฝ่าย

เซียวหยางสีหน้าไม่เปลี่ยน ยกปืนขึ้นมา กระโดดออกไปนอกตู้คอนเทนเนอร์ ปังๆๆเสียงยิงสามนัด

เช่นเดียวกับเคียวแห่งความตาย เก็บเกี่ยวชีวิตของศัตรูอย่างบ้าคลั่ง

MultiKill！

occurkill

unbreakable！

ศัตรูทั้งสามถูกยิงหัวทันที และล้มลงกับพื้น

“ให้ตายเถอะ ที่แท้คือเทพเลย!”

“กราบบูชาเทพ ได้โปรดช่วยด้วย!”

……

กลุ่มเพื่อนร่วมทีมตื่นเต้นทันที ด้านล่างซ้ายของหน้าจอมีอักษรขนาดเล็กเขียนชื่นชมเซียวหยาง

นี่ไม่ใช่การเล่นเกมแล้ว แต่เป็นการแสดงฉายเดี่ยวที่สวยงามของเซียวหยาง

ไม่นาน เซียวหยางใช้พลังของเขา กำจัดศัตรูทั้งหมด!

เกมจบ หยางเซียวได้รับชัยชนะครั้งใหญ่

เซียวหยางยักไหล่ ถอดหูฟังอย่างไม่สนใจ แล้วล็อกเอ้าท์ออกจากเกม

ยังคิดว่าจะยากหน่อย ผลสุดท้ายไม่มีอะไรน่าท้าทายเลย

จูเทียนเฉียงตะลึงไปเลย อ้าปากค้าง จนสามารถยัดไข่ได้หนึ่งฟองเลย

เขาเล่นเกมมาตั้งหลายปี ยังไม่เคยเจอใครใช้ปืนพกกระบอกเดียว ก็สังหารศัตรูได้ทั้งหมด!

เหลือเชื่อเกินไปแล้ว นี่คือมือปืนแห่งยุคเลย

มองเห็นเซียวหยางลุกขึ้นมา จูเจียนเฉียงรีบมาหาตรงหน้า และพูดด้วยสายตาที่เคารพอย่างยิ่ง:

“พี่ชาย การยิงปืนของคุณโคตรเทพเลย ไปฝึกมายังไงกันแน่ สอนฉันหน่อยได้ไหม”

เซียวหยางเหลือบมอง และพูดเบาๆว่า: “ยิงปืนพกยังต้องสอนอีกเหรอ ผู้ชายคนไหนทำไม่ได้บ้างล่ะ?”

พูดจบก็ดึงคอเสื้อ และยืนขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้าน แล้วก็เดินออกไป

จูเจียนเฉียงยอมจำนน อึดอัดเล็กน้อย เงยหน้ามองเวลา เป็นเวลาทานมื้อเที่ยงพอดี

เขาวิ่งเบาๆตามเซียวหยางไป ดวงตาของเขาเป็นประกาย “พี่หยาง ไปกินข้าวที่โรงอาหารไหม?”

“ใช่ ทำไมเหรอ?” เซียวหยางตอบอย่างเกียจคร้าน

“ที่โรงอาหารมีอะไรอร่อยล่ะ พี่หยาง ให้โอกาสสักครั้ง ให้น้องชายเลี้ยงข้าวสักมื้อเถอะ?”

จูเจียนเฉียงมองเขาด้วยความปรารถนา กะพริบตาปริบๆ

ถ้าได้เรียนรู้เทคนิคของเซียวหยาง ต่อไปเล่นเกมกับสาวๆ จะต้องเป็นผู้ใช้อาวุธคมอันทรงพลัง

เซียวหยางจะมองความคิดเด็กคนนี้ไม่ออกได้ยังไง แต่ในหยุนซู กรุ๊ปนอกจากเย่หยุนซูแล้ว เขาก็ไม่รู้จักใครอีก แล้วยังขาดน้องชาย