เดชราชาพิโรธ นิยาย บท 30

ผ่านไปสักพัก ฝั่งเซียวหยางเหลือ 2 คนแล้ว ศัตรูก็ยิ่งกำเริบเสิบสาน

เริ่มโจมตีด้วยปืนกลมือ ยิงสาดอย่างบ้าคลั่ง

ในที่สุดเซียวหยางก็เคลื่อนไหวแล้ว เขายิงโดนขอบตู้คอนเทนเนอร์ก่อน แล้วค่อยๆโผล่ศีรษะ ยกมือขึ้น ยิงปืนโดยไม่มองเลย

มือปืนเสียงดังขึ้น เซียวหยางหลบอยู่ด้านหลังตู้คอนเทนเนอร์

เพื่อนร่วมทีมกังวลอย่างมากเมื่อเห็นเซียวหยางยิงเพียงนัดเดียวแล้วก็หดหัวกลับไปเหมือนเต่าหดหัวอยู่ในกระดอง โมโหแทบระเบิด

แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือ ไม่คิดว่ากระสุนนัดนี้จะโดนจริงๆ

headshot！

นัดเดียวเข้าหัว!

“จริงหรือเปล่าเนี่ย?”

“เกิดอะไรขึ้น อยู่ไกลขนาดนี้ยิงนัดเดียวเข้าหัว แถมยังใช้ปืนพกอีกต่างหาก ไม่ตรงตามหลักวิทยาศาสตร์เลยนะ?”

“ไม่ใช่สิ โกงกันชัดๆ”

จูเทียนเฉียงเห็นเอฟเฟ็กต์พิเศษยิงเข้าหัว ก็ตะลึงเช่นกัน แต่ไม่นานก็รู้สึกว่าคุณคนนี้จะต้องฟลุ๊คแน่

ปัง!

หลังจากนั้น เงาร่างของเซียวหยางก็วนรอบคอนเทนเนอร์อีกด้านหนึ่งราวกับเป็นผี เมื่อกระโดดขึ้น ก็ยิงอีกนัดอย่างสบายๆ

“doublekill！”

ฆ่าสองคนรวด!

และเข้าหัวอีกครั้ง!

เพื่อนร่วมทีมที่เหลืออยู่ดูถูกเฮียปืนพก แต่คิดไม่ถึงว่าเฮียปืนพกยิงเข้าหัวทุกนัดจริงๆ และก็ไม่คิดจะหนีแล้ว ถือบาร์เรตต์ ปะทะกันด้วยอาวุธกับอีกฝ่าย

เซียวหยางสีหน้าไม่เปลี่ยน ยกปืนขึ้นมา กระโดดออกไปนอกตู้คอนเทนเนอร์ ปังๆๆเสียงยิงสามนัด

เช่นเดียวกับเคียวแห่งความตาย เก็บเกี่ยวชีวิตของศัตรูอย่างบ้าคลั่ง

MultiKill！

occurkill

unbreakable！

ศัตรูทั้งสามถูกยิงหัวทันที และล้มลงกับพื้น

“ให้ตายเถอะ ที่แท้คือเทพเลย!”

“กราบบูชาเทพ ได้โปรดช่วยด้วย!”

……

กลุ่มเพื่อนร่วมทีมตื่นเต้นทันที ด้านล่างซ้ายของหน้าจอมีอักษรขนาดเล็กเขียนชื่นชมเซียวหยาง

นี่ไม่ใช่การเล่นเกมแล้ว แต่เป็นการแสดงฉายเดี่ยวที่สวยงามของเซียวหยาง

ไม่นาน เซียวหยางใช้พลังของเขา กำจัดศัตรูทั้งหมด!

เกมจบ หยางเซียวได้รับชัยชนะครั้งใหญ่

เซียวหยางยักไหล่ ถอดหูฟังอย่างไม่สนใจ แล้วล็อกเอ้าท์ออกจากเกม

ยังคิดว่าจะยากหน่อย ผลสุดท้ายไม่มีอะไรน่าท้าทายเลย

จูเทียนเฉียงตะลึงไปเลย อ้าปากค้าง จนสามารถยัดไข่ได้หนึ่งฟองเลย

เขาเล่นเกมมาตั้งหลายปี ยังไม่เคยเจอใครใช้ปืนพกกระบอกเดียว ก็สังหารศัตรูได้ทั้งหมด!

เหลือเชื่อเกินไปแล้ว นี่คือมือปืนแห่งยุคเลย

มองเห็นเซียวหยางลุกขึ้นมา จูเจียนเฉียงรีบมาหาตรงหน้า และพูดด้วยสายตาที่เคารพอย่างยิ่ง:

“พี่ชาย การยิงปืนของคุณโคตรเทพเลย ไปฝึกมายังไงกันแน่ สอนฉันหน่อยได้ไหม”

เซียวหยางเหลือบมอง และพูดเบาๆว่า: “ยิงปืนพกยังต้องสอนอีกเหรอ ผู้ชายคนไหนทำไม่ได้บ้างล่ะ?”

พูดจบก็ดึงคอเสื้อ และยืนขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้าน แล้วก็เดินออกไป

จูเจียนเฉียงยอมจำนน อึดอัดเล็กน้อย เงยหน้ามองเวลา เป็นเวลาทานมื้อเที่ยงพอดี

เขาวิ่งเบาๆตามเซียวหยางไป ดวงตาของเขาเป็นประกาย “พี่หยาง ไปกินข้าวที่โรงอาหารไหม?”

“ใช่ ทำไมเหรอ?” เซียวหยางตอบอย่างเกียจคร้าน

“ที่โรงอาหารมีอะไรอร่อยล่ะ พี่หยาง ให้โอกาสสักครั้ง ให้น้องชายเลี้ยงข้าวสักมื้อเถอะ?”

จูเจียนเฉียงมองเขาด้วยความปรารถนา กะพริบตาปริบๆ

ถ้าได้เรียนรู้เทคนิคของเซียวหยาง ต่อไปเล่นเกมกับสาวๆ จะต้องเป็นผู้ใช้อาวุธคมอันทรงพลัง

เซียวหยางจะมองความคิดเด็กคนนี้ไม่ออกได้ยังไง แต่ในหยุนซู กรุ๊ปนอกจากเย่หยุนซูแล้ว เขาก็ไม่รู้จักใครอีก แล้วยังขาดน้องชาย

“นั่งโต๊ะนี้แล้วกัน ฉันไปบอกในครัวสักหน่อย กำลังจะเรียบร้อยแล้ว” พูดจบ ก็หันหลังจากไปอย่างรวดเร็ว

จูเจียนเฉียงมองส่วนเว้าโค้งด้วยสายตาละโมบ ส่ายหน้าทำเสียงจุ๊ๆ แตะเซียวหยางแล้วพูดว่า:

“เป็นยังไงบ้าง ผู้หญิงคนนี้ถือว่าเป็นของดีสินะ”

เซียวหยางยิ้มอย่างชั่วร้าย เจ้าเด็กคนนี้ยังรู้จักเอาอกเอาใจคนอื่น กินข้าวยังได้ชมสาวสวยอีก

*หยางเซียวกลับไม่รังเกียจที่จะมองสาวสวยไปด้วยและกินไปด้วย

เมื่อเห็นเซียวหยางไม่พูด จูเจียนเฉียงยังจงใจอธิบายสักหน่อย

“เถ้าแก่เนี้ยะคนนี้เป็นผู้หญิงที่สุดในบริเวณนี้ ขอเพียงแค่ผู้ชายมากินข้าว ไม่มีใครไม่คิดกับเธอเช่นนั้นเลย”

เอาเป็นว่า แค่รูปร่างที่สวยงามอย่างยิ่ง ก็เพียงพอที่จะทำให้หนุ่มๆน้ำลายไหลแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงรูปลักษณ์ของเธอหรอก

เซียวหยางก็เห็นสาวสวยบนโลกนี้ทุกประเภทจนชินแล้ว รู้สึกว่ามีสาวดีกว่าคนนี้ คนอื่นๆก็ไม่ต้องพูดแล้ว

จูเจียนเฉียงพูดอึกๆ อักๆ เกาหัวแล้วพูดอย่างเสียดายว่า: “แต่ฉันได้ยินมาว่า ผู้ชายของเถ้าแก่เนี้ยคนนี้เสียชีวิตกะทันหัน ทุกคนต่างก็บอกว่าเธอคือต้นตอของปัญหา เป็นผู้หญิงกินผัว คำล่ำลือนี้เป็นจริงตามที่เป็นอยู่

“ดังนั้นคนเหล่านี้เป็นเพียงมาหาความสุขชั่วคราว ไม่มีทางจริงจังกับเธอหรอก โธ่ พูดแล้วก็ค่อนข้างน่าสงสารเลย” จูเจียนเฉียงส่ายหน้าและกล่าว

ในขณะนี้ จู่ๆแขกโต๊ะข้างๆก็ตะโกนเรียกขึ้นมาว่า

“กินแต่ผักจะมีประโยชน์อะไร เถ้าแก่เนี้ยะ มาดื่มกับพวกเราสักสองแก้วสิ”

“ฮิฮิ ใช่ เถ้าแก่เนี้ยะ รีบออกมา พวกเราก็สรรเสริญเยินยอให้เกียรติคุณ หลบเข้าไปทำไมไม่ออกมา เป็นเพราะไม่ชอบพวกเราแล้วล่ะสิ”

เถ้าแก่เนี้ยะที่อยู่ด้านในเปิดม่านขึ้น กลอกตา พูดอย่างยิ้มๆแสร้งทำเป็นโมโห:

“พวกคุณทั้งหลาย ดื่มเหล้ากับพวกคุณไม่เป็นไร ถ้าภรรยาพวกคุณรู้ จะต้องมาฉีกฉันแน่ๆ”

“พวกคุณ อยากดื่มเหล้ากับฉันก็ได้นะ กลับไปเขียนหนังสือค้ำประกันด้วย ถ้าภรรยาพวกคุณยินยอมแล้ว ฉันก็จะดื่มกับพวกคุณเลย”

คนที่โต๊ะหัวเราะกันอย่างสะใจ และโบกมือให้หยุด

เซียวหยางกำลังฟังจูเจียนเฉียงคุยโวไร้สาระ ในตอนนี้ มีลมหอมโชยมา

เถ้าแก่เนี้ยะเสิร์ฟอาหาร เดินเหินปรากฏออกมาอย่างสง่างามตรงหน้าโต๊ะ

“ขอโทษนะคะ ที่ทำให้ทั้งสองต้องรอนานแล้ว”

เถ้าแก่เนี้ยะยิ้มอย่างมีเสน่ห์ เดินเข้ามา จากนั้นก็เดินไปวางอาหารและเครื่องดื่มบนโต๊ะ ก้มตัวเปิดเบียร์ให้ทั้งสองคน

เป็นเพียงการที่ร่างกายที่บอบบางโค้ง คอเสื้อลดลง และหน้าอกในโผล่ออกมา