เดชราชาพิโรธ นิยาย บท 31

จูเจียงเฉียงเหล่ตามอง แสร้งทำเป็นมองไปที่อื่น แต่ว่าความเป็นจริงแล้วกำลังแอบมองอยู่

เขาไม่กล้ามองตรง ๆ แต่ขณะที่สายตาของเขามองไปนั้น กลับพบกับความแปลกประหลาด สายตาของเซียวหยางกำลังจับจ้องไปที่คอเสื้อของเถ้าแก่เนี้ย

ทำอย่างเปิดเผย !

ไม่เกรงกลัวใครเลย !

สุดยอด พี่หยางเก่งจริง ๆ

นี่มันแอบมองที่ไหนกัน เห็นชัด ๆ ว่ามองกันโจ่งแจ้งเลย แถมเถ้าแก่เนี้ยราวกับว่าไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ เปิดขวดให้คนทั้งสองต่อไป

เถ้าแก่เนี้ยเพิ่งจะยืดตัวขึ้น เท้าของเธอก็เกิดลื่น

อ๊าย !

เถ้าแก่เนี้ยเซเล็กน้อย จนทำขวดเบียร์ล้มลงต่อหน้าเซียวหยาง

เซียวหยาง

มือเร็วตาไว เตะเข้าไปที่ขาโต๊ะ ทำให้เกิดช่องว่างขึ้นระหว่างโต๊ะและเก้าอี้ ในขณะเดียวกัน มือข้างหนึ่งก็โอบเอวของเถ้าแก่เนี้ยเอาไว้ ทำให้เธอสามารถกลับมาทรงตัวได้อย่างง่ายดาย

ความรู้สึกที่สัมผัสได้ทั้งอ่อนทั้งนุ่มนวลราวกับไร้กระดูก

สัมผัสที่มือไม่เลว

แต่ว่ากางเกงของเซี่ยวหยางกลับถูกเบียร์หกรดจนเปียกไปหมด

เถ้าแก่เนี้ยนรีบลุกขึ้นมาจากอ้อมแขนของเซียวหยาง จากนั้นกล่าวขอโทษไปว่า “ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ นั่นน่ะ....ให้ฉันเช็ดให้แล้วกัน”

เถ้าแก่เนี้ยลนลาน หยิบกระดาษทิชชูที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา ก้มตัวลงมาเช็ดให้กับเซียวหยาง

ครั้งนี้เธอยิ่งก้มลงมาใกล้มากขึ้น ระยะห่างใกล้กับเซียวหยางมาก จะไม่มองคงไม่ได้แล้ว

จูเจียนเฉียงตกตะลึงทันที หรี่ตาศึกษาสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างละเอียด

เถ้าแก่เนี้ยมัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับการเช็ดทำความสะอาดกางเกงเซียวหยางจนไม่ทันได้สังเกตสายของทั้งสองด้านบน

ขณะที่เช็ดอยู่นั้น มือของเถ้าแก่เนี้ยก็โดนเข้ากับต้นขาของเซียวหยางอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ จากนั้นความรู้สึกเสียวซ่านก็แผ่ไปทั่วร่างของเซียวหยาง

ราวกับว่าเถ้าแก่เนี้ยก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกติเช่นกัน ร่างอันบอบบางหยุดการเคลื่อนไหว เงยหน้าขึ้น บังเอิญพอดีกับสายตาของเซียวหยางที่มองมาที่คอเสื้อของตน

เธอเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตนเองหวอออกซะแล้ว จึงรีบเอามือปิดหน้าอกอย่างรวดเร็ว

แต่ที่ทำให้เถ้าแก่เนี้ยพูดไม่ออกก็คือ สายตาของเซียวหยางที่ดูอย่างเปิดเผยมากเกินไป เขาแทบจะไม่หลบสายตาเลยด้วยซ้ำ

เมื่อถูกเธอเห็นแล้ว แต่ยังจะมองดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับว่ามันจะต้องเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว

เถ้าแก่เนี้ยมองตาขวางด้วยความโกรธ “ไอ้บ้ากาม”

เซียวหยางช่วยประคองเถ้าแก่เนี้ยลุกขึ้น พูดออกมาอย่างเคร่งขรึมว่า “สีดำลายลูกไม้ดูไม่เลวทีเดียว แต่ขนาดเล็กไปเบอร์หนึ่ง จะทำให้เป็นโรคต่อมเต้านมอักเสบได้ เปลี่ยนไปใช้ขนาดใหญ่อีกหน่อยนะเหมาะกว่า”

“นาย....ไอ้หน้าด้าน !”

ได้ยินดังนั้น ใบหน้าของเถ้าแก่เนี้ยก็ร้อนผ่าวทันที สะบัดข้อมือของเซียวหยางออก มองเขาด้วยสายตาโหดเหี้ยม จากนั้นหันเดินจากไป

จูเจียงเฉียงแสดงอาการชื่นชม วิธีการจีบสาวของเซียวหยางไม่มีใครเทียบได้อีกแล้ว

“พี่หยาง ไม่คิดเลยว่านอกจากพี่จะเล่นเกมเก่งแล้ว แซวผู้หญิงก็เป็นด้วย ผมขอคารวะด้วยความเลื่อมใส”

ทันใดนั้นจูเจียนเฉียงก็เกิดความคิดที่จะขอคารวะเซียวหยางเป็นอาจารย์

เซียวหยางยิ้มโดยที่ไม่พูดอะไร สิ่งที่เขาพูดคือเรื่องจริง ทำไมถึงกลายเป็นแซวสาวไปซะได้

แต่เมื่อเขาเห็นจูเจียนเฉียงหน้าแดง ก็มองด้วยความดูถูกทันที

“คนที่รู้สึกละอายใจอย่างนาย คงไม่ได้เป็นไอ้ไก่อ่อนหรอกใช่ไหม ?”

“พี่หยาง พี่ดูออกหมดเลย พูดตามตรง พี่ได้สาวมาเยอะเลยใช่ไหมล่ะ ?” จูเจียนเฉียงถามด้วยความอิจฉา

“อยากฟังงั้นหรือ ?” เซียวหยางเคาะโต๊ะพลางยิ้ม

“ฮะฮะ นั่นแน่อยู่แล้ว พี่หยาง พี่ช่วยสอนฉันหน่อยสิ ผมขอแสดงความเคารพด้วยแก้วนี้ ผมขอดื่มหมด ส่วนของพี่ก็แล้วแต่พี่แล้วกัน”

จูเจียนเฉียงยกดื่ม เซียวหยางเองก็ยกตามไปอีกแก้ว

“พูดแล้วเรื่องมันก็ยาว สมัยที่ฉันอยู่ยุโรป.....”

เซียวหยางและจูเจียนเฉียงคุยโม้สัพเพเหระไปเรื่อย พลางก้มคารวะเขาเป็นพัก ๆ

เบียร์ถูกยกขึ้นดื่มด้วยความรวดเร็ว เพียงไม่นานก็ดื่มจนหมด ดูแล้วเถ้าแก่เนี้ยก็คอแข็งใช้ได้

เถ้าแก่เนี้ยวางขวดเบียร์ลงบนโต๊ะ ใบหน้าสวยงามเริ่มแดงระเรื่อ ใบหูค่อย ๆ กลายเป็นสีแดง

ภายในดวงตาอันสดใสคู่นั้นกับร่างกายที่เริ่มเมา ร่างกายอันบอบบางคล้ายกับต้นหลิว ราวกับว่าจะล้มได้ตลอดเวลา

ลิ้นอันคล่องแคล่วเลียที่ริมฝีปากและฟัน จากนั้นยิ้มด้วยความเขินอายและเอ่ยขึ้นว่า “พี่ชาย ฉันคอไม่แข็ง เบียร์ขวดนี้ถือว่าแทนคำขอโทษ ธุรกิจเล็ก ๆ นี้ พี่ ๆ ได้โปรดดูแลด้วย เรื่องนี้ถือว่าแล้วกันไปเถอะ”

เหล่าคนชั้นต่ำตรงหน้ามองด้วยความสนุกสนาน ราวกับยังไม่หนำใจ

ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าแสยะยิ้ม และพูดว่า

“เธอบอกแล้วก็แล้วกันไป สำหรับเบียร์ขวดนี้ถือว่าจบกัน มันง่ายขนาดนั้นที่ไหน”

“เอาเงินมาห้าหมื่นหยวน เรื่องนี้ถือว่าแล้วกันไป ไม่อย่างนั้น พวกเราไม่จบกับเธอแน่”

ห้าหมื่นหยวน ?

เจอผมแค่เส้นเดียวแต่กล้าเรียกเงินมากขนาดนี้ ทำไมไม่ปล้นกันเลยล่ะ

เห็นกันชัด ๆ ว่าคนพวกนี้จงใจหาเรื่อง ไม่แน่ว่าเส้นผมเส้นนี้เป็นพวกเขาเองที่ใส่ลงไป

เถ้าแก่เนี้ยเข้าใจแล้ว ร่างอันบอบบางออกจากโต๊ะไป ยืนยืดอกขึ้น

สีหน้าเย็นชาลง “ดูท่าพวกคุณคงไม่ได้มาทานข้าว แต่มาหาเรื่องกันใช่รึเปล่า ?”

ชายที่หน้ามีรอยแผลเป็นแสร้งทำเป็นตกใจ เอามือทาบอกและพูดว่า

“โอย น้องสาวโมโหแล้ว พี่กลัวเหลือเกิน ยังไง จะรอผู้ชายมาช่วยงั้นหรือ ?”

“อย่างพูดเรื่องไร้สาระ รีบไสหัวไปซะจะดีกว่า อย่าทำให้แขกคนอื่นเสียเวลาทานข้าว” เถ้าแก่เนี้ยมือเท้าสะเอว ตะโกนขึ้นด้วยเสียงแหลม ๆ

ชายใบหน้าดุร้ายสบถ คว่ำโต๊ะและด่าว่า

“เห้ย ไอ้ผู้หญิงขายบริการ ถ้าไม่เอาเงินมา ก็มามีความสุขกับพี่ ๆ ไม่มีใครไม่รู้หรอกว่าสามีเธอลงโลงไปตั้งนานแล้ว ยังคิดว่ามันจะเปิดฝาโลงมาช่วยเธอได้อีกหรือ ฮาฮา !”

พูดเสร็จ ก็ดึงเถ้าแก่เนี้ยเข้ามา