เดชราชาพิโรธ นิยาย บท 32

“พวกคุณจะทำอะไร ปล่อยมือเดี๋ยวนี้ !”

เถ้าแก่เนี้ยพยายามอย่างสุดกำลังเพื่อที่จะสลัดออก แต่ทว่าเธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เมื่อถูกผู้ชายจับไว้แล้ว ก็แทบจะไม่มีโอกาสสลัดหลุด

อีกสามคนห้อมล้อมเถ้าแก่เนี้ยเอาไว้และเดินออกไปด้านนอกด้วยรอยยิ้มลามก

ผู้ที่อยู่รอบ ๆ เห็นสถานการณ์ต่างก็ไม่กล้าสอดมือเข้ามา ดูแล้วทั้งสามคนคงไม่คิดจะคุยดี ๆ ด้วย ถ้าเข้าไปช่วยก็มีแต่จะหาเรื่องวุ่นวาย

จูเจียนเฉียงที่เห็นฉากนี้ อดกลั้นจนใบหน้าแดงก่ำ หมัดของเขากำแน่นจนเส้นเลือดปริแตก

เพื่อที่จะได้เจอเถ้าแก่เนี้ย เขามักจะมากินข้าวที่ร้านนี้ แม้ว่าในใจของเขาจะไม่ได้คิดดีกับเธอ แต่เขาก็ไม่ได้หน้าด้านขนาดนี้

เวรเอ้ย ไอ้พวกสัตว์เดรัจฉาน

จูเจียนเฉียงกัดฟันกระทืบเท้า ลุกยืนขึ้นทันที

“แม่งเอ้ย กล้ามาทำเทวดาของฉัน ฉันทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว”

เซียวหยางมองจูเจียนเฉียงด้วยความประหลาดใจ ไม่คิดว่าชายคนนี้จะกล้าหาญขนาดนี้ นึกว่าจะเป็นแค่ไอ้ขี้ขลาดคนหนึ่ง

จูเจียนเฉียงเดินออกมาข้างหน้า ขวางชายที่มีรอยแผลเป็นบนหน้าและชายหน้าตาดุร้ายเอาไว้ จากนั้นตะโกนออกมาว่า “ปล่อยเถ้าแก่เนี้ยซะ กลางวันแสก ๆ แดดสว่างจ้า พวกแกกลับ.....”

“ไปไหนก็ไป !”

ป๊าบ !

จูเจียนเฉียงเพิ่งจะพูดได้ครึ่งเดียว หมัดของชายที่มีแผลเป็นก็พุ่งเข้ามากระแทกจมูกของจูเจียนเฉียงแล้ว

จูเจียนเฉียงเต็มไปด้วยความรู้สึกอับอาย รู้สึกเวียนหัวตาพร่า

ตึก ๆ ๆ เขาถอยหลังออกไปหลายก้าว ล้มลงไปบนพื้น เลือดไหลออกมาจากจมูกเป็นสองสาย

“ไอ้โง่ นี่มันสมัยไหนแล้ว ยังทำตัวเป็นฮีโร่มาช่วยสาวสวยอีก !”

สารเลวคนหนึ่งเดินออกมาใช้เท้าเตะจูเจียงเฉียงที่ขวางทางอยู่ราวกับขยะ

ผู้ที่อยู่รอบ ๆ ต่างกลืนน้ำลาย ไอ้คนพวกนี้มันไม่สนใจกฎหมายเลย

ตอนนี้ยิ่งไม่มีใครกล้าเข้ามาขวาง คนที่อยากจะลองดูก็ได้แต่ถอยกลับด้านหลัง ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก

จูเจียนเฉียงกุมท้องด้วยความเจ็บปวด บ้ามาก ชายคนนี้ลงมือรุนแรงเกินไปแล้ว เจ็บจะตายอยู่แล้วเนี่ย

เซียวหยางส่ายหัวลุกขึ้น เดินเข้าไปหาไอ้คนต่ำทรามพวกนั้น

“ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้คิดจะเข้ามายุ่ง แต่นายทำร้ายเพื่อนของฉัน คนที่ทำตัวอวดดีขนาดนี้ ฉันก็เพิ่งจะเคยเห็น”

ชายที่มีแผลเป็นเห็นว่ามีคนเข้ามาหาที่ตายอีกคนหนึ่งก็แสยะยิ้มออกมา “นายก็อยากตายเหมือนกันใช่ไหม รีบไสหัวไป”

เซียวหยางไม่ใช่แค่ไม่หนีไป แต่ยังขวางพวกเขาไว้ด้วย

“เวรเอ้ย หาที่ตายซะแล้ว”

เหล่าคนต่ำทรามสบถพลางพุ่งเข้ามา

ปัง ปัง ปัง !

เกิดเสียงร้องโหยหวนดังขึ้น พวกเขาสามคนกระเด็นลอยออกไป ล้มลงไปนอนกับพื้น ส่งเสียงร้องดังโหยหวน

แต่ในวินาทีนั้น เซียวหยางยังคงยืนอยู่ที่เดิม

ผู้ที่อยู่รอบ ๆ มองเซียวหยาง จากนั้นหันไปมองอีกสามคนที่นอนอยู่บนพื้นด้วยความตกตะลึง

พวกเขาไม่เห็นว่าเซียวหยางลงมือยังไง เป็นผลให้คนเหล่านั้นล้มลงไปนอนกับพื้น ส่งเสียงร้องราวกับลูกสาวตาย

ชายที่มีรอยแผลเป็นยังคงมึนงง เซียวหยางเดินออกมาข้างหน้า จากนั้นพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า “นายจะเข้ามาเอง หรือจะให้ฉันช่วย ?”

“หน็อย แก......”

“ปากดี ไสหัวไปซะ”

เซียวหยางตบออกไป ชายคนนั้นกลิ้งอยู่หลายตลบก่อนที่จะหยุดลง ปากระบม บ้วนฟันที่หักออกมา เจ็บปวดจนแทบจะขาดใจ

ทันทีนั้นรอบ ๆ ก็ตกอยู่ในความเงียบ

ทุกคนถึงกับอ้าปากค้างมองไปที่เซียวหยางด้วยความตกตะลึง

เอาโว้ย ไอ้เด็กนี่มันใช้ได้เลย ทำเอาไอ้สารเลวพวกนั้นกลายเป็นกระดาษไปเลย ตบได้สวยสุด ๆ

จูเจียนเฉียงที่นอนอยู่บนพื้นแทบไม่เชื่อสายตา ราชาแห่งเกม เทพแห่งการจีบหญิง กังฟูเก่งขนาดนี้เลยหรือ ?