เดชราชาพิโรธ นิยาย บท 35

เซียวหยางตะลึงงัน ทำได้แค่ส่ายหัวอย่างไม่ยินยอม เขาไม่คิดว่าการมาสถานีตำรวจครั้งนี้จะทำให้ภรรยาโกรธ

เพื่อทำให้เย่หยุนซูสงบลง เซียวหยางจึงทำได้เพียงพูดปลอบใจ

“หยุนซู ผมมาสถานีตำรวจเพื่อดื่มชา พูดคุยกัน ไม่มีอะไรสักหน่อย”

“นาย......”

สีหน้าของเย่หยุนซูขาวซีด สิ่งที่เธอต้องการคือการสำนึกผิดของเซียวหยาง คือการแสดงออกของเขา

แต่เขากลับ แสดงออกด้วยทำท่าที่ไม่ใส่ใจอะไร เธอพาทนายมาที่นี่จนเป็นเรื่องใหญ่โต แต่นายกลับบอกว่ามาที่นี่เพื่อมาดื่มชาพูดคุยกันงั้นหรือ ?

นายเห็นฉันเป็นอะไร ล้อเล้นก็ไม่ควรล้อเล่นขนาดนี้หรือเปล่า

“เซียวหยาง ฉันเข้าใจนายแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ถ้านายมีปัญหาอะไร ฉันจะไม่สนใจนายอีกแล้ว อยากจะทำอะไรก็ตามใข ฮึ”

ทนายหลิวทำตัวไม่ถูก ยืนอยู่ในเหตุการณ์ เขาใช้มือขยับแว่นตาและพูดว่า “ประธานเย่ เมื่อไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อน หลังจากนี้มีปัญหาอะไรค่อยเรียกผมแล้วกัน”

พูดจบ ทนายหลิวก็จากไป

ทันใดนั้นเอง ประตูทางเข้าสถานีตำรวจก็มีคนจำนวนหนึ่งเดินเข้ามา มีทั้งตำรวจและอันธพาลที่ก่อความผิด

เมื่อพวกเขาเห็นเย่หยุนซู แววตาก็เกิดลุกวาว สาดสายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า อดไม่ได้ที่จะบอกว่ารูปร่างของเย่หยุนซูนั้นโดดเด่นมากจริง ๆ

เมื่อเห็นว่าพวกเขาเหล่มอง อีกทั้งยังผิวปากใส่เย่หยุนซู เซียวหยางก็ขมวดคิ้ว

ถ้าไม่สนว่าที่นี่คือสถานีตำรวจล่ะก็ เซียวหยางคงไม่สนใจจับพวกอันธพาลเหล่านี้ฉีกปากไปแล้ว

“หยุนซู ไปกันเถอะ พวกเราออกไปก่อนค่อยคุยกัน”

“ทำไมต้องค่อยกลับไปคุย คุยที่นี่ให้มันชัดเจนไปเลย !”

เย่หยุนซูระเบิดอารมณ์ออกมา ไม่ฟังใครทั้งนั้น ต้องการให้เซียวหยางอธิบายให้เธอฟัง

เซียวหยางไม่หนทาง คว้ามืออันเรียวงามของเธอ จากนั้นดึงเธอออกไปด้านนอก

เย่หยุนซูดวงตาเบิกโพลง ขัดขืนอย่างรุนแรง “เซียวหยาง ใครให้นายกล้าลงมือแบบนี้ ที่นี่คือสถานีตำรวจ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ !”

เซียวหยางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เธอเป็นภรรยาของฉัน อย่างว่าแต่สถานีตำรวจเลย ไม่ว่าจะที่ไหน เขาล้วนมีสิทธิที่จะทำแบบนี้

เย่หยุนซูร่างกายบอบบาง แทบจะไม่มีแรงพอที่จะขัดขืน

เซียวหยางดึงมือของเธอ สาวเท้าก้าวเดินออกไปด้านนอก แม้ว่าเซียวหยางรักเย่หยุนซู ตามใจเย่หยุนซู แต่การแสดงจุดยืนของผู้ชายออกมาบ้างก็เป็นเรื่องที่จำเป็น

นอกสถานีตำรวจ เถ้าแก่เนี้ยเสิ่นอ้าวจวินเดินไปเดินมา รออยู่ด้านนอกอย่างใจจดใจจ่อ

เซียวหยางและจูเจียนเฉียงต้องมาที่สถานีตำรวจก็เพราะเธอ ในใจของเธอรู้สึกผิดอย่างที่สุด

เธอรู้ว่าจูเจียนเฉียงเป็นพนักงานของหยุนซูกรุ๊ป ดังนั้นเธอจึงคิดที่จะลองโทรไปยังหยุนซูกรุ๊ปดู เมื่อมีการพูดถึงชื่อของจูเจียนเฉียงและเซียวหยาง สายโทรศัพท์ก็ถูกส่งต่อไปยังห้องทำงานของประธานบริษัททันที

เสิ่นอ้าวจวินเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด จากนั้นก็รีบมาที่สถานีตำรวจ ขณะที่กำลังคิดหาวิธีอยู่นั้น ก็เห็นเซียวหยางเดินออกมาจากด้านในแล้ว

ใบหน้าสวยงามของเธอแสดงออกด้วยความดีใจ เดินเข้าไปทักทายเขา

“ในที่สุดคุณก็ออกมาได้ ไม่เป็นไรใช่หรือเปล่า พวกเขาไม่ได้ทำอะไรคุณใช่ไหม ?”

เมื่อเห็นเสิ่นอ้าวจวิน เย่หยุนซูก็ชะงักไปครู่หนึ่ง พอได้ลองคิดดู ก็รู้ว่าเสิ่นอ้าวจวินน่าจะเป็นเถ้าแก่เนี้ยของร้านชิสุบาร์บีคิว ถึงว่าทำไม ดูท่าเซียวหยางคงไม่ได้ทำเพื่อความถูกต้อง แต่ทำตัวเป็นฮีโร่เพื่อช่วยหญิงงามนี่เอง !

ใจของเย่หยุนซูเกิดความหึงหวงโดยไม่มีเหตุผล ร่างอันบอบบางไม่ดิ้นรนอีกต่อไป ปล่อยให้เซียวหยางจับแขนของเธอราวกับคู่รัก

เซียวหยางมองเถ้าแก่เนี้ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม จู่ ๆ ก็เกิดความรู้สึกแปลก ๆ ความรู้สึกนุ่มลื่นที่แขน เมื่อก้มลงมามองเขาก็ต้องตกใจ

โอ้ว หยุนซูขยับเข้ามาใกล้เขา ส่วนหนึ่งของร่างกายลูบไปบนท่อนแขนของตน เธอไม่เคยทำอะไรให้เขาแบบนี้มาก่อน

“แค่ก ๆ เถ้าแก่เนี้ย ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง ผมไม่เป็นอะไร ตอนนี้ก็ได้ออกมาแล้วด้วย”

เสิ่นอ้าวจวินพยักหน้าด้วยความเบาใจ แต่ว่าไม่นานเธอก็พบว่าข้างกายเซียวหยางมีผู้หญิงสวยโอบกอดแขนของเขาอยู่ แถมยังด้วยสีหน้าที่เย็นชา หน้าคอที่สวยงามของเธอขึ้นเล็กน้อย