เดชราชาพิโรธ นิยาย บท 37

แต่จูเจียนเฉียงก็ไม่ได้ถามอะไรมากมาย เขารู้ว่านับแต่นี้ไปเขาได้กลายเป็นศิษย์ของเซียวหยางแล้ว

ใบหน้าของจูเจียนเฉียงเต็มไปด้วยความร้อนแรง หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง หวังว่าเซียวหยางจะสอนกังฟูที่แท้จริงให้กับเขา

ความสูงของจูเจียนเฉียงประมาณ 1.8 เมตร รูปร่างสูงผอม แค่ดูก็รู้ว่าเขาไม่เคยผ่านการฝึกอย่างเข้มข้นมาก่อน

ความแข็งแกร่งไม่เพียงพอ ความเร็วในการตอบสนองไม่เพียงพอ และสำหรับกระบวนท่าต่อสู้ เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย

เซียวหยางเริ่มสอนจากพื้นฐาน เมื่อมีรากฐานมั่นคง ในอนาคตถึงสามารถเติบโตไปได้ไกล

“ยก 60 กิโลกรัมก่อน เซตละสิบครั้ง ทั้งหมดห้าเซตก่อนแล้วกัน” เซียวหยางชี้ไปที่บาร์เบลด้านข้างของเขา

หลังจากนั้นก็วิ่งไปกลับ ซิทอัพ ในกระบวนการทั้งหมดนี้ ในสายตาของเซียวหยางมันไม่ใช่การกลั่นแกล้ง

นี่คือความแข็งแกร่งสูงสุดที่ร่างกายของจูเจียนเฉียงจะทนได้โดยไม่ทำให้พื้นร่างกายของเขาถูกทำลาย

เสี่ยวจูไม่เคยผ่านการฝึกที่เข้มข้นเช่นนี้มาก่อน เขาแทบหมดแรง เหงื่อจำนวนมากไหลออกมา เสื้อบนร่างกายของเขาแทบจะสามารถบิดน้ำออกมาได้

แต่เขาก็ยังกัดฟันและอดทนต่อไป ความเพียรนี้มีค่าควรแก่การชื่นชม

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

จูเจียนเฉียงยังคงฝึกฝนต่อไป เซียวหยางโบกมือและพูดว่า “วันนี้พอแค่นี้ก่อน การฝึกครั้งแรกจะหักโหมเกินไปไม่ได้”

พูดตามตรง เซียวหยางค่อนข้างพอใจกับการแสดงออกของเสี่ยวจูในวันนี้

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จูเจียนเฉียงคุกเข่าล้มลงกับพื้น ทั่วทั้งร่างกายไร้ซึ่งเรี่ยวแรง อยากจะนอนอยู่แบบนี้บนพื้นโดยไม่ลุกขึ้นมา

แต่ในตอนที่เขากำลังจะหลับตา เซียวหยางยกเท้าขึ้นมา คำพูดเพียงประโยคเดียวทำให้ความฝันของเขาแหลกสลายในทันที

“ใครบอกให้นายนอน ไปสควอชที่หน้ากระจก เพื่อถือเป็นการผ่อนคลาย”

“20 นาที หากกล้าขยับ จะให้ดันพื้นสิบครั้งเพื่อเป็นการลงโทษ”

จูเจียนเฉียงอยากจะร้องไห้ออกมาโดยไม่มีน้ำตา เขาเกือบจะคุกเข่าให้เซียวหยาง

ตอนนี้เขาถึงได้รู้ว่าอะไรที่เรียกว่าการฝึกฝนอย่างทรมาน

แต่คำสั่งของอาจารย์มิอาจละเลยได้ เขาทำได้แค่เดินไปสควอชตรงหน้ากระจก

ท่าทางของเซียวหยางดูมีความสุข พยักหน้าด้วยความพอใจ หลังจากนั้นก็เดินไปด้านหน้ากระสอบทราย ออกกำลังกายเคลื่อนไหวกระดูกและกล้ามเนื้อ

ตุบ ! ตุบ ! ตุบ !

ทุกมัดที่เซียวหยางปล่อยออกไป ไม่ทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนบนกระสอบทรายเลยแม้แต่น้อย แต่อีกด้านหนึ่งปรากฏรอยหมัดขึ้นอย่างชัดเจน พร้อมกับเสียงอันหนักแน่นที่เหมือนกับฟ้าร้อง

วิชานี้มันเหมือนกับหมัดหวิงชุน ดูไร้ซึ่งกำลัง แต่แท้จริงแล้วพลังหมัดของมันช่างน่าหวาดกลัว

หลังจากปล่อยออกไปสองสามหมัด มีเสียงดังโครมครามเกิดขึ้น กระสอบทรายระเบิด เม็ดทรายกระจัดกระจายไปทั่วพื้น

กระสอบทรายธรรมดาแบบนี้ไม่สามารถทนต่อหมัดของเซียวหยางได้ กระสอบทรายที่ใช้ฝึกในวิหารมังกรของพวกเขาคือกระสอบทรายที่ทำมาเป็นพิเศษ สิ่งที่อยู่ด้านในไม่ใช่ทราย แต่เป็นลูกเหล็กพิเศษ และด้านนอกไม่ใช่ถุงผ้า แต่เป็นหนังจระเข้

ถึงกระนั้นมันก็ยังไม่สามารถระงับฮอร์โมนที่พลุ่งพล่านของชายหนุ่มในวิหารมังกรได้ ดังนั้นจึงต้องเปลี่ยนใหม่เป็นระยะ

ดวงตาของจูเจียนเฉียงเบิกกว้าง ไม่อยากเชื่อกับสิ่งฉากตรงหน้าที่ได้เห็น เหงื่อบนใบหน้าถูกเหงื่อเย็นไหลเข้ามาแทนที่

อาจารย์น่ากลัวเกินไปหรือเปล่า ถึงกับระเบิดกระสอบทราย ในตอนนั้นหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง แม้ตอนนี้เขาเหนื่อยจนไร้เรี่ยวแรง แต่ความคิดที่อยากจะแข็งแกร่งของเขากลับมีความมุ่งมั่นมากขึ้น

“ยืนให้มั่นคง ตัวสั่นแบบนั้นมันอะไรกัน นายกำลังเต้นรูดเสางั้นเหรอ แขนเกร็งแน่น สะโพกรับแรง !”

เซียวหยางเดินมาด้านหน้า ใช้มือตบไปทุกส่วนบนร่างกายของจูเจียนเฉียง

รอยยิ้มที่แปลกประหลาดของจูเจียนเฉียงปรากฏออกมาหลังจากถูกตบ แต่หลังจากนั้นไม่นาน ท่าทางของเขาก็แข็งทื่อ

ดูเหมือนว่าการตอบของอาจารย์จะทำให้พลังงานในร่างกายของเขาสูบฉีด ความรู้สึกสดชื่นพรั่งพรูไปทั่วร่างกายของเขา

ต่อให้ฝันยังคิดไม่ถึง เซียวหยางไม่ได้ตบร่างกายของเขาสุ่มสี่สุ่มห้า แต่เป็นการบรรเทากล้ามเนื้อจากการไหลเวียนโลหิต ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย

หากทำการฝึกเช่นนี้ พรุ่งนี้จูเจียนเฉียงคงไม่มีทางลุกขึ้นมาจากเตียงได้อย่างแน่นอน ผลกระทบที่ได้รับจากการฝึกจะปรากฏออกมา ดังนั้นที่เซียวหยางทำเช่นนี้ก็เพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อของจูเจียนเฉียง ป้องกันไม่ให้กล้ามเนื้อของเขาตึง

สองชั่วโมงผ่านไปชั่วพริบตา

จูเจียนเฉียงยังคงฝึกฝนต่อไปอย่างไม่หยุดพัก เขาพักผ่อนในท่าสควอชอย่างผ่อนคลายในระหว่างการฝึก

อย่างไรก็ตาม ระดับการฝึกฝนของเซียวหยางนั้นแสดงให้เห็นถึงประโยชน์อย่างชัดเจน แม้ว่าร่างกายถึงขีดจำกัด แต่จิตวิญญาณของจูเจียนเฉียงนั้นหนักแน่นกว่า

ฝึกฝนเป็นอันเรียบร้อย ทั้งสองคนเดินออกมา มองเวลา ตอนนี้ก็ได้เวลาเลิกงานแล้ว

“อาจารย์ ผมขอเลี้ยงข้าวท่านสักมื้อ”

“คุณมาทำอะไรที่นี่ เข้ามาทำไมถึงไม่เคาะประตู ทำฉันตกใจแทบแย่”

เซียวหยางยิ้มออกมาเล็กน้อย “เห็นคุณจริงจังกับการทำงานเสียขนาดนี้ จึงไม่อยากรบกวน เป็นไงบ้าง เหนื่อยแล้วใช่ไหม ให้ผมช่วยนวดให้ไหม ?”

เย่หยุนซูขยับไหล่ของตนเอง เก็บเอกสารที่วางระเนระนาดอยู่บนโต๊ะ พูดออกมาว่า “ดึกแล้ว ฉันไม่อยากถูกคุณเอาเปรียบ คุณเป็นคนมือเท้าอยู่ไม่สุข คิดว่าฉันไม่รู้หรือไง ?”

“หากคุณเหนื่อยก็กลับไปเถอะ อย่ามารบกวนฉัน อีกสองชั่วโมงฉันถึงทำงานเสร็จ”

เซียวหยางยักไหล่ เขาไม่มีอะไรจะพูด

ในขณะนี้เขาเห็นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปวางอยู่บนโต๊ะถ้วยหนึ่ง ไม่ว่าอย่างไรเย่หยุนซูก็มีทรัพย์สินมากกว่าร้อยล้าน แต่มักจะทานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปในตอนเย็น ซึ่งก็รู้กันดีกว่าบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปนั้นไม่ดีต่อร่างกาย

“ผู้หญิงคนนี้ จะทำงานจนตัวตายเลยหรือไง”

ใบหน้าของเซียวหยางเคร่งขรึม นำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมา

“นี่ คุณจะทำอะไร นี่คืออาหารเย็นของฉัน”

เย่หยุนซูคิดว่าเซียวหยางจะแย่งบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไปจากเธอ เธอรู้สึกโกรธในทันที

“เซียวหยาง อย่าหน้าด้านไปหน่อยเลย ขนาดบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปคุณยังแย่งของฉันไป อนาคตของคุณคงเจริญหน้าดู”

เซียวหยางไม่พูดอะไร เดินจากไปพร้อมกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

เย่หยุนซูเห็นเซียวหยางเดินออกไปไกล กัดริมฝีปาก ใบหน้าอันงดงามของเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

กุลุก กุลุก......

ในตอนนี้เสียงท้องร้องก็ดังขึ้นมา

ที่จริงเธอหิวตั้งนานแล้ว พบว่าในห้องทำงานยังมีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่อีกถ้วยหนึ่ง เธอจึงคิดจะใช้บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเพื่อตอบสนองความหิวของเธอ

สุดท้ายเพิ่งจะต้มเสร็จกลับถูกเซียวหยางชิงไป

“เจ้าบ้านั่น จะทำเกินไปแล้ว ขนาดบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปยังแย่ง ไม่มีความเป็นคนเอาเสียเลย !”

เย่หยุนซูมองขึ้นไปบนฟ้าแล้วถอนหายใจ......