เดชราชาพิโรธ นิยาย บท 7

เย่เสี่ยวหว่านบอกว่าเป็นจ้าวฟางสงจากตระกูลจ้าวในหยินโจว

จ้าวฟางสงชอบเย่หยุนซูมาโดยตลอด ทั้งสองรู้จักกันมาหลายปีแล้ว ในเวลานั้น ตระกูลเย่ตั้งใจจะให้เย่หยุนซูแต่งงานกับจ้าวฟางสง

แต่ต่อมาก็มีเซียวหยางปรากฏตัวขึ้นมาจากที่ใดก็ไม่ทราบ แถมจู่ๆ ท่านผู้เฒ่าตระกูลเย่ก็ยืนกรานว่าเย่หยุนซูจะต้องแต่งงานกับเซียวหยาง ดังนั้นทุกอย่างจึงจบลง

เมื่อเวลาผ่านไป จ้าวฟางสงก็แต่งงานกับภรรยา แต่ภายหลังก็หย่าร้าง ไม่รู้เป็นเพราะว่าเขาเหงาหรือเปล่าดังนั้นจึงคิดถึงเย่หยุนซูอีกครั้ง

นอกจากนี้เขายังรู้ว่าเย่หยุนซูแต่งงานกับคนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง ดังนั้นเขาจึงตั้งใจที่จะคืนดีกับเย่หยุนซูโดยมีเย่เสี่ยวหว่านเป็นสะพานเชื่อม

แต่ก่อนที่เย่เสี่ยวหว่านจะได้พูดอะไร เหตุการณ์ในวันนี้ก็เกิดขึ้น ดังนั้นเย่เสี่ยวหว่านจึงคิดไปว่าจ้าวฟางสงช่วยเย่หยุนซูอย่างลับๆ

เมื่อคิดดูแล้วก็ใช่ เกรงว่าในหยินโจวคงมีเพียงไม่กี่คนอย่างจ้าวฟางสงที่มีความแข็งแกร่งเช่นนี้ และสามารถทำให้โจวเจี้ยนต๋ามองเห็นในสายตาได้

“ถ้าเป็นเขาจริงๆ ก็เป็นไปได้”

"ชายคนนี้หย่าร้างและกำลังรอที่จะแต่งงาน ถ้าเขามีความสนใจในเย่หยุนซูจริงๆ อย่างนั้นก็เป็นโชคของตระกูลเย่เรา"

"ใช่ ถ้าตระกูลเย่สามารถเกาะตระกูลจ้าวได้ อีกทั้งยังได้รับความร่วมมือจากตระกูลโจว อย่างนั้นไม่แน่ว่าเราอาจได้เป็นหนึ่งในตระกูลชั้นหนึ่งแล้ว"

คุณหญิงเฒ่าพยักหน้าบ่อยครั้งขณะฟังสิ่งที่ญาติมิตรพูด หรือว่าคุณหญิงเฒ่าอย่างฉันจะได้เห็นวันนั้นจริงๆ ก่อนตาย

เย่หยุนซูกังวลใจทันที “พวกคุณกำลังพูดถึงอะไร ฉันแต่งงานแล้ว เรื่องแบบนี้จะมาเกี่ยวข้องกับฉันยังไง?”

หลิวฉ่ายเสียส่งสายตาดูถูกลูกสาวของเธอและพูดว่า "เด็กโง่ แต่งได้ก็หย่าได้สิ ยังไงเสียลูกก็ไม่ชอบไอ้คนไร้ประโยชน์นั่นมาตั้งนานแล้ว ลูกก็อยากจะหย่าไม่ใช่หรือไง รีบใช้โอกาสนี้เถอะ”

"แต่..."

แม้ว่าเธอจะไม่ชอบเซียวหยาง แต่เมื่อเธอพูดถึงการหย่าร้างจริงๆ เธอก็ยังรับไม่ได้ ท้ายที่สุดแล้ว คนที่อยู่ด้วยกันภายใต้ชายคาเดียวกันเป็นเวลาสามปี แม้แต่หมาแมวก็ยังมีความรู้สึก

“คุณหญิงเฒ่า ทำไมหม้อทองสัมฤทธิ์ใบนี้ดูคุ้นตาจัง ฉันเคยเห็นมันที่บ้านของหยุนซู” หลิวฉ่ายเสียมองไปที่หม้อทองสัมฤทธิ์ซึ่งวางอยู่ในตำแหน่งที่โดดเด่นที่สุดและถามด้วยท่าทางที่งุนงง

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ คุณหญิงเฒ่าก็ยิ่งยินดีมากขึ้น "ถูกต้อง หม้อทองสัมฤทธิ์ใบนี้เป็นของขวัญวันเกิดที่หยุนซูมอบให้ฉัน ท่านเว่ยตรวจสอบดูแล้ว หม้อทองสัมฤทธิ์นี้เป็นสมบัติของราชวงศ์ฮั่น มูลค่าอย่างน้อย 50 ล้านหยวน"

"พวกเธอมีน้ำใจแล้ว"

ทั้งครอบครัวหลิวฉ่ายเสียมองหน้ากัน หม้อทองสัมฤทธิ์ใบนี้แพงจนถึงขนาดมีมูลค่า 50 ล้านหยวนจริงหรือ?

50 ล้าน กล้าให้ของแบบนี้เป็นของขวัญวันเกิด!

ท่าทางของหลิวฉ่ายเสียเปลี่ยนไปในทันที ให้ตายเถอะ เซียวหยาง!

นั่นคือสมบัติ 50 ล้านหยวนเชียวนะ ถ้าขายมันก็จะสามารถซื้อเครื่องประดับเงินทองและเสื้อผ้าสวยๆ ได้กี่ชิ้น

ใช้โชคทั้งชีวิตไปแล้วถึงได้เก็บของดีได้ขนาดนี้ แต่ดันไปมอบให้คนอื่น!

เดิมทีหลิวฉ่ายเสียมีความสุขมาก แต่เมื่อคิดว่าเงิน 50 ล้านหยวนหลุดลอยไปโดยเปล่าประโยชน์ เธอก็หมดคอารมณ์ไปในทันที

หลังจากพูดคุยอย่างเป็นกันเอง หลิวฉ่ายเสียก็ขอตัวออกมา คุณหญิงเฒ่าเองก็ไม่ได้รั้งพวกเขา

……

วันต่อมาเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ เย่หยุนซูพาเซียวหยางไปที่ร้านอาหารอ่าวน้ำหอม

หลิวฉ่ายเสียยกย่องจ้าวฟางสงอย่างภาคภูมิใจ แม้ว่าจ้าวฟางสงจะแก่กว่าลูกสาวเธอหลายปีและเคยหย่าร้างมาก่อน แต่ในมือของจ้าวฟางสงมีกลุ่มเสื้อผ้าแฟชั่นที่ใหญ่ที่สุดในหยินโจว เมื่อเทียบกับลูกเขยไร้ประโยชน์ของเธอแล้ว จ้าวฟางสงน่าพอใจกว่ามาก

ที่สำคัญคือเขายังคงไล่จีบหยุนซูอย่างแข็งขัน ของดีแบบนี้แม้แต่จุดตะเกียงก็หาไม่ได้แล้ว

“คุณป้า อย่าชมผมอีกเลย ผมก็แค่ประสบความสำเร็จนิดหน่อย”

“นายยังคงถ่อมตัว นายช่วยหยุนซูของเราไว้มากขนาดนี้ ยังคงถ่อมตนอีก ฟางสงเอ๋ย คุณหลงเสน่ห์หยุนซูของบ้านเราแล้วจริงๆ”

จ้าวฟางสงตกตะลึงไปเล็กน้อยและไม่พูดอะไร

เย่เสี่ยวหว่านได้มาบ่นกับเขาแล้ว บอกว่าความร่วมมือของจ้าวซื่อ กรุ๊ปก็คือผลจากการช่วยเชื่อมโยงของเขาเอง แต่ที่จริงเขาไม่ได้ทำแต่ก็ไม่ติดที่จะรับอานิสงส์นี้

ขณะที่เธอกำลังพูด เซียวหยางและคนอื่นๆ ก็เข้ามา เมื่อหลิวฉ่ายเสียเห็นเซียวหยางใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที เธอนึกถึงหม้อทองสัมฤทธิ์ขึ้นมาจากนั้นก็ร้องด้วยความโกรธว่า “นายมาทำอะไร ไสหัวออกไปจากที่นี่”

เซียวหยางยักไหล่ "หยุนซูขอให้ผมมาที่นี่ มีปัญหาอะไรไหม?"

“แม่คะ หนูให้เขามาเอง อย่าโทษเขาเลย” เย่หยุนซูเอ่ยบอก

“พรุ่งนี้นายย้ายออกไปซะ แล้วไปหย่าทันที คนขี้แพ้แบบนี้ อยู่ไปก็มีแต่อับจน”

เย่หยุนซูไม่ได้พูดอะไร เขาดึงเก้าอี้ออกมาและเงียบไปครู่หนึ่ง อีกทั้งยังช่วยเซียวหยางดึงเก้าอี้ออกมา

"หึ คนไร้ประโยชน์ก็คือไร้ประโยชน์" เย่เสี่ยวหว่านกลอกตาใส่เซียวหยาง

จ้าวฟางสงชำเลืองมองเซียวหยางเรียบๆ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "คุณป้าครับ ในเมื่อมาแล้ว ก็ทานอาหารกันเถอะ อ้อใช่ พี่เซียวน่าจะไม่เคยมาร้านอาหารระดับไฮเอนด์แบบนี้มาก่อน ถ้าอยากทานอะไรก็สั่งเองได้เลย ไม่ต้องสุภาพกับผม”