เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 105

ตอนที่ 105 รูด รูด รูด2

"เธอ -" กู้เซิงเทียนกัดฟันแน่นอย่างตกตะลึง "ได้! ตอนนี้เธอคงลำพองใจ กู้ฮอน ฉันจะคอยดู!"

กู้เซิงเทียนวางหูโทรศัพท์ไป

กู้ฮอนจ้องที่หน้าจอโทรศัพท์ครู่หนึ่งด้วยความงุนงง

กัดฟันแน่น

มิน่าล่ะเป่หมิงโม่ถึงเห็นด้วยที่คุณท่านเป่หมิงไล่เธอออก!

ที่แท้เธอถูกผลักให้เข้าไปในหลุมไฟของบริษัทกู้ซื่อ!

นี่เธอหนีเสือปะจระเข้เหรอ!

ความโหดร้ายของบริษัทกู้ซื่อไม่น้อยไปกว่าบริษัทเป่หมิงเลย แค่กู้อันขีเพียงคนเดียวเธอก็ทนเกินพอแล้ว!

แผนของเป่หมิงโม่ โหดร้ายเกินไป!

ในวันหยุดสุดสัปดาห์

กู้ฮอนถือแบล็คการ์ดของเป่หมิงโม่ ในใจยากที่จะกำจัดความเกลียดชังของเขา โดยไม่ต้องกังวลว่าเขาจะปวดใจหรือไม่

พอดีกับที่ลูกชายหยุดในวันหยุดสุดสัปดาห์

"ลูกรัก อยากไปเที่ยวที่ไหนไหม แม่จะพาลูกไป"

เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอก็ถามลูกที่อ่านหนังสืออย่างเงียบๆบนโซฟาขณะทำอาหารเช้า

เฉิงเฉิงยกคิ้วขึ้น และมองไปที่ร่างที่ยุ่งอยู่ในครัว "แม่ว่างเหรอครับ?"

"ใช่แล้ว ไม่ง่ายเลยที่จะมีวันหยุดแบบนี้ ดังนั้นวันนี้แม่จะอยู่กับลูกน้อยของแม่ และพาไปเดินซื้อของด้วย ลูกว่าดีไหม?"

"แล้วคุณยายล่ะครับ?"

มือกู้ฮอนชะงัก และมองกลับไปที่ลูกชาย "คุณยายกลับไปอยู่ที่บ้านของคุณทวด หลังจากนี้ จะมีแค่เราสองคนแม่ลูกที่อยู่ด้วยกันแล้วนะ"

เธอตั้งใจพูดให้สบายๆ เพื่อไม่ต้องการให้ลูกชายของเธอกังวล

เฉิงเฉิงวางหนังสือและยืนขึ้นจากโซฟา "อืม ผมเห็นของของคุณยายไม่อยู่แล้ว คิดว่าคุณยายคงไม่กลับมาอีกแล้ว"

"ไม่อยู่แล้วเหรอ?" กู้ฮอนตกใจมาก

ทุกวันนี้เธอยุ่งจนไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งเหล่านี้

ริมฝีปากยิ้มอย่างขมขื่น "คุณยายมีชีวิตที่ตัวเองอยากจะใช้ เราก็ต้องร่วมยินดีด้วย รู้ไหมครับ?"

เฉิงเฉิงพยักหน้าเบาๆ และเงียบไปครู่หนึ่ง

จากนั้นก็พูดอีกประโยคหนึ่งว่า "แม่เป็นลูกสาวของคุณยายจริงๆเหรอครับ?"

"ห่ะ?" กู้ฮอนตะลึง และพยักหน้ารับอย่างรีบร้อน "แน่นอนสิ ทำไมลูกถามอย่างนั้นล่ะ?"

เฉิงเฉิงเม้มริมฝีปาก และทำดวงตาไร้เดียงสา "โอ้ ไม่มีอะไรครับ ผมแค่ถามไปอย่างนั้น แม่ซื้อโทรศัพท์มือถือให้ผมสักเครื่องได้ไหมครับ?"

"แม่ก็คิดถึงเรื่องนี้เหมือนกัน! หลังจากนี้คุณยายไม่อยู่บ้านแล้ว แม่ยังคิดอยู่ว่าจะให้คุณป้ามาช่วยดูแลลูก"

อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอมีแบล็คการ์ดในมือ เรื่องเงินคงไม่เป็นปัญหาอะไร

เงินนี้ เธอไม่รู้สึกผิดสักนิดที่จะใช้ ถ้าไม่ใช้คงจะเสียเปรียบให้กับเป่หมิงโม่!

เฉิงเฉิงถือโทรศัพท์และพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

สองแม่ลูกในวันนี้ ได้เล่นอะไรด้วยกันหลายอย่าง จนขาทั้งสองอ่อนแรง

พอออกมาจากห้างสรรพสินค้า ฟ้าก็มืดแล้ว

กู้ฮอนเตรียมพาลูกชายกลับบ้าน ทันใดนั้น มีเสียงดังมาจากข้างหลัง--

"สวัสดี ฮอน เป็นคุณจริงๆ?"

กู้ฮอนหันกลับไปมอง เห็นใบหน้าของผู้หญิงที่คุ้นเคย

เธอตะลึง ก่อนยิ้มออกมา "......ลินดา!"

ลินดาเป็นแพทย์หญิงชาวจีนผู้ที่ทำคลอดให้เธอ

"โอ้ ไม่ได้เจอกันนานเลย" ลินดามีผมหยิกแบบชาวอเมริกัน ถึงแม้เธอจะมีใบหน้าแบบเอเชีย ด้วยความที่ใช้ชีวิตตามแบบชาวอเมริกันมาโดยตลอด

ดวงตาของกู้ฮอนเปียกชื้นทันที นำถุงช้อปปิ้งจำนวนมากใส่ในมือเล็กของลูกชาย และวิ่งไปที่ลินดาด้วยความดีใจ "คุณกลับมาแล้วเหรอคะ?"

ลินดาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม "ฉันเพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วันเอง แล้วตอนนี้คุณเป็นไงบ้าง?"

ทันใดนั้น เมื่อลินดาเห็นเด็กชายตัวเล็กๆข้างกู้ฮอน เธอก็เบิกตากว้างและถามด้วยความประหลาดใจว่า "นี่เป็นเด็กที่ฉันทำคลอดต่อให้คุณเหรอคะ?"

"ค่ะ!" กู้ฮอนพยักหน้าอย่างตื่นเต้น ก้มลงทันทีและพูดกับลูกชายว่า "หยางหยาง เรียกคุณป้าเร็ว คุณป้าลินดาเป็นผู้มีพระคุณกับเรา"

เฉิงเฉิงเงยหัวขึ้นเล็กน้อย แล้วมองดูลินดาอย่างตั้งใจ จากนั้นก็พูดอย่างเชื่อฟัง "คุณป้าลินดา"

"เด็กดี......" ลินดารู้สึกชอบทันทีที่เธอเห็นเด็กรูปหล่อคนนี้ "ฮอน ดีจริงๆ! มันดีจริงๆ......"