เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 106

ตอนที่ 106 มีดที่อ่อนโยน1

กู้ฮอนรู้ถึงความหมายของคำพูดของลินดา นัยน์ตาสั่นไหว และพยักหน้าอย่างรวดเร็ว "ค่ะ......โชคดีที่ในตอนนั้น......ลินดา ฉันจะไม่มีวันลืมบุญคุณนี้เลย......"

ในความเป็นจริง ตอนนั้นที่แม่ป่วยหนัก แพทย์ในประเทศไม่สามารถรักษาได้ และยังแนะนำให้เธอพาแม่ไปรักษาที่สหรัฐอเมริกา

และเป็นช่วงที่เธอก็ตั้งท้องพอดี ถึงได้ขอให้ผู้ช่วยของนายจ้างพาแม่ของเธอไปที่สหรัฐอเมริกาเพื่อรับการรักษา

ในที่สุดนายจ้างก็เห็นด้วย แต่ข้อตกลงคือ พวกเขาจะจัดให้มีสูติแพทย์คอยดูแลเธอตลอดเวลา

ลินดาก็คือแพทย์คนนั้น

ในตอนนั้น ครั้งแรกของการทำอัลตราซาวด์ที่สหรัฐอเมริกา ลินดาก็ทำให้เธอ

เมื่อรู้ว่ามีฝาแฝดอยู่ในครรภ์ของเธอ เธอก็ดีใจอย่างมาก

หลังจากต่อสู้กับความคิดที่หลากหลายนั้น เธอรู้สึกทนไม่ได้ถ้าหากต้องแยกจากเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอ

เธอทำได้แค่ขอให้ลินดาช่วยเธอปิดบังนายจ้าง

หยางหยางคงไม่ได้อยู่กับเธอ หากปราศจากความช่วยเหลือของลินดา......

"ยัยบ๊อง ประโยคนั้นคุณพูดหลายครั้งแล้ว คุณไม่รำคาญ แต่ฉันเบื่อที่จะฟังแล้ว" ลินดาส่ายหัวเบาๆ แล้วก็ก้มตัวลงกอดเด็กชายตรงหน้า "ฮ่าๆ หน้าตาดีเชียว บอกป้าหน่อยได้ไหมว่าชื่ออะไร?"

"หยางหยางครับ!" เสียงอ่อนนุ่มแบบเด็กๆของเฉิงเฉิงพูดขึ้น

"หยางหยางเด็กดี......" ลินดาใจเต้นแรงอย่างอบอุ่น เธอเคยแท้งลูก ถึงได้เข้าใจอารมณ์ของแม่ที่สูญเสียลูกโดยเฉพาะ เธอถึงช่วยกู้ฮอนโดยไม่คิดหน้าคิดหลังเลย

ทันใดนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าของลินดาก็ดังขึ้น--

กู้ฮอนรีบพาลูกชายออกจากอ้อมแขนของเธอ

ลินดาหยิบโทรศัพท์ออกมา "สวัสดีค่ะ......อืม เข้าใจแล้ว ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้"

เมื่อวางสายโทรศัพท์ ลินดายิ้มให้กู้ฮอนอย่างนึกขอโทษ "ขอโทษนะ ฮอน พอดีที่คลินิกมีปัญหานิดหน่อย ที่ฉันต้องกลับไปจัดการ นี่คือนามบัตรของฉัน ถ้ามีเวลาว่างก็มาหาฉันได้"

"ค่ะ งั้นไม่รบกวนคุณแล้ว เดินทางปลอดภัยนะคะ" กู้ฮอนรับนามบัตรพร้อมรอยยิ้ม

เฉิงเฉิงมองดูข้อมูลในนามบัตรของลินดา......

คุณป้าลินดาเป็นแพทย์ที่ทำคลอดให้แม่ของเขา และแม่บอกว่าคุณป้าลินดาเป็นผู้มีพระคุณของพวกเรา ดูเหมือนว่า แม่จะปกปิดอะไรสักอย่างกับหยางหยางไว้

หลังจากลินดาจากไป เฉิงเฉิงมองที่กู้ฮอนอย่างจริงจังและถามทันทีว่า "แม่ครับ ทำไมคุณป้าลินดาถึงเป็นผู้มีพระคุณของเราเหรอ?"

กู้ฮอนตกตะลึง "เอ่อ......ในตอนที่แม่คลอดลูกนั้นเสียเลือดมาก เป็นคุณหมอลินดาที่ช่วยพวกเราไว้"

"......แค่นี้ครับ?" เฉิงเฉิงขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

"วายร้ายตัวน้อย! แม่เกือบเสียชีวิตบนเตียงคลอด แล้วลูกพูดแค่ว่าแค่นี้เหรอครับ?"

ที่จริงกู้ฮอนไม่ได้โกหก ในตอนนั้นที่เธอคลอดลูกคนแรก ในเวลาไม่กี่นาทีต่อมาก็ถูกนายจ้างไร้ความปรานีพาตัวออกไป เนื่องจากความโศกเศร้าทำให้เธอมีเลือดไหลออกมามาก โชคดีที่ลินดาอยู่ที่นั่น ถึงได้คลอดหยางหยางออกมาได้อย่างปลอดภัย ช่วยให้พวกเราสองแม่ลูกได้มีชีวิตอีกครั้ง

ทุกวันนี้เมื่อเธอคิดถึงตอนนั้น เธอก็ยังคงมีน้ำตาเอ่อในดวงตาของเธอ

"แม่ครับ แม่ร้องไห้เหรอ?" มือเล็กๆของเฉิงเฉิงแนบเบาๆที่แก้มกู้ฮอน

กู้ฮอนชะงัก ถึงได้รู้ว่าน้ำตาไหลออกมา

เธออุ้มลูกชายขึ้นและกอดแน่นอยู่ในอ้อมแขน กลั้นน้ำตาด้วยร่างกายที่สั่นเทา "แม่ไม่เป็นไรครับ พอดีฝุ่นพัดเข้าตา......"

ครืดดด......อีกฝ่ายโทรกลับมาอีกครั้ง

เธอขมวดคิ้วและหยิบขึ้นมาอีกครั้ง "สวัสดีค่ะ คุณเป็นใครคะ?"

"......คุณกู้......" เสียงที่คมชัดและนุ่มนวลพูดเบาๆผ่านโทรศัพท์......

กู้ฮอนชะงักไปครู่หนึ่ง และรู้สึกว่าเสียงนั้นเป็นเสียงที่คุ้นเคย แต่เธอนึกไม่ออก "คุณคือ?"

"ซูยิ่งวรรณ"

"อ่อ......" เธอนึกได้ทันที หัวใจเต้นแรงอย่างไม่มีสาเหตุ

"ฉันขอโทษที่โทรมารบกวนคุณในเวลาดึกขนาดนี้" เสียงของซูยิ่งวรรณทางโทรศัพท์นั้นอ่อนโยนเป็นพิเศษ เหมือนดั่งสายน้ำ

กู้ฮอนขมวดคิ้วแน่น "คุณซู ในเมื่อรู้ว่าดึกแล้ว งั้นก็รีบพักผ่อนเถอะค่ะ"

"คุณไม่อยากรู้เหรอ ว่าฉันโทรหาคุณทำไมในเวลานี้?" ซูยิ่งวรรณยังคงใช้เสียงอ่อนโยนพูดเบาๆ

กู้ฮอนยกคิ้วขึ้น แล้วสูดหายใจลึกๆ "ไม่อยากรู้" สิแปลก! แต่เธอไม่ได้พูดสองคำสุดท้ายออกไป

"เห้อๆ......" ซูยิ่งวรรณหัวเราะเบาๆ "คุณกู้ ที่จริงฉันไม่ได้มีเจตนาอื่นเลย ฉันแค่อยากให้คุณเห็นบางสิ่ง"

เมื่อพูดจบ วิดีโอของโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่ายก็เปิดใช้งาน ใบหน้าที่สวยงามและละเอียดอ่อนปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของกู้ฮอน

สมควรแล้วที่เป็นดาราดัง ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ยังคงสวยเสมอ

ดวงตาของกู้ฮอนเรียบนิ่ง

โดยไม่คาดคิดว่าซูยิ่งวรรณจะวีดีโอมา