เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 118

ตอนที่118 รวมกันพร้อมหน้าพร้อมตาครั้งแรก1

“เป่หมิงซิเฉิง นายนี่มันเด็กดื้อ เด็กดื้อ เด็กดื้อ! นายทำให้ลุงสามของนายถูกแม่ซึ่งเป็นย่าของนายด่าจนไม่เหลือเยื่อใย จนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน นายรู้บ้างรึเปล่า? เด็กดื้อแบบนายกลิ้งเล่นไปลูกบอลไปถึงไหน? ห้ะ? ฉวยโอกาสตอนลุงสามอยู่กับสาวสวยออกไปเดินเล่นโดยไม่บอกสักคำ! ตอนนี้ลุงยังโดนบ่นไม่พอ ย่าของนายก็ร้องไห้จนฟ้าถล่มดินทลายดุว่าลุงทำหลานหาย! เป่หมิงซิเฉิง นายทำให้ลุงต้องแย่แบบนี้! ไอ้เด็กผี นายบอกลุงมาให้เร็วให้ไวเดี๋ยวนี้ตอนนี้ว่านายอยู่ที่ไหน?!”

ลุงสามแห่งบ้านเป่นหมิงเป็นผู้มีฝีปากอันเลอเลิศ พูดเหมือนเล่นคำอยู่ตลอด แทบจะไม่หายใจ กัดฟันแน่น!

เขาสามารถรัวด่าได้อย่างรวดเร็ว จนไม่มีใครเทียบได้ ฮ่าๆๆๆ ฝีปากของลุงสามไม่มีใครสู้ได้จริงๆ ผมรักลุงสาม จุ๊บๆ

ที่เขตเมืองเก่า เป่หมิงโม่เพิ่งจะจอดรถเสร็จ

ดับเครื่อง

จากนั้นสวมชุดสูท ยืดหลังตรง ก้าวลงมาจากรถ

ใบหน้าอันมีเสน่ห์ สีหน้าสายตาเย็นชา แต่กลับแฝงไปด้วยความรู้สึกอบอุ่น

กู้ฮอนตัวสั่นขึ้นมา

หมอนี่ราวกับมีเสน่ห์ที่ฆ่าคนได้

หล่อนแอบรู้สึกว่าเขาหน้าด้านหน้าทนมากที่มาขอข้าวหล่อนกิน!

“เอ่อ...ฉันขอเกริ่นก่อนนะ เดี๋ยวนายเห็นอะไรที่บ้านฉัน....ไม่ต้องตกใจเกินไปนะ..”

“หื้ม?” เขายักคิ้วขึ้น ถอนหายใจออก “บ้านเธอจะมีอะไรที่ทำให้ฉันตกใจได้งั้นเหรอ?”

สายตาของเขาเย็นชา ราวกับพร้อมที่จะไปออกรบ!

กู้ฮอนขมวดคิ้ว เหลือบมองเขาด้วยความเอือมระอา

ตอนอายุสิบแปด หล่อนอุ้มท้องแทนคนอื่น นี่เป็นเรื่องที่น่าละอายใจที่สุดในชีวิตของหล่อน

แม้ว่าจะคลอดหยางหยางกับลูกชายอีกคนที่ยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน แต่หล่อนกลับไม่รู้สึกเสียใจเลยสักนิด

เพียงแต่...หล่อนไม่รู้ว่าจะเริ่มเอ่ยปากพูดอธิบายเรื่องลูกกับเขายังไงดี

จากนั้น หล่อนไม่ตอบอะไร แต่กลับย้อนถาม “เป่หมิงโม่ นายมีลูกชายจริงเหรอ?”

จู่ๆหล่อนก็ถามขึ้น ทำให้เขาหยุดชะงักไปทันที จากนั้นก็ทำสีหน้าเย็นชา กำลังจะตอบคำถามหล่อน แต่ในมือถือในกระเป๋าของเขากลับดังขึ้นเสียก่อน

เขาเหลือบมองหล่อน เม้มปาก หยิบมือถือขึ้น

“ฮัลโหล ป้าซิน?”

“โม่เอ้ย....” เสียงของเจียงฮุ่ยซินสะอื้นร้องไห้ฟูมฟาย “ฮือๆ ป้าซินขอโทษ ป้าซินขอโทษแม่ที่จากลูกไป ป้าซินดูแลลูกแทนได้ไม่ดี...”

เป่หมิงโม่นิ่งขรึม ขมวดคิ้วขึ้น ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “เกิดอะไรขึ้นกับเฉิงเฉิง?”

เมื่อกู้ฮอนได้ยินเขาเรียก “เฉิงเฉิง” หูตั้งชึ้นมาทันที เขาเป็นใครกัน?

“นายนี่มันเด็กน้อยพูดจากปลิ้นปล้อน ยังกล้าว่าลุงไม่โตหรอ! ฝากไว้ก่อนเถอะ ลุงจะคิดบัญชีกับนายยังไงดี...”

หยางหยางหยิบมือถือออกไปให้ห่างจากตัว กลัวว่าเสียงบ่นของลุงสามจะดังจนหูแตก “เห้อ ไม่ได้แช่งลุงนะ...”

เฉิงเฉิงที่เดินตามหลังหยางหยางอยู่ เหลือบตามองบนด้วยความเหลือทน ก่อนหน้านี้ ตอนที่เขาอยู่บ้านเป่หมิง เขาไม่ค่อยคุ้นเคยกับลุงสามเท่าไหร่ ใครจะไปรู้เมื่อหยางหยางไปอยู่แล้ว จะสนิทกับลุงสามได้ขนาดนี้ ทั้งสองคนเหมือนพี่น้องที่พลัดพรากกันมานาน

เขาถอนหายใจออกมา เฉิงเฉิงเบื่อจนเบี่ยงสายตามองออกไปรอบๆถนน

ทันใดนั้น ข้างถนนฝั่งตรงข้ามมีรถตู้คันเล็กขับมาด้วยความเร็วสูง เฉิงเฉิงมองตามไป เห็นคุณยายคนหนึ่งเข็นรถขายของมาพอดี เกือบชนกับรถตู้....

เฉิงเฉิงแทบจะหยุดหายใจ!

ไอ้หมอนี่ เป่หมิงโม่ถือมือถือแนบไว้ข้างหู ฟังเสียงรองไห้สะอื้นของเจียงฮุ่ยซิน

สายตาบ่งบอกถึงความเบื่อหน่าย

“ป้าซิน ป้าอย่าว่าตัวเองไปเลย ป้าไม่ได้ผิดอะไร...”

นิ้วเรียวยาวของเขาเอื้อมไปปลดเนกไทออก

จากนั้น ขณะที่กำลังถอดเนกไทออก หางตาอันเย็นชาของเขา เหลือบไปเห็นเด็กผู้ชายที่กำลังจะข้ามถนน เลี้ยวเข้ามาในซอย

ทรงผมฟูฟ่องเหมือนพลุระเบิด เหน็บแว่นตากันแดดอันใหญ่ไว้ที่คอเสื้อ!