เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 117

ตอนที่ 117 ผู้ชายป่าเถื่อน2

เขาสูดหายใจเฮือกใหญ่

ความเย็นชาและสันโดษตลอดทั้งยี่สิบเก้าปีของเขา ดูเหมือนว่าวันนี้จะเปลี่ยนไปเพราะการมีกู้ฮอนเข้ามาอยู่ในชีวิต

ทุกอย่างดูนิ่งเงียบ แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่รู้สึกอะไร มีอะไรที่เปลี่ยนไปกันแน่?

ขณะที่กำลังครุ่นคิด ทันใดนั้น มีคนมากระจกรถเสียงดัง

ปั้ง ปั้ง ปั้ง!

เขาหันไปมอง

ใบหน้าซีดเซียวของกู้ฮอนโผล่เข้ามาอยู่ในสายตาเขา

เขาตกใจ หันไปมองหล่อนอย่างตกตะลึง จากนั้นรีบกดปุ่มควบคุมในรถ

กระจกหน้าต่างค่อยๆเลื่อนลงมา

กู้ฮอนยื่นหน้าเข้าไปพูดขึ้นด้วยเสียงแหบไม่สบอารมณ์นัก “นี่ เป่หมิงโม่ นายจะมาโอ้อวดอะไรกับฉันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกนะ แต่นายรู้บ้างไหมมาจอดรถในที่แบบนี้ มันขวางทางคนเดิน อีกอย่างนะ ที่นี่เป็นเมืองเก่า นายขับรถหรูโอ่อามาแบบนี้ ทำเอาคุณป้าคุณน้าแถวนี้ตกใจจนความดันขึ้นกันหมดแล้วมั้งเนี่ย”

เป่หมิงโม่นิ่งเฉย จ้องไปที่หล่อน หลบผู้คนที่กำลังซุบซิบนินทา จากนั้น เขาเพิ่งจะสังเกตเห็นว่ามีพวกคุณป้าคุณน้ายืนอยู่เต็มไปหมดจริงด้วย

เมื่อพวกคุณป้าคุณน้าเหล่านั้นเห็นเขา ต่างพากันเขินหน้าแดง

สีหน้าของเขาเกร็งจนเส้นเอ็นขึ้น หญิงสาวตรงหน้ากล้าว่าเขาโอ้อวด? ลำพองจองหอง? อีกทั้งยังว่าต่อหน้าพวกคุณป้าคุณน้า!

เขาเป็นถึงประธานบริหารของบริษัทเป่หมิง มีทั้งเงินทั้งอำนาจ เขาทำอะไรผิด?!

เขามองหล่อนด้วยสายตาเฉียบคมดุดัน “ขึ้นรถ!”

กู้ฮอนส่ายหน้า ยกถุงกับข้าวในมือขึ้นมา “ฉันไม่ไป ฉันยังต้องกลับบ้านไปทำกับข้าว”

เขาเหลือบมองถุงกับข้าวในมือหล่อน จากนั้นมองดูสภาพบ้านที่หล่อนอยู่

เขากวาดสายตามองด้วยความอ่อนโยน

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า บ้านพักของหล่อน จะมีกลิ่นอายที่สัมผัสได้ถึงความอบอุ่น

เงียบไปครู่หนึ่ง หลังจากที่นั่งครุ่นคิดเสร็จ เขายอมผิดศีลพูดโกหกหล่อน

“พอดีเลย ฉันยังไม่กินข้าวเลย”

กู้ฮอนตกใจตะลึง

นี่เป่หมิงกำลังหมายความว่าจะไปกินข้าวบ้านหล่อนงั้นเหรอ?

“หมายความว่ายังไง?” หล่อนเบ้ปาก

“ก็หมายความว่าเหมือนที่พูดไปยังไงล่ะ!” เขาตอบกลับอย่างเย่อหยิ่งเหมือนนกยูงลำพองหาง อยากจะมากินข้าวบ้านหล่อน แต่กลับทำตัวดูถูก ไม่มีจิตสำนึก ทำให้กู้ฮอนอยากจะเข้าไปในรถฉีกหน้ากากอันชั่วร้ายเขาออก!

กู้ฮอนครุ่นคิดไปมา ลูกก็กำลังจะกลับมาที่บ้านพอดี

กู้ฮอนมองไปรอบๆ พวกคุณป้าที่แอบดู ซุบซิบอยู่ทั้งหลาย พากันเงี่ยหูฟัง ชี้นิ้วไปมา

หล่อนรู้สึกละอาย ไม่อยากถูกมองด้วยสายตาเช่นนี้ กัดฟันจ้องไปที่เป่หมิงด้วยความโหดเหี้ยม “งั้นคุณไปจอดรถให้ดีซะ!”

เป่หมิงโม่ฉีกยิ้มขึ้น ผ่านไปแวบเดียว เขาทำท่าทีราวกับแผนชั่วที่คิดไว้สำเร็จแล้ว “ที่นี่มีตรอกซอกซอยเต็มไปหมด ฉันไม่รู้ทาง เธอมาบอกทางหน่อย”

“โอ้ย! จะมีใครหน้าด้านไปกว่าคุณอีกไหม? นายกินอิ่มแล้วไม่มีอะไรทำหรือยังไง? ไม่มีใครบังคับให้นายมาที่นี่สักหน่อย!” กู้ฮอนเหลือบตามองบน บ่นพึมพำ แต่ก็ต้องจำใจบอกทางเขา ให้เขาไปจอดที่ในซอยที่กว้าง

ขณะเดียวกัน พี่น้องทั้งสองเดินมาจนขาอ่อนแรง

“เห้อ ในที่สุดก็ใกล้ถึงแล้ว....” หยางหยางมองเห็นเขตเมืองเก่าด้านหน้า ตรอกซอกซอยคดเคี้ยวไปมา ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นที่สุด

ให้ความรู้สึกเหมือนเดินมาถึงยอดสูงสุดกำแพงเมืองจีนที่ยาวสองหมื่นลี้!

เฉิงเฉิงพยักหน้า สีหน้าเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า

พวกเขาทั้งสองเหนื่อยล้ามาก

ตอนนั้นเอง มือถือที่อยู่ในกระเป๋าของหยางหยางก็ดังขึ้น

หยางหยางปล่อยมือเฉิงเฉิงออก เสยผมพลุไฟระเบิดของเขาขึ้น กดรับสาย

“ฮัลโหล ลุงสามครับ...”

หยางหยางพูดขึ้นเพียงไม่กี่คำ ก็ถูกคุณชายสามแห่งบ้านเป่หมิงบ่นพึมพำดุด่าไม่หยุดจนเขานิ่งชะงักไป