เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 117

ตอนที่ 117 ผู้ชายป่าเถื่อน2

เขาสูดหายใจเฮือกใหญ่

ความเย็นชาและสันโดษตลอดทั้งยี่สิบเก้าปีของเขา ดูเหมือนว่าวันนี้จะเปลี่ยนไปเพราะการมีกู้ฮอนเข้ามาอยู่ในชีวิต

ทุกอย่างดูนิ่งเงียบ แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่รู้สึกอะไร มีอะไรที่เปลี่ยนไปกันแน่?

ขณะที่กำลังครุ่นคิด ทันใดนั้น มีคนมากระจกรถเสียงดัง

ปั้ง ปั้ง ปั้ง!

เขาหันไปมอง

ใบหน้าซีดเซียวของกู้ฮอนโผล่เข้ามาอยู่ในสายตาเขา

เขาตกใจ หันไปมองหล่อนอย่างตกตะลึง จากนั้นรีบกดปุ่มควบคุมในรถ

กระจกหน้าต่างค่อยๆเลื่อนลงมา

กู้ฮอนยื่นหน้าเข้าไปพูดขึ้นด้วยเสียงแหบไม่สบอารมณ์นัก “นี่ เป่หมิงโม่ นายจะมาโอ้อวดอะไรกับฉันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกนะ แต่นายรู้บ้างไหมมาจอดรถในที่แบบนี้ มันขวางทางคนเดิน อีกอย่างนะ ที่นี่เป็นเมืองเก่า นายขับรถหรูโอ่อามาแบบนี้ ทำเอาคุณป้าคุณน้าแถวนี้ตกใจจนความดันขึ้นกันหมดแล้วมั้งเนี่ย”

เป่หมิงโม่นิ่งเฉย จ้องไปที่หล่อน หลบผู้คนที่กำลังซุบซิบนินทา จากนั้น เขาเพิ่งจะสังเกตเห็นว่ามีพวกคุณป้าคุณน้ายืนอยู่เต็มไปหมดจริงด้วย

เมื่อพวกคุณป้าคุณน้าเหล่านั้นเห็นเขา ต่างพากันเขินหน้าแดง

สีหน้าของเขาเกร็งจนเส้นเอ็นขึ้น หญิงสาวตรงหน้ากล้าว่าเขาโอ้อวด? ลำพองจองหอง? อีกทั้งยังว่าต่อหน้าพวกคุณป้าคุณน้า!

เขาเป็นถึงประธานบริหารของบริษัทเป่หมิง มีทั้งเงินทั้งอำนาจ เขาทำอะไรผิด?!

เขามองหล่อนด้วยสายตาเฉียบคมดุดัน “ขึ้นรถ!”

กู้ฮอนส่ายหน้า ยกถุงกับข้าวในมือขึ้นมา “ฉันไม่ไป ฉันยังต้องกลับบ้านไปทำกับข้าว”

เขาเหลือบมองถุงกับข้าวในมือหล่อน จากนั้นมองดูสภาพบ้านที่หล่อนอยู่

เขากวาดสายตามองด้วยความอ่อนโยน

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า บ้านพักของหล่อน จะมีกลิ่นอายที่สัมผัสได้ถึงความอบอุ่น

เงียบไปครู่หนึ่ง หลังจากที่นั่งครุ่นคิดเสร็จ เขายอมผิดศีลพูดโกหกหล่อน

“พอดีเลย ฉันยังไม่กินข้าวเลย”

กู้ฮอนตกใจตะลึง

นี่เป่หมิงกำลังหมายความว่าจะไปกินข้าวบ้านหล่อนงั้นเหรอ?

“หมายความว่ายังไง?” หล่อนเบ้ปาก

“ก็หมายความว่าเหมือนที่พูดไปยังไงล่ะ!” เขาตอบกลับอย่างเย่อหยิ่งเหมือนนกยูงลำพองหาง อยากจะมากินข้าวบ้านหล่อน แต่กลับทำตัวดูถูก ไม่มีจิตสำนึก ทำให้กู้ฮอนอยากจะเข้าไปในรถฉีกหน้ากากอันชั่วร้ายเขาออก!

กู้ฮอนครุ่นคิดไปมา ลูกก็กำลังจะกลับมาที่บ้านพอดี