เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 116

ตอนที่ 116 ผู้ชายป่าเถื่อน1

แท้จริงแล้ว เขากลัวว่าเขากับหยางหยางจะปรากฏต่อหน้าแม่ในเวลาเดียวกัน

ไม่ว่าจะมีหลักฐานมายืนยันความจริงมากแค่ไหน เขากับหยางหยางมีความเป็นไปได้อย่างมากที่จะเป็นฝาแฝดกัน

แต่ทว่า ห้าปีที่ผ่านมานี้เขาไม่เคยได้รับความรักจากพ่อมาก่อนเลย ช่วงชีวิตที่ผ่านมาเติบโตอยู่ในอ้อมอกที่อบอุ่นของแม่จนอ่อนแอ ทุกข์ทรมาน

แต่เฉิงเฉิงในวัยเด็ก เขามีความกลัวมากกว่า เขากลัวว่าจะไม่ใช่ลูกของแม่....

ช่วงบ่ายกู้ฮอนกลับไปพักผ่อนที่บ้าน หลังจากนอนไปหนึ่งชั่วโมง อาการปวดท้องของหล่อนบรรเทาลงไปเยอะมาก

เมื่อมองไปที่นาฬิกาข้างผนัง ตอนนี้เย็นจนเกือบจะค่ำแล้ว

หล่อนโทรหาลูกชายหลายครั้ง ได้ความว่าเขากำลังกลับบ้าน

เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าในตู้เย็นไม่มีอาหารแล้ว

ตั้งแต่คุณแม่หยูฟืน จากไป หล่อนต้องจัดการงานมากมายในบ้านเพียงคนเดียว

หยิบกระเป๋าสตางค์ สวมรองเท้าแตะ

หล่อนรีบออกจากบ้าน ไปซื้อกับข้าวในตลาดใกล้ๆ....

แสงไฟเริ่มติดขึ้น บรรยากาศยามค่ำคืนเริ่มใกล้เข้ามา

เป่หมิงโม่ขับรถไปตามที่อยู่ที่ฉิงฮัวรายงานมา จนถึงบ้านของกู้ฮอนในเขตเมืองเก่า

แม้ว่าเมืองAจะมีขนาดใหญ่มาก แต่เขาก็ไม่เคยมาที่เขตเมืองเก่าเลย

นึกถึงตอนกลางวัน กู้ฮอนมีสีหน้าซีดเซียว เขาจึงรู้สึกไม่สบายใจ รีบขับรถมาที่บ้านของหล่อน

ในเขตเมืองเก่ายังคงไว้ซึ่งรูปแบบเมืองเหมือนร้อยกว่าปีที่แล้ว มีซอยเล็กซอยแคบมากมาย ไม่สะดวกแก่การสัญจรของรถ.....

บนทางถนน ตอนแรกหยางหยางจูงเฉิงเฉิง กลับเป็นเฉิงเฉิงจูงหยางหยางเดินเสียแล้ว

“……เป่หมิงซิเฉิง พวกเราเรียกรถกลับบ้านกันดีไหม? ขาฉันจะหักอยู่แล้วเนี่ย...โอ้ย...” จากคลินิกสูตินรีเวชลินดาเดินกลับถึงบ้านคงต้องใช้เวลาอย่างน้อยยี่สิบนาที

หยางหยางไม่ค่อยได้เดิน เมื่อก่อนกลับกับรถโรงเรียนอยู่เป็นประจำ มีอยู่ครั้งเดียวที่เคยเดินกลับ ทั้งยังสอบได้คะแนนแย่มาก ไม่กล้ากลับไปหาแม่ สุดท้ายถูกคุณลุงพ่อบ้านคิดว่าเขาเป็นเป่หมิงซิเฉิงจึงจับกลับไปที่บ้าน

เฉิงเฉิงเหลือบมองเขา “ตอนนี้ไม่มีรถผ่านมาทางคลินิกลินดาแล้ว ครั้งนี้พวกเราต้องเดินกลับบ้าน เพราะพวกเราไม่มีเงินติดตัวกันเลย”

“ไอ้หย่า....รู้อย่างนี้ ก่อนออกมา คงขอลุงสามมาสักหน่อย เด็กน้อยที่ไม่มีเงินนี่แย่จริงๆ...” หยางหยางพูดพลางทำสีหน้าน้อยใจ “เป่หมิงซิเฉิง คุณชายบ้านนี้จนขนาดนี้เลยเหรอ?”

เฉิงเฉิงขมวดคิ้วแน่น ท่าทีเป็นผู้ใหญ่ “ที่บ้านเป่หมิง อยากกินอยากได้อะไรก็แบมือขอ จะไปไหนก็มีคนขับรถ ขอเพียงแค่เอ่ยปากพูด ก็จะมีคนจัดการแทนให้ นายไม่จำเป็นต้องมีเงินหรอก เพราะมีคนช่วยให้ได้ทุกอย่างตามต้องการ”

“....อ่อ...ใช่สินะ.....” หยางหยางนึกย้อนไปถึงช่วงนี้ที่พักอยู่ในบ้านเป่หมิง เหมือนทุกอย่างเป็นดังที่เขาพูด

“แม่ว่าทุกวันแม่จะวางเงินไว้ให้ที่บ้าน แต่ถ้าไม่จำเป็นฉันก็จะไม่ใช้”

“อื้มๆ แม่หาเงินมาลำบาก” หยางหยางเข้าใจความรู้สึกของเขา