เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 120

ตอนที่120การแม่ลูกตามหากันจนเจอ1

เป่หมิงโม่นั้นก็ได้อุ้มลูกชายไปด้านข้างของรถยนต์ คิ้วของหยางหยางนั้นก็ยังมองขึ้นมองบนอยู่เช่นนั้น “อู๊ยยยยย คุณเบา ๆ หน่อยสิ”

ชัดเจนว่าหยางหยางนั้นยังไม่ได้เห็นถึงการมีอยู่ของกู้ฮอน เพียงแต่อยากจะหลุดออกไปจากพ่อที่ชั่วร้ายคนนี้ที่กำลังใช้แรงนั้นอยู่

เป่หมิงโม่นั้นก็มีใบหน้าที่เต็มไปด้วยเส้นเลือด

เขานั้นก็มองเป่หมิงโม่อยู่เช่นนั้นนิ่ง ๆ แล้วก็ได้พูดไปว่า “จะตอบคำถามของคุณเมื่อสักครู่นี้นะ นี่.......คือลูกชายของฉันเป่หมิงซือเฉิง”

ฮง

ฮงลงลง

กู้ฮอนนั้นก็โมโหขึ้นมาในทันใด

เธอนั้นไม่ได้คิดว่า เมื่อสักครู่นี้ที่ถามอย่างไม่ได้ตั้งใจว่า “เป่หมิงโม่ เป็นลูกชายของคุณจริงไหม? “ ใครจะไปรู้ เพียงครู่เดียว เป่หมิงโม่มั้นก็ได้พาลูกของตัวเองออกมาให้เห็นต่อหน้าต่อตาเธอ

แล้วก็ได้มองอย่างเยือกเย็นว่า “นี่คือลูกชายของฉัน......เป่หมิงซือเฉิง”

กู้ฮอนก็ได้กลืนน้ำลาย แล้วก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบโต้อะไร แล้วก็ได้พูดอย่างกะตุกกะตักว่า “เขา.......เขา.......”

เขานั้นไม่ใช้เป็นลูกชายของหยางหยางหรอกหรือ ?

เธอที่ยืนแข็งอื้อทื่อนั้น ก็ยืนอยู่เช่นนั้นนานยิ่งนักไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ

หยางหยางนั้นไม่ง่ายเลยที่จะหลุดออกมา เพิ่งจะได้สูดอากาศอันแสนบริสุทธิ์ แต่กลับยังไม่ได้ลืมตานั้น ผู้หญิงที่ยืนข้าง ๆ รถคนหนึ่ง ไม่ใช่แม่ของกู้ฮอนหรือ ?

“อ่ะแฮก ๆ ๆ” หยางหยางยังไม่ได้สูดอากาศเต็มปอดก็ได้มีเสียงไอออกมา

คนที่ซื่อบื้อเช่นนั้น ตลอดระยะเวลาการใช้ชีวิตบนโลกนี้ห้าปั้น ก็ยังไม่ได้เคยเห็นพ่อกับแม่ปรากฏในสถานที่เดียวกันเลยสินะ

โอ๊ยยยยย...........เริ่มบ้าแล้วตอนนี้

กู้ฮอนนั้นริมฝีปากสั่นไปหมด หัวใจก็เหมือนจะคายออกมาจากปาก

มือกระดูกที่ขาวของเด็กน้อยนั้นกำลังชี้มายังเป่หมิงโม่แล้วพูดอย่างสั่น ๆ ว่า “เป่หมิง เป่หมิงโม่ คุณพูดซิเขาคือใคร....”

เป่หมิงโม่นั้นก็มีความตกใจ กู้ฮอนก็มีท่าทีที่เหมือนตกใจเช่นนั้น เขานั้นคิดว่าเธอนั้นไม่ได้แต่งงานแต่เขานั้นกลับมีลูกอายุห้าขวบ ดังนั้นเลยทำให้รู้สึกตกใจยิ่งนัก

“เชื่อในสายตาคุณ เขานั้นเป็นลูกชายของฉัน”

ทันใดนั้นเขาก็ได้เปิดประตูรถ มือข้างหนึ่งนั้นก็ได้เอาเด็กน้อยนั้นโยนเข้าไปในรถ

กู้ฮอนก็ได้เพียงแค่วิ่งไปแค่ตรงที่หน้ากระจกแค่นั้นเอง แล้วก็มองอย่างละเอียดที่เด็กน้อยนั้นถูกเป่หมิงโม่กระทำอย่างไรอาวรณ์

เหมือนภาพยนตร์กำลังฉายหนังเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อนอย่างชัดเจนเป็นฉาก ๆ

ใจของเธอนั้นรู้สึกสั่นไปหมด มือที่เย็นเฉียบนั้นก็ได้เพียงแค่สัมผัสตรงกระจกแค่นั้น เหมือนกำลังอยากจะดูลูกสาวของตัวเอง

กระทั่งอยากจะลอดผ่านกระจกเพื่อที่จะไปลูบหัวลูกตัวเอง

ต่อมา โทรศัพท์ในรถของเป่หมิงโม่ก็ดังขึ้นมาแล้ว

เขานั้นก็ได้รับทันที

หยางหยางก็ได้ไอออกมาเพื่อทำให้คอนั้นมีความโปร่ง

เหมือนกับหมาปั๊กที่กำลังปีนที่กระจก ตาปิดตาเปิด ร่างกายเล็ก ๆ นั้นก็ได้อยู่ตรงหน้ากระจกนั้น แล้วก็มีเสียงเหมือนหมานั้นลอยออกมา “เอาเอาเอา รอฉันโตขึ้นมา รอฉันโตก่อน ฉันจะไปขอแต่งงาน......”

“แม่” คำนี้ยังไม่ได้ออกมาจากปากหยางหยาง ก็ได้ถูกเป่หมิงโม่นั้นตัดบทไปเสียก่อน

“คุณลองขอเขาแต่งงานสิ ฉันจะต้องจัดการคุณเป็นคนแรกแน่นอน”

หยางหยางนั้นตกใจจนทำอะไรไม่พูด “แม่” เสียงนั้นก็ถูกเก็บกลับไป แล้วไม่กล้าจะพูดออกมาอีกครั้ง

พ่อที่ชั่วร้ายมากมาย

แม้แต่ลูกตัวเองก็ยังกล้าขนาดนี้

ไม่ใช่คนแล้วกระมัง

“เป่หมิงโม่” กู้ฮอนก็เริ่มตกใจ อาจจะเป็นนิสัยของแม่ลูก เห็นเขาโมโหนั้นก็ได้กระทบไปยังลูกน้อย ในใจก็เริ่มอ่อนลง “คุณไม่ดุใส่ลูกหน่อยไม่ได้หรือ?”

เป่หมิงโม่ก็รู้สึกถึงแล้วก็คิ้วขมวดขึ้นมา “ทำไมผมสอนลูกยังจะต้องให้คุณมาสอดด้วยรึ ? “

“คุณ...............” กู้ฮอนนั้นก็เงียบลง ถึงแม้จะไม่พูดออกอะไร แต่ในใจก็ไม่อาจจะรับได้กับการที่ลูกนั้นมาถูกทำร้าย “คุณดุอีกครั้ง ระวังฉันจะฟ้องคุณข้อหาทำร้ายเด็ก “

“ทำร้ายเด็ก ? “ เป่หมิงโม่หัวเราะออกมา แล้วก็ได้มองเหมือนกับมีดบินมายังกู้ฮอน “ฉันชอบที่จะทำร้ายคุณมากกว่า”

น้ำเสียงที่น่ากลัวแบบนั้น ทำให้รู้สึกถึงความชั่วร้ายที่เข้ามาครอบงำ

“................ไอ้เลว” เธอนั้นพูดออกมา แล้วก็เกิดอารมณ์โมโห