เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 121

ตอนที่121 การแม่ลูกตามหากันจนเจอ2

ชายคนนี้ทำไมทำกิริยาเลวร้ายไร้ความเป็นคนต่อหน้าลูกได้เช่นนี้

ลูกของเขา.........เป่หมิงซือเฉิง

กู้ฮอนก็ได้มองไปยังลูกชายตัวเองที่อยู่ในห้องโดยสารนั้น

เด็กชายคนนั้นก็เหมือนกับกำลังมองเธอด้วยตาที่กะพริบ ๆ เหมือนกับมองเธออะไรสักอย่าง

หน้าอกนั้นก็มีความหมายใจไม่สะดวก หัวสมองก็สับสนไปหมด เหมือนกับกำลังจับความว้าวุ่นอยู่ในใจ

นี่.......นี่ก็ได้หรือ ?

เป็นเขาหรือ ?

ห้าปีที่แล้วคนที่อยู่กับเธอในห้องมืดนั้นคือ เป่หมิงโม่ ?

แล้วเป่หมิงซือเฉิงที่อยู่ในรถคันนี้ ก็คือลูกชายที่หายไปเมื่อห้าปีก่อนหรือเนี่ย ?

พอคิดถึงตรงนี้ กู้ฮอนก็เหมือนถูกสตั๊นท์ เหมือนกับถูกเข็มนั้นทิ่มแทงไปยังจิตใต้สำนึกของเธอเลยทีเดียว

เธอนั้นไม่กล้าจะตัดสิน เพียงแค่เอามือนั้นสัมผัสไปยังกระจกเบา ๆ จมูกและหัวของเธอนั้นก็เริ่มเหมือนจะร้องไห้ออกมา

ลูกชายที่คิดถึงมาห้าปี ทันใดนั้นก็มาอยู่ตรงหน้าเธอ ณ ตอนนี้

ในใจนั้นสับสนจนไม่อาจจะใช้คำอะไรมาบรรยายได้

เพียงแค่พูดออกมาอย่างอ่อนน้อมว่า “เป่หมิงโม่ ลูกชายคุณ น่ารักจริง ๆ ”

“หึ...”เสียงของจมูก หรือว่าในห้าปีที่ผ่านมานั้นมีแต่ผู้หญิงคนอื่นนั้นชมเช่นนี้

แต่ผู้หญิงเหล่านั้นก็ได้ใช้ลูกชายของเขานั่นแหละเป็นสะพานในการเข้าใกล้ตัวเขามากยิ่งขึ้น

เขานั้นรู้สึกถึงความผิดหวัง ไม่คิดว่ากู้ฮอนจะเป็นเช่นนี้ด้วย

เลยพูดออกไปอีกว่า “อย่าไปทำร้ายความคิดของลูกชายผม ตระกูลเป่หมิง ไม่ใช่จะแต่งเข้ามาง่าย ๆ ดีที่สุดก็ล้มเลิกมันไปซะ”

แล้วก็ได้มองไปยังกู้ฮอน หลังจากนั้นเป่หมิงโม่ก็ได้เปิดประตูรถแล้วก็ได้เอาตัวมุดเข้าไปในรถ

ปั้งงงงง

เสียงประตูรถที่ปิด ทำให้กู้ฮอนมีความตกใจ

“เหวยยยยยยยย” เสียงที่ขึ้นหัวของกู้ฮอน

หลังจากนั้น เสียงรถ“ฟิ่ววววววว” เป่หมิงโม่ก็จากไป.....

เธอนั้นก็ได้เพียงแต่ยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนกับสายลมที่พัดพาดอกไม้มา แต่กลับไม่อาจจะตามสายลมกับดอกไม้นั้นไป

ตอนที่รถคันนั้นได้ออกห่างจากสายตาเธอไป เธอนั้นก็ได้พูดออกมาว่า “เฉิงเฉิง”

เหมือนกับรู้สึกถึงอะไรสักอย่าง หน้าอกเธอนั้นเหมือนกับมีดอกไม้ที่งดงามผุดขึ้นมา

อีกหัวมุมซอยหนึ่ง ก็เกิดรถชนกัน ทำให้คนนั้นไปดูกันมากมาย

เห็นคุณยายท่านหนึ่งล้มบนพื้น มือและเขานั้นมีรอยบาดแผลเต็มไปด้วย

รถขายของนั้นถูกชนจนของนั้นเสียหายหมด

กู้ฮอนก็ตกใจ

แล้วก็ได้หรี่สายตาลง ก็ได้เห็นผู้ชายที่กำลังจะวิ่งมา คล้ายกับเด็กชายที่อยู่ในรถของเป่หมิงโม่ไม่มีผิด เพียงแต่เรียกว่า “แม่” ผมเผ้านั้นมีความเรียบร้อย ไม่เหมือนกับเด็กน้อยที่อยู่ในรถคนนั้น

กู้ฮอนก็ไม่กล้าที่จะลืมตาอีกครั้ง ได้เพียงแค่ยกนิ้วขึ้นมา แล้วก็ได้สัมผัสยังใบหน้า “หยางหยาง”

ตอนที่เธอนั้นตะโกนนั้นก็เหมือนกำลังอั้นน้ำตาไว้อยู่

เฉิงเฉิงนั้นก็ได้ลืมตาขึ้นมาแล้วพูดว่า “แม่เห็นหยางหยางแล้วหรือ ? คนล่ะ ? ”

ตามนิสัยของหยางหยาง แน่นอนว่าไม่สามารถอดทนได้ขนาดนี้ แสดงว่าพูดเรื่องราวกับแม่หมดแล้ว”

กู้ฮอนก็ได้ตกใจ แล้วก็ไม่อาจจะอ้าตาค้างแล้วพูดว่า “คุณพูดว่า....คุณไม่ใช่หยางหยาง ? “

ในหัวสมองนั้นก็ได้ทำให้กลับคิดไปถึงวันวานที่ผ่านมา นิสัยที่แปลกของลูกชายตัวเอง ไม่เพียงแค่น่ารักและรู้เรื่อง ทั้งยังเป็นคนที่เก่งอีกต่างหาก

แต่ทำไมเมื่อสักครู่นี้ที่เป่หมิงโม่นั้นดุร้ายกับเด็กน้อยคนนั้น กลับทำให้เธอนั้นรู้สึกมีความคุ้นเคยมากกว่า

“.....เอ่อ คุณแม่ทำไมยังไม่รู้เรื่องล่ะ ?” เฉิงเฉิงนั้นมีความไม่เข้าใจ “เมื่อสักครู่นี้ผมยังอยู่กับหยางหยางอยู่เลย”

“ฟ้าเอ๋ย....” กู้ฮอนตกใจ คำพูดที่อยากจะอธิบายถึงความปีติปลิ้มใจได้นั้นเข้าไปสู่ห้วงลึกของหัวเลย ถึงว่าทำไมหยางหยางถึงใช้สายตาที่ดุกับเธอเช่นนั้น

ทันใดนั้น เธอนั้นก็ได้กอดลูกชายไว้ในอ้อมอกอย่างแน่นหนา ดีใจจนน้ำตานั้นอาบสองแก้ม

ร่างกายนั้นสั่นไปหมด

ความจริงแล้ว.....นี่คือลูกชายที่เธอนั้นคิดถึงมาตลอดห้าปี ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขานั้นก็อยู่ข้าง ๆ เธอนี่เอง

“เฉิงเฉิง” เธอทั้งยิ้มและหัวเราะ “คุณคือเฉิงเฉิง.....คุณคือเฉิงเฉิงใช่ไหม ? ”