เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 122

ตอนที่ 122 การสนทนายาวของแม่ลูก1

เฉิงเฉิงนั้นก็มีความตื้นตันใจสูดอากาศเข้าลึก ๆ หนึ่งทีแล้วก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของแม่เขานั้น แล้วมีเสียงสั่น ๆออกมาว่า “อืม......ฉันไม่ใช่หยางหยาง ฉันคือเฉิงเฉิง ...... ขอโทษ ฉันนั้นโกหกคุณเข้าแล้ว....”

“โกหก ?” เธอนั้นยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นแล้วก็ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาแล้วพูดออกมาว่า “ลูกที่แสนโง่เอ๋ย ควรจะบอกแม่ตั้งนานแล้วนะ”

เขานั้นนั่งยอง ๆ แล้วก็มองไปยังหน้าของกู้ฮอน สายตาที่สีดำนั้นพูดว่า “ผม.....ผมจะเรียกคุณว่าแม่ได้ไหม ?”

กู้ฮอนนั้นตกใจ ซึ่งได้เห็นสายตาของเฉิงเฉิงนั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้าสงสาร

ในใจนั้นก็เริ่มอ่อนลงแล้วพูดว่า “ลูกเอ๋ย แน่นอนว่าจะต้องเรียกว่าแม่สิ”

เฉิงเฉิงนั้นยังมีสายตาที่รู้สึกสับสนแล้วพูดว่า “จริงไหม ? ฉันเหมือนกับหยางหยาง เป็นลูกของคุณแม่ใช่ไหม ? “

กู้ฮอนนั้นได้ประคองลูกยืนขึ้นมาแล้วก็มองด้วยสายตาที่เฝ้ารอ แล้วใช้ความยืนหยัดตัดสินในใจของสายตานั้นพูดว่า “ใช่ คุณเหมือนกับหยางหยาง ล้วนเป็นลูกของแม่ ลูกของฉัน เฉิงเฉิงของฉัน ห้าปีที่ผ่านมานั้นคิดถึงเราเหลือเกิน”

“อุ๊แว๊........คุณแม่” รอมาแล้วห้าปี คนที่มีนิสัยค่อนข้างเงียบ ๆ นั้นกลับมีเสียงร้อง “แว๊” ออกมา ซึ่งร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของแม่....

กู้ฮอนนั้นก็ได้กอดลูกของเขากับใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

ณ ตอนนี้เธอคิดว่าชีวิตของเธอนั้นสมบูรณ์เสียที

ลูกทั้งสองนั้นในที่สุดก็สมบูรณ์แล้ว

แต่เป่หมิงโม่

แม้ถึงตอนนี้เธออาจจะยังยากที่จะเชื่อว่า ผู้ชายคนนั้นที่ให้ลูกที่น่ารักทั้งสองกับเธอนั้นจะเป็นผู้ชายที่สุขุม เยือกเย็นคนนั้น เธอเป็นห่วงว่าเหมือนกับถูกอะไรนั้นมาเปิดประตูความอึดอัด แต่ทันใดนั้นกลับเต็มไปด้วยความอุ่นใจ

เธอนั้นมองหน้าเฉิงเฉิงด้วยรอยยิ้มและคราบน้ำตา

สายตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

ไอ้ชั่วเป่หมิงโม่ ขอบใจมากนะ

ขอบใจที่คุณทำให้ฉันนั้นหาลูกจนเจอ

ดังนั้น ในคืนนี้...

กู้ฮอนตั้งแต่ได้รู้เรื่องราวจริงทั้งหมด ก็ยิ้มไปตลอดทั้งวันเลยทีเดียว

ตั้งแต่เฉิงเฉิงรู้ว่าตัวเองนั้นก็เป็นลูกแท้ ๆ ของแม่นั้น ในที่สุดเขาก็ไม่มีอะไรที่จะต้องปิดบังอีกแล้ว แล้วก็ไม่ต้องปลอมเป็นหยางหยางแล้ว

สองแม่ลูกนั้นก็ได้ทานอาหารเย็นที่อร่อยที่สุดและมีความสุขที่สุด

หลังจากกินข้าวเสร็จก็มานั่งที่โซฟาแล้วก็เล่าเรื่องราวระหว่างห้าปีที่ผ่านมาทั้งหมด

“ลูกเอ๋ย จะกลัวแม่ไปทำไมล่ะ”

กู้ฮอนนั้นก็ได้ถอนหายใจแล้วก็อุ้มลูกเข้าไปในห้องน้ำ

ด้านหนึ่งก็กำลังจะถอดเสื้อให้ลูกชาย อีกด้านหนึ่งก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ลูกของแม่เฉิงเฉิง ทำไมคิดมีความคิดแบบนี้ล่ะ ? ”

“เฉิงเฉิงเป็นเด็กที่ไม่มีแม่......” ทันใดนั้นเฉิงเฉิงก็เหมือนจะร้องไห้

กู้ฮอนั้นก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ “ลูกเอ๋ยไม่ร้องแล้วนะ แม่ไม่ใช่อยู่นี่แล้วหรือ ?”

ตอนที่กู้ฮอนนั้นได้ถอดเสื้อของลูกออกมา ก็ได้เห็นผิวอันขาวใส และยังมีรอยประทับอยู่ด้วย

เธอนั้นตกใจแล้วพูดว่า “ทำไมมีรอยประทับล่ะ ? “

เฉิงเฉิงนั้นก็ได้หันไปมองแล้วพูดว่า “พวกนี้.......คือตระกูลเป่หมิงนั้นเหลือไว้ให้”

เลยทำให้เฉิงเฉิงนั้นเล่าเรื่องทั้งหมดห้าปีที่ผ่านมาเกี่ยวกับความทรงจำที่ไม่ลืมเลือน

ตอนที่อายุหนึ่งขวบ เฉิงเฉิงกำลังเดินได้นั้น คุณยายก็ได้ชี้ไปที่ผู้ชายสูง ๆ คนนั้น แล้วบอกเขาว่านั่นคือพ่อของเขา

เขาก็ได้วิ่งเข้าไปหาแล้วการที่การเดินนั้นยังไม่ได้คล่องนักก็เลยล้มลง แต่ทว่าพ่อนั้นได้มองเห็นแล้วก็ถอยห่างออกไป ปล่อยให้เขานั้นร้องไห้อยู่คนเดียว