เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 123

ตอนที่ 123 การสนทนายาวของแม่ลูก2

ตอนสองขวบนั้น ตอนที่เขานั้นท่องอัตราส่วนรอบวงได้ พ่อนั้นก็นาน ๆ ทีกลับมาบ้านหนึ่งครั้ง เขาเห็นก็เลยจะวิ่งไปท่องให้พ่อฟัง แต่พ่อกลับพูดออกมาว่า “ท่องอัตราส่วนรอบวงได้แล้วเป็นคนที่เก่งงั้นรึ ? “ หลังจากนั้นก็ออกไป หลังจากนั้นเขาก็ได้ตั้งใจเรียน หากมีการขี้เกียจ ก็จะมีวิธีการจัดการตัวเอง เพื่อให้ได้สติกลับคืนมา

อายุสามขวบ เฉิงเฉิงนั้นก็มีการพัฒนาเป็นอย่างมาก เขานั้นก็ถือคะแนนข้อสอบที่เต็มร้อยมาให้คุณพ่อ แต่เนื่องด้วยลมพัด ก็เลยทำให้คะแนนนั้นตกลงใจ แต่พ่อนั้นก็ได้เดินแล้วเหยียบใบคะแนนนั้นด้วย

อายุสี่ขวบ เฉิงเฉิงก็ไม่ได้สนใจอะไรพ่ออีกแล้ว ความเงียบกลายเป็นคำพูดคำเดียวที่มีต่อพ่อของเขา แล้วพอมาวันหนึ่ง คนขับรถกำลังมาส่งเขาที่บ้าน เขานั้นก็ได้เก็บสุนัขตัวหนึ่ง แล้วตั้งชื่อว่า เบลล่า ทำให้เขามีเพื่อนที่รู้ใจ แต่พ่อนั้นต่อต้านการเลี้ยงดูสุนัขของเขา

อายุห้าขวบ เพื่อเบลล่า เขานั้นก็ได้เข้าไปปะทะต่อหน้าพ่อ แล้วก็เป็นครั้งนั้น เขานั้นหมดอาลัยตายอยากกับพ่อเสียแล้ว แล้วก็ไม่อยากจะกลับไปตระกูลเป่หมิงอีกเลย

แต่รอยประทับบนตัวนั้น ซึ่งเป็นครั้งที่ปะทะกับพ่อนั้น เพื่อที่จะช่วยเบลล่า เลยทำให้คนใช้นั้นประทับรอยไว้ จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่หายดีทั้งหมด

เมื่อก่อนที่ตระกูลเป่หมิงนั้นทำกับหยางหยางก็เช่นนั้น ทำให้เธอนั้นรู้สึกมีความเจ็บปวดแทน

เฉิงเฉิงนั้นมีสายตาที่สงสัย แล้วก็พูดขึ้นมาว่า “คุณแม่ หนูนั้นเห็นแก่ตัวใช่ไหม ? เห็นแก่ตัวที่ให้หยางหยางไปเป็นตัวแทนของหนู”

“เจ้าโง่เอ๋ย” กู้ฮอนนั้นสูดหายใจลึก ๆ แล้วก็เก็บความรู้สึกที่ไม่ดีไว้ข้างใน “ความจริงแล้ว ลูกและพ่อนั้นมีนิสัยที่เหมือนกัน มีความเยือกเย็นเป็นอย่างมาก พวกเธอนั้นถ้าหากปะทะกันก็จะต้องเจ็บกันทั้งสองอย่าง แต่หยางหยางนั้นมีการเอาตัวรอดสูง ดังนั้นแม่ไม่เป็นห่วงหยางหยางที่จะไปตระกูลเป่หมิงหรอก.....เพียงแต่”

“เพียงแต่อะไรหรือ ? ” เฉิงเฉิงถาม

“เพียงแต่แม่เป็นห่วงว่า หยางหยางนั้นคงจะเก็บคำพูดไม่พูด แล้วจะพูดต่อหน้าพ่อว่าเราทั้งสองอยู่ที่ไหน” กู้ฮอนก็ถอนหายใจ

เฉิงเฉิงก็ได้ใช้มืออันน้อย ๆ จับไปที่หน้าของแม่ สายตาที่สีดำนั้นก็มีความระยิบระยับ “คุณแม่ หลายปีที่ผ่านมานั้น หนูก็เดามาเสมอว่าเพราะอะไรหนูกับหยางหยางไม่มีแม่กับพ่อในระยะเวลาเดียว ? เพราะว่าพวกเราทั้งสองนั้นต้องจากกันห้าปี กลับไม่รู้การมีอยู่สองทั้งสองฝ่าย ? เพราะอะไรคุณพ่อไม่เคยพูดถึงแม่เลย เพราะอะไรคุณแม่พูดว่าคุณพ่อกลายเป็นนกแล้วบินขึ้นท้องฟ้าไปแล้ว ? ข้อสงสัยมากมากอยู่ในหัวสมอง แต่กลับไม่ได้รับคำตอบ.....”

“ดังนั้น ลูกก็เลยไม่กล้าที่จะมาถามแม่ใช่ไหม ? ลูกกลัวว่าเมื่อรู้ความจริงแล้วก็จะอยากกลับคืนสู่สถานะเดิมกลับไปอยู่ที่บ้านตระกูลเป่หมิงใช่ไหม ?”

กู้ฮอนนั้นเห็นความรู้สึกนึกคิดที่เสียใจของลูกชาย

“.........อืม” เฉิงเฉิงนั้นพูดออกมาด้วยความไม่สบายใจ

เธอนั้นช่างโชคดีจริง ๆ ลูกในอ้อมกอดคนนี้ ในใจนั้นกลับเต็มไปด้วยหัวใจที่เต้นแรงขึ้น

มีความสุขขนาดนี้เลยหรือ ?