เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 124

ตอนที่124ความรู้สึกแห่งความสมบูรณ์ที่สเปน1

หลังจากเกิดปัญหาที่เกี่ยวกับเป่หมิงโม่ขึ้นนั้น แม่ลูกก็เกิดสงครามขึ้นโดยปริยาย

“เหอะ ๆ แต่หากเปรียบเทียบกันแล้ว ลูกก็เหมือนกับพ่อมาก ๆ เลยนะ คุณพ่อก็ชอบรสชาติที่พอดี และยังเลือกอาหารอีก ” กู้ฮอนก็ได้คิดไปถึงเรื่องที่เคยกินข้าวกับเป่หมิงโม่ “แต่หากเป็นหยางหยาง ชอบกินรสชาติที่จัดจ้าน และยังกินอย่างมีความสุข”

เฉิงเฉิงนั้นมองไปยังขวดน้ำพริกที่วางอยู่ตรงไหน แล้วก็พูดว่า “งั้นหนูก็จะเป็นเหมือนแม่.....”

ในส่วนลึกของหัวใจของกู้ฮอนก็เกิดความรักขึ้นมาแล้วพูดว่า “ลูกเอ๋ย เรื่องรสชาตินั้นมันเป็นธรรมชาติ ไม่ว่าเราจะเป็นใคร เราก็เหมือนกับหยางหยาง เป็นลูกรักทั้งสองของแม่นะ”

หมี่น้ำก็เอามาวางไว้ที่บนโต๊ะ ของกู้ฮอนนั้นมีรสชาติที่เผ็ดร้อน แต่ของเฉิงเฉิงนั้นมีความจืดชืด

แม่ลูกนั่งกินอย่างมีความสุข

โทรศัพท์ของเฉิงเฉิงนั้นดังขึ้นมา

แล้วก็ได้เอามือวางตะเกียบ แล้วรีบรับ

“ฮัลโหล ? หยางหยาง ?”

ปลายสายนั้นก็เงียบไปสักครู่หนึ่ง

กู้ฮอนนั้นก็มีความร้อนแล้วก็รีบวิ่งไปอุ้มเฉิงเฉิงแล้วก็เอาโทรศัพท์มาเปิดเสียง

ทันใดนั้น ก็ได้ยิน “อุ๊แว๊.......แม่จ๋า...........” เป็นเสียงที่ออกมาจากโทรศัพท์

ฟังไปแล้วรู้สึกมีความไม่สบายใจ “ลูกที่รัก แม่อยู่นี่ แม่อยู่ที่นี่”

เสียงของหยางหยาง ฟังดูก็รู้ว่าแอบโทรศัพท์มาหา

“.....แม่จ๋า......รับหนูกลับบ้านได้ไหม ?”

กู้ฮอนนั้นรู้สึกไม่สบายใจ เพราะสองคนนี้ก็เป็นลูกเหมือนกัน ใครคนไหนร้องไห้ก็รู้สึกเจ็บใจไม่แพ้กัน “หยางหยาง อย่าเพิ่งร้องไห้ บอกแม่มาว่าเกิดอะไรขึ้น”

“ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ พ่อบอกคุณยายว่าจะจับหนูไปขังเอาไว้.....แล้วจะจ้างคนมาควบคุมดูและหนู...ฮือ ๆ ๆ ๆ คุณแม่หนูไม่อยากจะอยู่แล้ว ที่นี่น่ากลัวมาก หยางหยางกลัว”

“ขังเอาไว้” กู้ฮอนรู้สึกตกใจ

เฉิงเฉิงนั้นก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “น้องชาย อย่าไปกลัว”

ใครจะไปรู้ เฉิงเฉิงยังพูดไม่เสร็จ หยางหยางก็ได้พูดออกมาตัดบทว่า “ไปบ้านของน้องชาย คุณนั่นแหละเป็นน้องชาย คุณแม่หนูไม่สนใจแล้ว ไม่อยากจะเป็นเป่หมิงซือเฉิงแล้ว จะกลับบ้าน....”

“ชวู่.....” กู้ฮอนกำลังปลอบลูกตัวเอง “หยางหยางที่น่ารัก เบาหน่อย ตอนนี้ก็ปิดบังไว้ก่อนนะ อย่าให้พ่อครูว่าแม่และพี่ชายอยู่ที่ไหน ดีไหม ? ช่วงเวลานี้ก็อดทนไปก่อน แม่จะต้องช่วยอย่างแน่นอน”

หยางหยางก็พูดออกมาด้วยความไม่สนใจอะไรว่า “พ่อเป็นคนที่ชั่วร้ายมาก หนูไม่อยากคุยกับเขา ดีที่สุดก็คือไม่ต้องให้เขารู้ว่ามีเราสามคนดำรงอยู่ เหอะ ให้เขาไปเป็นคนโดดเดี่ยวเดียวดายเถอะ ไม่มีลูกแล้วตายไปเสียดีกว่า แล้วยังมีอีกเรื่องนะคุณแม่ นอกจากฉันจะเป็นพี่ชายแล้ว ไม่งั้นฉันจะไม่ตกลงเด็ดขาด”

พอฟังคำนี้แล้วกู้ฮอนก็รู้สึกอยากจะหัวเราะและเจ็บใจไปพร้อม ๆ กัน

เฉิงเฉิงนั้นก็กลับกลอกตาตัวเอง แล้วก็จัดเรียงเสียงตัวเองใหม่ แล้วก็พูดในโทรศัพท์ว่า “พี่ชาย...”

“หืมมมมม เรียกฉันว่าอะไรนะ ? ฉันขอล้างหูแปปนึงนะแล้วจะมาฟัง.....” หยางหยางนั้นก็รู้สึกได้ใจ

ด้านหนึ่งคือได้ลูกชายที่พลัดพรากไปเมื่อห้าปีก่อนกลับมา อีกด้านหนึ่งก็ปวดหัวที่รู้สึกเจ็บปวดที่มีพ่อที่ไร้มนุษยธรรมเช่นนี้ หรือว่าชีวิตของเธอนี้จะเกี่ยวข้องกันตลอดไป

เธอนั้นก็รีบจัดการ นำเอาเฉิงเฉิงนั้นไปอยู่ที่โรงเรียนหลายวัน หนึ่งก็คือเพื่อจะได้มีคนดูแลเฉิงเฉิง สองก็คือเธอไม่อยากให้ช่วงที่เธอไม่อยู่นั้น ให้คนตระกูลกู้ที่โลภมากมาใช้เฉิงเฉิงเป็นตัวผลประโยชน์

ตอนแรกจะโทรหาหยางหยาง แต่พอนึกได้มีคนมาดูแลหยางหยาง ก็เลยล้มเลิกความคิดไป

กลางวัน รถของเป่หมิงโม่นั้นก็มาจอดรออยู่ข้างล่าง

ตอนที่เธอนั้นถือกระเป๋ามายังด้านหน้าของรถนั้น

ก็เพิ่งจะนึกได้ว่า ทรงผมของเขานั้นไม่เหมือนกับครั้งแรกเลย

คิดไปถึงตอนที่ทรงผมของหยางหยางที่รุงรังเช่นนั้น ไม่คิดเดาผู้ชายคนนี้ได้พาลูกนั้นไปร้านตัดผมเสียแล้ว แล้วก็ได้ให้ตัวเองนั้นตัดผมไปด้วย

แต่สิ่งที่ต้องยอมรับก็คือ ทรงผมนี้เหมาะสมกับเขามาก

ทำให้ห้าทวารนั้นมีความสดใส ดูไปแล้วมีเสน่ห์ ทำให้ไม่ว่าจะอยู่ทรงผมอะไรก็ทำให้ดูดีมีความหลงใหลอยู่เสมอ

ในใจเธอนั้น ก็รู้สึกเย็นลงไปหน่อยหนึ่ง

เป่หมิงโม่ก็ได้ใช้สายตานั้นมองไปทั่ว ๆ แล้วก็พูดว่า “ขึ้นรถ”

เธอนั้นก็มีสีหน้าที่หงิกงอ แล้วก็อุ้มกระเป๋าแล้วก็เข้าไปนั่งที่ข้างคนขับ

ปั้ง