เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 127

ตอนที่127 เกียรติยศพิเศษ2

ความจริงแล้ว คืนที่ป้าฝูเห็นท่านผู้ชายอุ้มหญิงคนนั้นในอ้อมกอดนั้น ก็ตกใจเป็นอย่างมาก ท่านผู้ชายที่เล็กจนโตนั้น กลายเป็นมีนิสัยที่เยือกเย็น คิดว่าคงเป็นคนที่โสดจนช่วงสุดท้ายของชีวิต แต่ที่ไหนได้กลับอุ้มผู้หญิงเข้ามาในบ้านเสียเช่นนั้น

กู้ฮอนนั้นก็ได้อ้าตากว้างขึ้นแล้วพูดว่า “Soso เคยมาที่นี่ไหม ?”

“Soso คือใคร” ป้าฝูถาม

“อ๋อออออ” กู้ฮอนก็มีท่าทีที่ไม่เป็นธรรมชาติ แล้วก็ไม่กล้าพูดอะไรมากมาย แล้วก็ดื่มน้ำซุปไป

ในใจก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง ซูยิ่งหวั่นไม่ใช่คนที่เขารักเมื่อสิบปีที่แล้วหรือ ? ทำไมไม่เคยมาที่นี่ล่ะ ?

เธอและเป่หมิงโม่นั้นก็คงไม่อยู่นานขนาดนี้ แต่กลับได้รับเกียรติยศเช่นนี้ ?

แต่เดี๋ยวก่อน.....

เธอนั้นแอบมองป้าฝูที่มีท่าทางจริง เลยทำให้คิดไปถึงเรื่องคุณนาย

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร กู้ฮอนนั้นรู้สึกมีความเย็นจืดชืด ขึ้นมา

วันนี้ กู้ฮอนอยู่ในปราสาท เหมือนกับคุณยายหลิวที่อยู่ในสวน เดินไปรอบ ๆ ในปราสาทวันละหลายรอบ

แน่นอน นอกจากทางเดินสองแห่งแล้ว ก็ยังมีห้องสุดท้ายอีกห้องหนึ่ง

ห้องนั้น เป็นประตูใหญ่ถูกล็อกไว้อยู่

เพราะว่าป้าฝูนั้นย้ำนักย้ำหนาว่า “ห้องชั้นสอง ท่านผู้หญิงห้ามเข้าไปเด็ดขาด ไม่งั้นหากทำให้ท่านผู้ชายโกรธแล้ว ผลที่ได้รับท่านผู้หญิงจะต้องรับเอง”

ตะวันตกดิน

กินข้าวมือเย็นเสร็จ

กู้ฮอนก็อยู่แต่ในห้อง ก็ได้แอบโทรศัพท์ได้หาหยางหยางและเฉิงเฉิง

และรู้ว่าทั้งสองนั้นปลอดภัยก็สบายใจแล้ว

แล้วก็ได้ไปแถว ๆ หน้าต่าง เธอนั้นก็ได้มองไปยังแม่น้ำที่สุดสวย

สายน้ำที่ไหลนิ่ง แสงตะวันที่สะท้อนจากแม่น้ำนั้น ทำให้รู้สึกมีพลังในชีวิตเป็นอย่างมาก ทำให้คน ๆ หนึ่งมีความเป็นธรรมชาติที่สุด

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอก็ได้รู้สึกว่า เธอนั้นก็ได้เดินลงจากห้อง แล้วก็วิ่งไปยังแถว ๆ แม่น้ำนั้น

ตอนที่เป่หมิงโม่กลับมาที่ปราสาทนั้น สิ่งที่แรกเห็นก็คือเงาของคน ๆ หนึ่ง

หน้าปราสาทยุคกลางศตวรรษหลังนี้ ริมแม่น้ำเต็มไปด้วยสีเขียว ทั้งตัวนั้นสวมเสื้อเหมือนคนรับใช้ในบ้าน ผมของเธอนั้นสยายไปทั่ว

ผู้หญิงนั้นอาบน้ำใต้แสงตะวัน สวยงามเหลือเกิน รอยยิ้มที่มีความสุข ขาสองข้างที่กระโดดออกจากหญ้าทั้งพื้นแผ่นดิน เหมือนกับกำลังระบำแห่งความสุขเช่นนั้น

ในสร้อยนั้นก็ได้แกะสลักออกมาว่า 【V.Q】

เขานั้นก็ได้ใช้มือไปสัมผัสตรงหน้าอกของเธอ แต่ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แต่กลับพูดออกมาว่า “ไม่ได้รับการอนุญาตจากผม ห้ามถอดมันออกมา”

“หืม....คุณโจรหรือ ต่อให้ไม่ให้ฉันนั้นเอามันออกมา อย่างน้อยก็ต้องบอกสิว่ามันคืออะไร “ เธอนั้นก็พูดออกมาโดยไม่ร็ว่า “หากมันทำให้ไล่ผีไล่สิ่งเลวร้ายก็ดีสิ แต่หากสิ่งของพวกนี้ไม่โชคดีขึ้นมาล่ะ ? ”

“หุบปาก” เขานั้นใช้นำเสียงที่น่ากลัวแล้วหันกลับไป ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโมโห เขานั้นมีใจที่จะส่งของให้เธอ ผู้หญิงคนนี้ยังคิดว่ามันคือสิ่งที่ขับไล่สิ่งชั่วร้ายงั้นรึ ? เขานั้นอดทน แล้วก็พูดออกไป “รีบไปเก็บเขา ผมจะพาคุณไปในเมือง”

แล้ว เขาก็ไม่ได้กลับเข้าไปในปราสาทเลย

กู้ฮอนเห็นเขานั้น ก็ชัดว่าตอนนี้ผู้ชายคนนี้โมโหเสียแล้ว

มือของเธอนั้นลูบสร้อยอยู่นั้น นอกจากตัวอักษร V.Q เธอก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย

เดิมแล้ว ส่องกำไรหรือสร้อยไข่มุก เธอก็ยังนำไปขายได้ แต่สิ่งหยกอันนี้มาไม่รู้ว่าดีหรือร้าย และยังส่งของอะไรมาให้ก็ไม่รู้ ไม่มีราคาเสียเลย

จะโกรธอะไรนักหนา

พอมาถึงกลางคืน

คนขับรถก็ได้ขับรถพาพวกเขานั้นไปยังในเมืองราตรีของเมืองบาร์เซโลน่า

เมืองนี้ถูกขนานนามว่าเป็นเมืองในยุโปรที่มีความหนาแน่นมากที่สุด ทุก ๆคืนของวันศุกร์และเสาร์นั้น จะเป็นสถานที่ที่ครึกครื้นมากที่สุด ถนนต่าง ๆ มากมายล้วนเป็นผับบาร์ ร้านกาแฟ สวนสนุก ทั้งสิ้น และเปิดถึงตีสองตีสามได้เลย บางที่ก็อาจจะถึงเช้าเลยทีเดียว