เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 14

ตอนที่14 ฝาแฝดที่เข้าใจผิด

“คะ คะ คุณชายรอง”แม่บ้านวังพูดติดอ่างไปซ้ายก็ผิด ไปขวาก็ผิด เขาขุดหลุมฝังตัวเองไปเลยดีไหมนะ

“ใครกล้าขัดฉันอีก ถ้าใครกล้าก็เก็บเสื้อผ้าออกไปเลย”คำพูดแสนเย็นชาของ เป่หมิงโม่ ที่เหมือนจะสามารถฆ่าคนได้อย่างน่าตกใจ

แม่บ้านวังไม่กล้าขัดตระกูลเป่หมิงอีก เพราะนั่นหมายความว่าออกไปจากที่นี่ และจะไม่มีที่ยืนอีกต่อไปเพราะฉะนั้น เขาส่งสายตาเป็นนัยให้พวกชายฉกรรจ์ ให้รีบเข้าไปจับตัวนายน้อยเฉิงเฉิงอย่างรวดเร็ว…...

“บัฃอาจนักนะ พวกแกปล่อยฉัน ปล่อยนะ…...”

“เอ๋งๆๆ”

“เบลล่า！เบลล่า……”

“เอ๋งๆๆๆ……”

สงครามแห่งการแย่งชิงสุนัข ได้เริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือด

หญิงรับใช้ที่ดูอยู่ข้างๆ อดที่จะร้องไห้แทนคุณชายน้อยเฉิงเฉิงด้วยความเห็นใจไม่ได้

สะเทือนใจมากจริงๆ

เหมือนที่ฝาห่ายอยู่ที่วัดจินชาน แล้วงูขาวกับซู่เซียนต้องแยกจากกันอย่างน่าเวทนา

ตอนนี้พอเห็นคุณชายน้อยเฉิงเฉิงกับเบลล่า ก็ไม่ต่างอะไรกันเลยแต่ว่า ถึงงูขาวจะเป็นปีศาจ แต่อย่างน้อยก็เป็นปีศาจที่หน้าตาสะสวยตนหนึ่ง

แต่ เบลล่านั้น

แฮ่กๆ พวกหญิงรับใช้มองอย่างรังเกียจ

ปีศาจตนนี้น่าเกลียดเกินไปรึเปล่า มันไม่เหมือนกับในละครที่ผู้หญิงชอบดูกันเลยสักนิดฆ่าให้ตายก็ดี

ฆ่าทิ้งดีที่สุด

ฆ่าทิ้งวิเศษณ์ที่สุด“เบลล่า……เบลล่า……”เฉิงเฉิงจ้องมองเบลล่าที่ถูกลากออกไปอย่างโหดร้าย

น้ำตาที่กลั้นไม่อยู่ไหลออกมาจากดวงตาน้อยๆ

เขาจ้องมองเป่หมิงโม่อย่างโกรธแค้น ลมหายใจติดขัด

“ผมเกลียดพ่อ ผมเกลียดพ่อ…...”

ตะโกนจบ ร่างเล็กของเขาก็ดิ้นอย่างแรงก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา และวิ่งไปที่ประตูใหญ่โดยไม่หันหลังกลับมาอีก…...“นายน้อยเฉิงเฉิง......” สาวรับใช้อยากวิ่งตามไป

“ใครตามไป ฉันจะตัดขาทิ้งให้หมด”

เป่หมิงโม่พูดทิ้งท้ายอย่างน่ากลัว แล้วเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ทันทีทุกคนตกใจอยู่ที่เดิม ไม่กล้าก้าวไปไหนแม้แต่ก้าวเดียวได้แต่มองประตูใหญ่ที่คนเมื่อครู่เพิ่งเดินเข้าไป และภาวนาให้คุณผู้หญิงกลับมาเร็วด้วยเถิด…...***ค่ำคืนมาเยือน แสงจากโคมไฟก็สว่างขึ้น

หยางหยางที่สะพายกระเป๋าหนังสือใบเล็ก อยู่ระหว่างทางกลับบ้าน

ทางกลับบ้าน

หลังเลิกเรียน เขาก็เดินไปมาบนถนนได้สองสามชั่วโมงแล้ว

ไม่กล้าที่จะกลับบ้าน

ใบหน้าเล็กสีขาวย่นเข้าหากัน

น่าเบื่อจริงๆ

นึกว่าจะได้เจอพวกค้ามนุษย์เสียอีก“อ้อ งั้นขอโทษด้วยนะลุง ผมไม่ชอบพวกคนดี” พูดจบ หยางหยางก็เดินคอตกต่อ

ชายวัยกลางคนตะลึงงัน

เมื่อลุงกำลังจะยื่นมืออันชั่วร้ายออกไปหาหยางหยางนั้นเอง

ทันใดนั้น “เอี๊ยด——”ก็มีรถสีดำของพี่เลี้ยงพุ่งเข้ามา

เสียงเบรกรถดังจนแสบแก้วหู

แล้วรถก็มาหยุดอยู่ข้างหยางหยางและชายวัยกลางคน

จากนั้น ก็มีชายร่างสูงกำยำเดินลงมาจากรถพี่เลี้ยงสีดำคันนั้น

ชายวัยกลางคนเห็นท่าไม่ดี จึงรีบวิ่งหนีไปทันที

แม่บ้านวังเกือบจะร้องไห้ตอนก้าวขาลงมาจากรถ“นายน้อย…...นายน้อย……”เขารีบวิ่งเข้าไปหาหยางหยางและอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา“ขอบคุณฟ้าดิน ในที่สุดกระผมก็หานายน้อยเจอจนได้ นายน้อยเฉิงเฉิง......ไปกันเถอะครับ พวกเรากลับบ้านเถอะ”

ดวงตากลมโตของหยางหยางเบิกกว้าง มองดูกลุ่มชายแปลกหน้าพวกนี้

เขาเบะปาก แล้วทำหน้างงทันที

นายน้อยเฉิงเฉิง

เอ๋ ใครกันหรือ