เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 15

ตอนที่ 15 เด็กยากจนเข้าบ้านเศรษฐี

ค่ำคืนอันเงียบสนิทคฤหาสน์ ตระกูลเป่หมิงมีแสงไปสว่างจ้าไปทั่ว “วันนี้มีใครที่เป็นคนจับสัตว์เลี้ยงของนายน้อยบ้าง นั่งคุกเข่าลงบนกรวดในสวนให้หมด”

นายหญิงตระกูลเป่หมิง ภรรยาของท่าน นายหญิงเจียงฮุ่ยซิน พูดด้วยเสียงเรียบ ไม่นานก็มีเสียงโอดครวญดังออกมาจากในสวนเรียกได้ว่าเป็นเสียงที่โหดร้ายมาก

ว่ากันว่าคนรับใช้ที่เคยจับเบลล่า จะถูกสั่งให้นั่งคุกเข่าจนกระดูกหัวเข่าแตกเป็นเสี่ยงๆ

แค่คนที่มองเบลล่าดิ้นรนอย่างทรมาน แม้แต่พวกคนรับใช้ที่ไม่ได้แตะขนสักเส้นของเบลล่า ก็ไม่มีข้อยกเว้นเช่นกัน ถึงแม้อายุของ เจียงฮุ่ยซินจะเข้าสู่วัยห้าสิบแล้ว แต่มองยังไงก็ยังดูสวยสง่า และเต็มไปด้วยเสน่ห์“นายหญิงครับ…...ขอโทษครับ…...พวกผมมันไม่ได้เรื่อง…...คือตอนนั้นเหตุการณ์มันวุ่นวายมากครับ…...”แม่บ้านวังที่ยืนตัวสั่นอยู่ข้างๆ ขาชาไปหมดเจียงฮุ่ยซินเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “เฉิงเฉิง หลับไปแล้วหรือ”

“ใช่ครับ นายหญิง ดูแล้วนายน้อยคงตกใจไม่ใช่น้อย ตอนที่พวกผมเจอนายน้อย ท่านบอกว่าเจอคนที่บอกว่าตัวเองไม่ใช่พวกค้ามนุษย์ด้วยครับ”

พอแม่บ้านวังนึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นก็ยังอดที่จะประหลาดใจไม่ได้ "ผมคิดว่ายังพวกนั้นก็เป็นพวกค้ามนุษย์แน่นอนอยู่แล้ว ไม่งั้นพวกมันจะจับนายน้อยใส่ชุดนักเรียนประถมทำไม ก็คงทำเพราะอยากตบตาคนอื่น โชคดีที่พระเจ้าคุ้มครองให้นายน้อยปลอดภัย แต่นายน้อยคงจะตกใจน่าดูครับ"

เจียงฮุ่ยซินสีหน้านิ่ง “ถึงว่าพอเขากลับมาแล้วเห็นฉันถึงได้อึ้งไปเลย คงจะเป็นเรื่องยากสำหรับเด็กคนนั้นสินะ”“ขอโทษครับนายหญิง กระผมทำความผิดพลาดครั้งใหญ่ และยังทำให้นายน้อยตกใจกลัวอีก……”

ตึก แม่บ้านวังคุกเข่าทั้งสองข้างลงบนพื้น น้ำตาไหลอาบทั้งใบหน้า

เจียงฮุ่ยซินกุมขมับด้วยท่าทางสง่า

“โม่ล่ะ”

“คุณชายรองออกไปแล้วครับ” “เป็นคนที่มีลูกมีเต้าแล้วแท้ๆ ยังเที่ยวไปข้างนอกจนค่ำมืดอีก” เจียงฮุ่ยซินขมวดคิ้ว

พอเห็นแม่บ้านวังที่นั่งคุกเข่าอยู่ เธอก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ลุกขึ้นเถอะ ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเธอ แต่เพราะโม่เป็นคนที่ดื้อรั้นเกินไปต่างหาก”

แม่บ้านวังซาบซึ้งจนน้ำตาไหลพรากคนตัวสั่นค่อยๆลุกขึ้น “นายหญิงครับ ก่อนคุณชายรองจะออกไปยังกำชับไว้ว่า ยังไงก็ต้องจัดการกับเบลล่าของนายน้อยให้ได้ครับ……”

“เด็กคนนี้นี่มัน……” เจียงฮุ่ยซินขมวดคิ้วจนยุ่ง “ถ้าเบลล่าตายไปจริงๆ เขาไม่กลัวหรือว่าเฉิงเฉิงคงไม่ให้อภัยเขาไปตลอดชีวิตแน่”

“ใช่ครับ เพราะฉะนั้นวันนี้ผมเลยยังไม่ได้ทำอะไรเบลล่า ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจนายหญิงแล้วนะครับ”เจียงฮุ่ยซินถอนหายใจยาว"เอาเบลล่าไปขังไว้ก่อนแล้วกัน รอให้เฉิงเฉิงตื่นก่อนแล้วค่อยพาเบลล่าไปหาเขา ทำเขาดีใจสักหน่อย"

“ครับ นายหญิง”***เช้าวันรุ่งขึ้นแสงแดดอบอุ่นส่องเข้าไปในหน้าต่างบานใหญ่แสงสว่างสาดเข้ามาภายในห้อง

หยางหยางนอนแผ่อยู่บนเตียงใหญ่หนานุ่ม ตอนที่กำลังหลับฝันหวานอยู่นั้น

รู้สึกถึงมือที่อบอุ่น ที่กำลังลูบหน้าผากเขาเบาๆ เขาหลับตาสนิท และพูดพึมพำโดยไม่รู้ตัว “แม่ ผมอยากนอนต่ออีก……” เจียงฮุ่ยซินที่นั่งอยู่ขอบเตียง พอได้ฟังก็มือสั่นเบาๆ

ถอนหายใจ "เฉิงเฉิงคิดถึงแม่หรือ"