เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 150

ตอนที่ 150 ตามไปช่วยลูกที่บ้าน1

เป่หมิงโม่ยังคงทำสีหน้าเย็นชา เหลือบสายตามองซูยิ่งหวั่นที่กำลังร้องไห้เสียใจฟูมฟาย แต่เขากลับมีท่าทีนิ่งขรึม ราวกับไม่มีความรู้สึก

เขานั่งลงข้างๆหล่อน พิงหลังลงไปด้วยความสบาย สายตาของเขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความเหนื่อยล้า

เสียงอันแหบแห้งนิ่งขรึมดังขึ้น....

“ยิ่งหวั่น กลับกันเถอะ อาจารย์เป็นห่วงคุณมากนะ”

ซูยิ่งหวั่นหันไปมองใบหน้าอันมีเสน่ห์ของเขา ยิ้มเจื่อน พูดขึ้น “คุณล่ะ? คุณเป็นห่วงฉันบ้างรึเปล่า?”

“เป็นห่วงสิ” เขาหยุดชะงักไป หล่อนใจเต้นแรงขึ้นมา จากนั้นคำพูดที่เขาพูดต่อ กลับทำให้หล่อนใจสลายทันที “อาจารย์เป็นห่วงผมก็เป็นห่วง”

“โม่ คุณบอกฉันมาหน่อย สิบปีที่ผ่านมา ที่คุณคอยอยู่เคียงข้างฉัน ก็เพื่อตอบแทนบุญคุณงั้นเหรอ?” หล่อนรู้อยู่แก่ใจมาโดยตลอด เพียงแต่ไม่กล้าเผชิญหน้ายอมรับความจริง “เพราะพ่อของฉัน เป็นอาจารย์ที่มีบุญคุณต่อคุณในเรื่องการก่อสร้าง เป็นคนที่คุณเคารพนับถือที่สุด เมื่อตอนที่คุณพ่อล้มป่วยลงเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว เขาฝากฝังฉันไว้กับคุณ คุณจึงรับปากตกลงเพื่ออยากจะตอบแทนบุญคุณใช่ไหม?”

“ใช่”

หล่อนคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะตอบกลับได้อย่างไวและไม่ลังเลขนาดนี้ น้ำตาของไหลพรากลงมามากขึ้น

“ในเมื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณ นี่ก็ผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว ทำไมตอนนี้ถึงทำต่อไม่ได้แล้วล่ะ? โม่ คุณรู้ดี ฉันไม่ถือสาเรื่องที่คุณมีลูกแล้วหรอกนะ...”

“มันจบแล้ว” เขาพูดแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ยิ่งหวั่น ในเมื่อผมแต่งงานกับคุณไม่ได้ ก็ไม่อยากทำให้คุณต้องมาเสียเวลากับผมอีก”

ยิ่งหวั่นเป็นลูกสาวของอาจารย์ของเขา เพราะเหตุนี้ ทำให้เขาไม่สามารถผูกมัดกับหล่อนไปได้ทั้งชีวิต

“ไม่ ไม่ใช่แบบนี้....” หล่อนรีบส่ายหน้า “โม่ ฉันรู้ว่าคืนนั้นฉันไม่ควรคิดมาก ไม่ควรเพ้อฝันหรือคาดหวังอยากได้สถานะกับคุณ แต่ถ้าคุณไม่สนใจฉันแล้วจริงๆ อุบัติเหตุในคืนนั้น ทำไมคุณถึงยอมเจ็บแทนฉัน เพื่อปกป้องฉันกันล่ะ? ”

ซูยิ่งหวั่นยังคงจำได้ดี ภายในรถในค่ำคืนนั้น หล่อนเพิ่งจะกลับจากต่างประเทศ หล่อนคิดว่าผ่านมาสิบกว่าปี สถานะของหล่อนในใจของเขาคงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป อีกทั้งหล่อนยังได้ทราบข่าวว่าเขากำลังขอนายกเทศมนตรีเมืองAแต่งงาน ทำให้ทั้งเมืองวุ่นวายไปหมด เมื่อเกิดเรื่องราวเช่นนี้จึงทำให้หล่อนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถามเขาถึงเรื่องสถานะความสัมพันธ์......

ใครจะไปคาดคิด เขาปฏิเสธ

หล่อนบันดาลโทสะ โมโหขึ้น จึงบอกเลิกเขา เพียงแค่หวังจะขู่ให้เขากลัว ผู้หญิงที่มีความรัก ก็เป็นแบบนี้กันหมดไม่ใช่เหรอ?

เรื่องที่ไม่คาดคิดกลับเกิดอีกครั้ง เขาตอบตกลง!

หล่อนโกรธจนขาดสติ ตัดสินใจกระโดดออกจากรถในขณะที่เขากำลังขับรถอยู่

แต่ในตอนที่เขากำลังจะหันมาช่วยหล่อน พวงมาลัยขับรถกลับหมุนไปอีกด้านจนเกือบไปชนรถบัสที่อยู่ตรงหน้า ถ้าตอนนั้นเขาแก้ไขสถานการณ์ไม่ได้เร็ว รถคงหมุนไปอีกฟากถนน หล่อนคงกลายเป็นศพในรถไปแล้ว และเขาก็คงขาขาด

“คุณเป็นญาติสนิทเพียงคนเดียวของอาจารย์ ผมไม่ยอมให้คุณเป็นอะไรหรอก”

เสียงอันไพเราะเสนาะหูดั่งเพลงบรรเลงของเขากลับแฝงไปด้วยความเย็นชาจนทำให้หล่อนรู้สึกหนาวไปทั้งกายใจ

“ทำไมล่ะ? ตอนนี้ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว คุณอยู่กับฉันไม่ได้เหรอ?” หล่อนร้องไห้เสียใจฟูมฟาย “แล้วทำไมถึงเรียกที่นี่ว่า ‘เย่หยิงอีพิน’? ทำไมต้องทำโครงการ ‘หยิง’ โม่ คุณมันร้ายกาจ คุณให้อะไรกับฉันมามากมาย แต่กลับเอาทุกอย่างคืนไป....”

สายตาของเขานิ่งขรึม มองผ่านไป

ราวกับทุกอย่างถูกสะกดไว้ในพริบตา

“เข้าใจแล้ว” เขาพูดอย่างอ่อนโยน แต่กลับไร้ซึ่งความรู้สึก “ต่อไปจะไม่มีตัวอักษร ‘หยิง’ อีก”

และถ้าหยางหยางอยู่ที่นี่จริง หล่อนควรจะอธิบายยังไงดี?

หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพักใหญ่ ที่สุดหล่อนจึงยกมือขึ้น

กดกริ่ง

ประตูถูกเปิดออก มีผู้หญิงหน้าตาเรียบร้อยอ่อนหวานออกมา ดูเหมือนว่าจะเป็นคนรับใช้ “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณมาหาใครคะ?”

“สวัสดีค่ะ....คุณเป่หมิงโม่อยู่ไหมคะ?”

หลังจากที่กู้ฮอนพูดจบ ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากภายในบ้าน “โอ๊ย เบื่อละนะ ผมไม่อาบน้ำ! ได้ยินไหม ไม่อาบไม่อาบ....”

เสียงเด็กน้อยที่ดังขึ้น บาดลึกลงไปกลางใจหล่อน ตัวสั่นขึ้นมาทันที

เสียงของหยางหยาง!

คนรับใช้มองหน้ากู้ฮอนด้วยความสงสัย ไม่ได้เปิดประตูออก ส่ายหน้าพูดขึ้น “คุณเป่หมิงยังไม่กลับมาค่ะ”

หล่อนนิ่งชะงักไปสักพัก

คำพูดนี้ราวกับมีเข็มอันแหลมคมปักทิ่มแทงลงไปที่ใจหล่อน

“ถ้าเป็นอย่างนี้ ฉันขอเข้าไปรอเขานะคะ” พูดพลาง ผลักประตูเข้าไปเอง

“คุณคะ คุณไม่สามารถ...” คนรับใช้ห้ามหล่อนไว้ไม่ทัน หล่อนผลักประตูเดินเข้าไปทันที