เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 155

ตอนที่ 155 ห้ามเรียกหล่อนว่าพี่สาว2

หล่อนตัวแข็งทื่อ ยังคงไม่คุ้นเคยกับการที่ถูกผู้ชายตัวสูงใหญ่บีบบังคับกดดันตัวเองเช่นนี้ หล่อนเลิกคิ้วขึ้น “เป่หมิงโม่ ถ้าไม่เห็นแก่ความน่ารักและน่าสงสารของลูกชายคุณ ฉันคงไม่มาเป็นพี่เลี้ยงให้ลูกคุณหรอก?”

หล่อนรู้สึกไม่พอใจ ถอดรองเท้าต่อ

เขายักคิ้วขึ้น ความน่ารักของเฉิงเฉิงเป็นเรื่องที่ปฏิเสธไม่ได้ แต่ “ในสายตาของคุณเห็นเพียงแค่ลูกผมน่าสงสารงั้นเหรอ?”

บรรยากาศเต็มไปด้วยความเยือกเย็น จนแทบจะทำให้หล่อนแข็งเป็นน้ำแข็ง

“สายตาทั้งคู่ของฉันเห็นหมดแล้ว! มีพ่อแบบคุณ ฉันรู้สึกเสียใจแทนลูกชายของคุณ!” หล่อนพูดบ่นออกมา ก้มลงไป แปลกใจที่ รองเท้าที่ใส่ง่าย มาตอนนี้กลับใส่ไม่เข้า

“เสียใจ?” เขาทำเสียงสูงขึ้นทันที

หันไปมองท่าทีการใส่รองเท้าของหล่อน

“แน่นอนสิ! พ่อที่แย่ขนาดนี้ ไม่มีความเป็นพ่อขนาดนี้ ลูกชายคุณไม่น่าสงสารก็แปลกแล้ว!”

ฮู้ว

ในที่สุดก็ใส่รองเท้าได้แล้ว หล่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ลุกขึ้นมา ยื่นมือไปจับด้ามจับประตู

แต่จู่ๆเอวของหล่อนก็ถูกจับยกขึ้น

ขาทั้งสองของหล่อนลอย หล่อนตกใจจนกรีดร้อง

“ว๊าย”

เมื่อหันหลังไป เสียงอันหื่นกระหายของเขากระซิบดังขึ้นข้างหู “กู้ฮอน มีหนึ่งอย่างที่คุณทำความเข้าใจให้ชัดเจน คุณเป็นพี่เลี้ยงก็จริง แต่...ไม่ใช่พี่เลี้ยงของลูกชายผม”

หล่อนตัวสั่นเทา!

“คุณหมายความว่ายังไง?”

“ผมอธิบายแล้วคุณไม่เข้าใจหรือไง?” เมื่อพูดจบ เขาใช้แขนอันบึกบึนอุ้มหล่อนขึ้น จากนั้นรีบพาเดินเข้าไปในห้องนอนของตน....

กู้ฮอนพยายามขัดขืน “คุณพูดให้ฉันเข้าใจก่อน! เป่หมิงโม่! ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ฉันแค่สัญญาว่าจะเป็นพี่เลี้ยงของลูกชายคุณ!”

“หึ ผมก็อยากได้พี่เลี้ยงเหมือนกัน!” เขาพูดด้วยความเย็นชา

หล่อนโกรธจนคับแค้นใจ จ้องตาเป็นเขม็ง “ไอ้สารเลว ใครอยากเป็นพี่เลี้ยงของคุณ?! ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ”

หล่อนไม่เคยลืมว่าผู้ชายสารเลวตรงหน้าเคยย่ำยีดูถูกกับหล่อนในรถยังไงบ้าง!

หล่อนแค้นใจเป็นที่สุด!

ฝันไปเถอะว่าหล่อนจะเป็นพี่เลี้ยงรับใช้เขา!

หล่อนยื่นมือออกมาพร้อมเล็บอันแหลมคม

จิกไปที่หูของเขา และข่วนเข้าอย่างจัง

“โอ๊ย” เขาร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด รีบยื่นมืออีกข้างหนึ่งขึ้นมาห้ามหล่อนไว้! “คุณบ้าไปแล้ว!”

“คุณไม่ยอมปล่อยฉัน ฉันก็จะบ้ามากขึ้น!” หล่อนกัดฟัน จากนั้นอ้าปากกัดไปที่แขนของเขา

“โอ๊ย.....” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น “กู้ฮอน หยุดเดี๋ยวนี้....”

เมื่อคำพูดอันเย็นชาของเขาสิ้นสุดลง ตัวสูงใหญ่ของเขาก้มลงมาคร่อมบนตัวหล่อน...

ใจของหล่อนเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ!

“ไม่....ไม่ได้หึง แล้วคืออะไร?”

เขาขมวดคิ้วมากขึ้น นิ้วอันเรียวยาวของเขาลูบไล้ไปบนหน้าเนียนใสของหล่อน เสียงอันแหบแห้งราวกับปีศาจพูดขึ้น “คุณลืมไปแล้วหรอ ผมรักสะอาด ผมไม่ชอบให้คนอื่นแตะต้องของของผม!”

คำว่า “ของ” ที่ออกมาจากปากเขา ทำให้หล่อนถึงกับตกตะลึง

“ของบ้าอะไรของคุณ! คุณนั่นแหละสิ่งของโง่ๆ ไม่สิ คุณมันไร้ประโยชน์ด้วยซ้ำ!”

หล่อนโกรธจนพูดเช่นนั้น จากนั้นหล่อนอ้าปากกัดนิ้วของเขาที่ลูบไล้มาที่ปากของหล่อน

เขาสูดหายใจเข้าลึก แววตาอันแสนเยือกเย็นจดจ้อง “กู้ฮอน นี่คุณเป็นหมาหรือไง”

หล่อนกัดอยู่สักพักจึงจะยอมปล่อยออก สายตาเคียดแค้นราวกับมีประกายไฟปะทุออกมา

“คุณนั่นแหละหมา ทั้งบ้านของคุณก็หมาทั้งนั้น!”

เมื่อหล่อนพูดออกมา แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองทิ้ง ว่าทั้งบ้านก็เท่ากับว่าลูกแฝดของหล่อนด้วยสิ?

“งั้นเหรอ?”

สายตาของเขาเยือกเย็นน่าเกรงขาม ประกบปากลงไปซุกในซอกคอของหล่อนจนเป็นรอยแดงจ้ำ!

จากนั้น เขาค่อยๆเลื่อนนิ้วลงไปปลดกระดุมคอเสื้อหล่อนออก...