เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 158

ตอนที่ 158 เรื่องด่วนมาก1

“ไม่!” ยี่เฟิงรีบพูดคัดค้าน “ฮอน ฉันไม่อยากได้คำขอโทษจากเธอ! นี่ไม่ใช่คำตอบที่ฉันอยากได้ยิน! เธอมีสิทธิ์เลือกใหม่ได้อยู่แท้ๆ ทำไมต้องปฏิเสธฉัน? ทำไมต้องรอให้ฉันเติบโตมีอำนาจ มีความสามารถพอที่จะปกป้องเธอได้แล้ว เธอกลับบอกว่าขอโทษ? ฮอน ฉันไม่อยากได้ยินคำตอบจากเธอแบบนี้ ฉันปฏิเสธการลาออกของเธอ อย่าล้อเล่น เข้าใจไหม?”

ยี่เฟิงพูดระบายความในใจ ให้หล่อนรับรู้ได้ถึงความรู้สึก

หล่อนมองไปที่ลูกชาย ดวงตาเร่าร้อนเป็นประกาย “ยี่เฟิง...ตลอดห้าปีที่ผ่านมานี้ นายรู้ไหมว่าฉันต้องเจออะไรมาบ้าง? นายจะแน่ใจได้ยังไงว่ากู้ฮอนในห้าปีต่อจากนี้ ยังเป็นกู้ฮอนที่นายชอบอยู่รึเปล่า? ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันจริงจัง เพียงแต่ฉันไม่อยากอยู่ในโครงการ’หยิง’ต่อไปแล้ว…..ฉันเหนื่อยมาก ฉันอยากพัก แต่นายยังมีอนาคตอีกไกล จะมาเสียเวลากับฉันทำไม?”

“….” ยี่เฟิงเงียบไป

เสมือนกับกู้ฮอนได้ยินความโศกเศร้าของคู่สาย

ถ้าฟ้าลิขิตให้เรามาเจอกันอีกครั้ง หล่อนปรารถนาที่จะจับมือยี่เฟิงให้แน่น ไม่ปล่อยมือเขาไปไหน

แต่ทว่าหล่อนมีลูกแฝดอยู่แล้ว ในขณะที่ลูกของหล่อนยังไม่มีความสุข หล่อนจะเห็นแก่ตัวไปมีความสุขเองได้อย่างไร?

และเพราะยี่เฟิงเขาสมบูรณ์แบบเกินไป หล่อนจึงไม่อยากทำให้เขาต้องเสียเวลาในชีวิตวัยรุ่นเช่นนี้ เขาคู่ควรกับผู้หญิงที่ดีกว่านี้....

“ยี่เฟิง” หล่อนกำลังจะเอ่ยปากพูดต่อ

แต่กลับถูกเขาพูดแทรกขึ้นก่อน “อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจแบบนี้ ฮอน! เธอให้เวลาฉันอีกสักหน่อย ได้ไหม? ฉันจะทำให้เธอรู้ ว่าฉันเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเธอ!”

“ยี่เฟิง” ตู๊ดๆๆๆๆ

เขาวางสายไปแล้ว

กู้ฮอนมองหน้าจอด้วยความตกตะลึง หล่อนรู้สึกว่ายี่เฟิงกำลังจะสื่อบางอย่าง แต่หล่อนก็เดาไม่ออก

เมื่อเงยหน้าขึ้นมา เฉิงเฉิงส่งสายตาเบิกกว้างเป็นประกายให้หล่อน

“เป็นอะไรจ๊ะ?” หล่อนลูบไปบนใบหน้าของเขา ยิ้มละมุน “มองหน้าแม่แบบนี้ หน้าแม่มีอะไรติดอยู่งั้นเหรอ?”

เฉิงเฉิงส่ายหน้าไปมา จู่ๆก็ถามขึ้น “แม่ไม่ชอบคุณพ่อหรือครับ?”

หล่อนนิ่งชะงักไป รู้สึกประหลาดใจ “ทำไมถามแบบนี้ล่ะ?”

“ตอนที่แม่คุยโทรศัพท์เมื่อครู่ ดูท่าทางอ่อนหวานมาก ต่างกับตอนที่คุยโทรศัพท์กับพ่อ ไม่เหมือนกันสักนิดเลย” เฉิงเฉิงเป็นเด็กละเอียดอ่อน เพียงแค่นี้เขาก็มองออกได้อย่างชัดเจน

หล่อนถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าเฉิงเฉิงเป็นหยางหยาง ดังนั้นหล่อนจึงแสดงกิริยาไม่ดีมากมายตอนคุยกับเป่หมิงโม่ต่อหน้าเขา

อาจจะเป็นเพราะนิสัยของเขา หล่อนเข้าใจดีว่าเฉิงเฉิงยังคงรักพ่อของเขามาก

ไม่อย่างนั้น หลายปีที่ผ่านมา เขาคงไม่พยายามทำทุกอย่าง ให้พ่อของเขาได้สนใจ สักนิดก็ยังดี!

หลังจากที่ความรู้สึกปวดใจหายไป หล่อนวางมือถือลง เดินไปนั่งข้างๆลูก อุ้มลูกขึ้นมากอด “เฉิงเฉิงหวังว่ายังไงล่ะ?”

เฉิงเฉิงกัดปาก ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง

จากนั้นเดินออกมาจากอ้อมกอดของแม่ วิ่งเข้าไปในห้อง

เสียงดังจ้อกแจ้กราวกับกำลังหาของในลิ้นชัก

ผ่านไปสักพัก เขาหยิบกองสมุดวาดภาพวิ่งออกมา

เฉิงเฉิงส่ายหน้า ผ่านไปสักพักจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้า “เฉิงเฉิงเพียงแค่หวังว่า...พ่อชอบแม่...” แต่เขากลับไม่คาดหวังที่จะให้พ่อชอบเขาแล้ว

หล่อนปวดใจขึ้นมาทันที

เขาไม่ได้พูดว่าคาดหวังให้แม่ชอบพ่อ แต่กลับคาดหวังให้พ่อชอบแม่

เด็กน้อยที่ใส่ใจห่วงใยขนาดนี้

สายตาของหล่อนเต็มไปด้วยความคลุมเครือ หล่อนสูดหายใจเข้าด้วยความคัดจมูก “เด็กน้อย ลูกรู้ไหมว่าความคาดหวังของลูกเรื่องนี้...สุดท้ายจะเปลี่ยนเป็นความสิ้นหวังรู้ไหม?”

เป่หมิงโม่จะชอบหล่อนได้ยังไง?

หล่อนไม่อยากโกหกเฉิงเฉิง ไม่อยากให้เขามีความหวังที่ไม่มีทางเป็นจริง “ดังนั้น ตอนนี้แม่จึงหวังให้ลูกทั้งสองอยู่กันอย่างมีความสุข ไม่ขออย่างอื่นอีกเลย”

“….” เฉิงเฉิงเงียบ

*

หลังจากที่กู้ฮอนลาหยุดกับทางโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว

จากนั้นหล่อนรีบโทรหาหยางหยาง

เมื่อรู้ว่าเด็กน้อยยังซุกตัวอยู่ในผ้าห่มไม่ตื่น หล่อนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ: “เจ้าหนอนขี้เกียจ พระอาทิตย์ขึ้นจนสาดแสงมาที่ก้นแล้ว ยังไม่ยอมตื่นอีก?”

เสียงของหยางหยางดังขึ้นด้วยความขี้เกียจ ไม่ยอมตื่น “มองไม่ให้พระอาทิตย์แล้ว ชีวิตของหยางหยางอยู่ในความมืดมน....”