เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 157

ตอนที่157คุณนี่มันร้ายนัก2

ซูยิ่งหวั่นยิ้มให้หล่อน ทำให้หล่อนรู้สึกดีอย่างตกตะลึง หล่อนค่อยๆเดินมาหยุดตรงหน้ากู้ฮอน ยิ้มด้วยความอ่อนหวาน “ทำไมโม่ไม่ให้คุณค้างที่นี่ล่ะ ดึกขนาดนี้แล้ว ให้ผู้หญิงกลับไปคนเดียวเพียงลำพังแบบนี้ ไม่สมควรเลยจริงๆ!”

กู้ฮอนเงยหน้ามองขึ้น ดูท่าทีของซูยิ่งหวั่น จู่ๆก็รู้สึกสงสัยขึ้นมา ต้องเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่ ที่สามารถอยู่เคียงข้างเป่หมิงโม่ได้นานถึงสิบปี และสามารถอยู่กับเขาได้ต่อหลังจากที่เลิกกันไปแล้ว?

“คุณซูครับ หรือว่าให้ผมไปส่ง....”

ฉิงฮัวยังพูดไม่ทันจบ ซูยิ่งหวั่นก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน “ไปส่งคุณกู้เถอะ โม่ยังต้องให้ฉันไปหา”

คำพูดของซูยิ่งหวั่น ทำให้ฉิงฮัวเข้าใจขึ้นมาทันที แต่เจ้านายให้เขาไปส่งคุณซูนี่นา ฉิงฮัวไม่กล้าขัดคำสั่ง

“ขอโทษครับคุณซู เจ้านายให้ผมไปส่งคุณกลับบ้าน ผมต้องทำตามหน้าที่ครับ ส่วนคุณกู้....” เขามองไปที่กู้ฮอน “ก็ขึ้นรถมาด้วยเลยครับ เดี๋ยวผมส่งคุณซูเสร็จไปส่งคุณต่อ”

สีหน้าของซูยิ่งหวั่นนิ่งไปทันที ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก

กู้ฮอนขมวดคิ้วขึ้น แต่ไม่ได้ตกใจที่เป่หมิงโม่ตัดขาดกับซูยิ่งหวั่น

“ไม่เป็นไรค่ะ” หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “คุณไปส่งคุณซูกลับบ้านเถอะ”

ลมหนาวพัดมาในยามค่ำคืน ทำให้หล่อนรู้สึกหนาวจนยกมือขึ้นกอดแขนตัวเองไว้ จากนั้นรีบเดินออกไป

ซูยิ่งหวั่นยืนมองดูกู้ฮอนที่เดินออกไป ยิ่งมองออกไปยิ่งมืด สุดท้าย หล่อนอดใจไม่ไหวที่จะตะโกนพูดทิ้งท้าย “กู้ฮอน ฉันไม่ต้องการความเห็นใจจากเธอ! เพราะยังไงแล้ว ความสุขชั่วคราว ก็เป็นเพียงแค่ชั่วคราวตลอดไป...”

กู้ฮอนหยุดชะงักลง ไม่หันกลับไป ขมวดคิ้วแน่น เดินหายไปไหนความมืด....

เมื่อกลับถึงบ้าน

กู้ฮอนไม่กล้าเปิดไฟ กลัวว่าจะทำให้ลูกตื่น

แต่กลับไปเตะโดนอะไรบางอย่างนิ่มๆแถวสวิตช์ไฟ หล่อนตกใจขึ้นมารีบเปิดไฟทันที

แต่กลับพบว่าสิ่งนั้นคือเฉิงเฉิงที่นอนขดตัวอยู่!

เขานอนหลับสนิท แต่คงรู้สึกถึงแสงไฟที่เปิดขึ้น จึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา

“คุณพระ ลูกน้อยของแม่...”

หล่อนสะอื้นคัดจมูกขึ้นมาทันที ก้มลงไป อุ้มลูกขึ้นมากอดไว้ในอ้อมอก

“คุณแม่ กลับมาแล้วหรือครับ” เฉิงเฉิงซบอกแม่กอดเข้าไปอย่างแนบแน่น สะลึมสะลือคิดว่าตัวเองฝันไป

“เด็กน้อย! เคยบอกไปแล้วใช่ไหมว่าให้นอนหลับพักผ่อนดีๆ?” หล่อนพูดสะอื้น “ถ้าแม่ไม่กลับมา ลูกก็จะนอนรออยู่ที่ประตูจนเช้าเลยงั้นเหรอ?”

เฉิงเฉิงสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากอ้อมอกแม่ รู้สึกสบายใจ พูดขึ้นด้วยความดีใจ “เฉิงเฉิงรอให้แม่พาน้องชายกลับบ้าน...”

น้ำตาหนึ่งหยด ไหลลงมาที่หน้าหล่อน

กอดลูกชายไว้แนบแน่น เวลานั้น หล่อนตัวสั่นไปทั้งตัว

“ลูกแม่ แม่ทำให้ลูกต้องเสียใจ...”

“อ่า...” เฉิงเฉิงกอดแม่ในอ้อมอกด้วยความสบายใจ หลับตาลง “ไม่เสียใจครับ เฉิงเฉิงจะอยู่ด้วยกันกับแม่ตลอดไป...”

“....” กอดลูกไว้แน่น หล่อนสะอื้นจนพูดไม่ออก

หยางหยางอยู่ที่บ้านเป่หมิง

เฉิงเฉิงอยู่ที่นี่

ลูกทั้งสองต้องพลัพรากกันไปคนละทิศคนละทาง ไม่ว่าใคร หล่อนก็ไม่อาจวางใจได้?