เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 162

ตอนที่162 ชีวิตที่น่าตื่นเต้น1

"ฮึ!" เขาพ้นเสียงออกมา ดวงตาสีดำเหมือนทะเลลึกจ้องมองเธอด้วยความโกรธเคือง หัวใจของเธออยู่ๆก็เต้นแรงขึ้นมา! พระเจ้าไม่ยุติธรรมจริงๆ ผู้ชายคนนี้ยังป่วยอยู่แท้ๆ แต่ยังสามารถดึงดูดคนได้อย่างไม่น่าเชื่อ

เสน่ห์ของผู้ชายนี่น่ากลัวจริงๆ และยิ่งไปกว่านั้นชายคนนี้ภายนอกยังเหมือนกับสัตว์ร้ายที่อยู่ภายใต้รูปลักษณ์ที่หล่อเหลานั้น!

"ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ผมจะอาบน้ำเย็นเพื่อดับความร้อนทำไม?" เขาคำรามและคร่ำครวญ

หากไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาเกิดความปรารถนา ให้ตายยังไงเขาก็ไม่ไปอาบน้ำแน่ และยังทำให้เขาต้องอดทนกับส่วนนั้นที่ไม่ได้รับการปลดปล่อย ที่เขาไปอาบน้ำเย็นนั้นเพื่อให้ความร้อนในตัวนั้นหายไป!

ผู้หญิงคนนี้กล้าพูดได้อย่างไรว่าไม่เกี่ยวกับเธอ?

กู้ฮอนไม่ได้โง่ เพราะเคยเจอเขาในเหตุการณ์แบบนั้นมาก่อน และก็เข้าใจความหมายในสิ่งที่เขาพูด

แก้มของเธอร้อนขึ้นมา และก็จ้องมองที่เขา "ตัวเองมีอารมณ์แบบนั้นแล้วจะมาโทษคนอื่นได้เหรอ? และฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ ไม่ได้มีหน้าที่ช่วยคุณในส่วนนั้น! และอีกอย่าง ทำไมคุณไม่ไปหาซูยิ่งหวั่นของคุณล่ะ?"

ใบหน้าของเขาแข็งทื่อ! สีหน้าขึ้นสี

ด้วยไข้สูงและอาการเมาค้างทำให้เขารู้สึกเหนื่อยเพลีย

"เดี๋ยวผมค่อยจัดการคุณที่หลัง!" เขากัดฟันพูด "โทรไปหาฉิงฮัว ให้เขาโทรหาหมอเฉินมา......"

*

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

ฉิงฮัวพาหมอเฉินมาด้วยความเร่งรีบ

หมอเฉินเป็นหมอส่วนตัวของตระกูลเป่หมิง

ก่อนที่ฉิงฮัวจะมาถึงที่นี้ เฉิงเฉิงและกู้ฮวนได้นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น รอหมอเงียบๆ

ฉิงฮัวค่อนข้างประหลาดใจที่กู้ฮอนอยู่ที่นี้ แต่เขาไม่ได้ถามอะไรมาก ก่อนพาหมอเฉินไปที่ห้องของเป่หมิงโม่......

หลังจากนอนพลิกไปพลิกมาอยู่นาน ไข้ของเป่หมิงโม่ก็เริ่มลดลงแล้ว

ฉิงฮัวรู้สึกโล่งใจ และเดินไปที่ห้องนั่งเล่น เรียกเฉิงเฉิงด้วยความเคารพ "นายน้อยครับ อยู่ที่นี่คุณชินบ้างรึยังครับ? นายหญิงถามผม ถ้าคุณต้องการอะไรอีก ให้ผมนำมาให้คุณ"

เฉิงเฉิงเหลือบมองที่ฉิงฮัวและส่ายหัวอย่างไม่สนใจ "คุณไปบอกคุณย่า ว่าผมอยู่ที่นี่สบายดี ไม่ต้องกังวล และก็ช่วยดูแลเบลล่าก็พอครับ"

ฉิงฮัวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคำพูดที่เรียบนิ่งของนายน้อยเฉิงเฉิง ดูเหมือนจะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่......ก่อนหน้านี้นายน้อยยังโกรธกับเจ้านายอยู่ไม่ใช่เหรอ? แถมยังตั้งใจกินมาม่าและเคี้ยวพริกเพราะโกรธเจ้านาย? แต่ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจกัน?

กู้ฮอนเหลือบมองไปที่ฉิงฮัวที่กำลังใช้แววตาพิจารณาเฉิงเฉิง ในใจกลัวว่า เขาจะรับรู้อะไรบางอย่าง ก่อนจะพูดอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้ม--

"ครับ คงต้องเป็นอย่างนั้น" ฉิงฮัวตอบตกลง "งั้นทางนี้คงต้องรบกวนคุณกู้ด้วยนะครับ"

"ยินดีค่ะ"

*

หลังจากฉิงฮัวจากไป เฉิงเฉิงก็มองที่กู้ฮอน "แม่ครับ ฉิงฮัวพูดว่าคืนนี้จะมีงานเลี้ยงสำคัญที่ตระกูลเป่หมิง ถ้าคุณพ่อกลับไป จะให้ผมหรือให้หยางหยางไปเหรอครับ?"

กู้ฮอนลูบหน้าเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน "ที่จริงลูกรู้คำตอบอยู่แล้ว ใช่ไหม?"

"อืม" ดวงตาของเฉิงเฉิงดูนิ่งสงบ แต่ก็พยักหน้าอย่างน่ารัก "หยางหยางซนเกินไป ถ้าผมไป คุณแม่คงสบายใจกว่า......"

"แม่รู้ว่าเฉิงเฉิงนั้นเชื่อฟัง และเป็นเด็กที่มีเหตุผล" กู้ฮอนอุ้มเฉิงเฉิงไว้ในอ้อมแขน "แม่รู้ว่าลูกกลัวอะไร ลูกกลัวว่าถ้ากลับไปที่ตระกูลเป่หมิง จะเป็นเหมือนเมื่อก่อน ลูกจะออกมาไม่ได้อีก ใช่ไหม?"

"......" เฉิงเฉิงเงียบ

"เด็กทึ่ม" เธอยิ้มเยาะและคัดจมูกเล็กๆของลูกน้อย "ถ้าพ่อของลูกไม่พาลูกกลับมา ลูกก็ให้คุณลุงฉิงฮัวพากลับมา รู้ไหม? แม่กับหยางหยางจะรอลูกอยู่ที่บ้าน"

เฉิงเฉิงยกนิ้วขึ้น "เกี่ยวก้อยสัญญา"

กู้ฮอนยิ้มขึ้นและเกี่ยวนิ้วเล็กๆของลูกชาย เฉิงเฉิงคงไม่มีความรู้สึกปลอดภัยจริงๆ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เป็นหนี้เป่หมิงโม่เขาจริงๆ "เกี่ยวก้อยสัญญา"