เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 181

ตอนที่ 181 กำปั้นของเขา2

น้ำตาหยดลงมาเป็นสายจนเปียกปอนไปทั่วแก้ม

มันเป็นเรื่องของเวรกรรมไม่ใช่หรือ? ตอนที่หล่อนตัดสินใจที่จะทำตามใจที่แม่หล่อนต้องการในการแก้ผ้าล่อนจ้อนต่อหน้าเป่หมิงโม่ในวินาทีนั้น หล่อนก็คิดว่ามันจะเกิดผลลัพธ์แบบนี้ ไม่ใช่หรอ?

ทว่า ทำไมใจหล่อนถึงได้เจ็บปวดหัวใจได้ขนาดนี้?

หล่อนใช้สายตาหมดอาลัยตายอยากจ้องมองยี่เฟิงจากนั้นก็ส่งยิ้มที่แสนจะดูไม่ได้ให้เขาแทน “ลืมฉันเถอะ ยี่เฟิง”

จากนั้น หล่อนก็วิ่งเตลิดหนีไปในความมืดในยามค่ำคืนโดยที่ไม่หันศีรษะกลับมาอีกเลย...

“ฮอนฮอน——” ยี่เฟิงตะโกนเรียกอย่างร้อนรนและพยายามเตรียมวิ่งตามหล่อนไป

เป่หมิงโม่ลงมือต่อยเขาซ้ำอีกครั้งอย่างรุนแรง!

“อึก....” เสียงร้องเจ็บปวดที่อัดอั้นอยู่ในใจของยี่เฟิงเพราะยี่เฟิงถูกเขาต่อยจนคะมำลงบนพื้น!

เป่หมิงโม่เหล่ตามองยี่เฟิงอย่างเย็นชา “หากแกฉลาดพอก็เก็บความรู้สึกนี้ไว้ซะ แล้วเตรียมตัวไปขอลูกสาวลูกสาวสุดที่รักของนายกเทศมนตรีนั้นซะ!”

มุมปากยี่เฟิงมีรอยคราบเลือด เขาสูดลมหายใจเข้า “อารองไม่อยากขอผู้หญิงก็ยัดเยียดมาให้ผม! ส่วนผู้หญิงคนที่ผมชอบ คุณอากลับแย่งหล่อนไปจากผม! อารอง ตั้งแต่เด็กจนโตผมก็ถูกคนในตระกูลเป่หมิงหมางเมิน ผมก็ทนรับสภาพนี้มาตลอดอย่างเงียบๆ ผมทำอะไรผิดงั้นหรอ? ถึงทำให้อาโกรธขนาดนี้ได้?”

เป่หมิงโม่หรี่ตาดูลงอย่างดูถูก “เกลียดหรอ? แกยังไม่มีสิทธิ์นั้นด้วยซ้ำ!”

“เป็นเพราะพ่อผมเป็นลูกชายคนโตงั้นสิ ผมก็เลยเป็นหลายชายงั้นสิ? พวกเราเลยดูขัดหูขัดตาอา อาหวาดกลัวว่าเราพ่อลูกจะยึดครองธุรกิจทั้งหมดของตระกูลเป่หมิงใช่ไหม?” ยี่เฟิงหัวเราะด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่นัยน์ตากลับปรากฏความชอกช้ำระกำใจแทน

แต่เป่หมิงโม่กลับหัวเราะดูถูกเขาเบาๆ “แกคิดว่าฉันต้องการมันงั้นสิ?”

ทันใดนั้นเองเสียงเจียงฮุ่ยซินกลับดังขึ้นมาแทน——

“นี่ เฉิงเฉิง อย่าวิ่งสิ ย่าก็ตกลงแล้วว่าจะให้หนูกลับบ้านพร้อมกับพ่อไง ดีมั้ย?”

สิ้นเสียง ร่างกายเล็กๆของเฉิงเฉิงก็ยืนประจันหน้าที่บริเวณหน้าประตู

เบลล่าก็วิ่งคลอเคลียบริเวณข้างเท้าเขา

ยามเมื่อเฉิงเฉิงเห็นรูปร่างสูงใหญ่ของพ่อของเขาท่ามกลางเวลาค่ำคืน เจ้าตัวเล็กถึงกับหดตัวลงเพราะเขารับรู้ถึงความเย็นชาจนน่าหวาดกลัวที่แผ่รัศมีมาจากร่างกายของพ่อของเขา

“หงิง ๆ...” เจ้าหมาน้อยเบลล่าก็สามารถรับรู้ความรู้สึกเย็นชานี้ได้เช่นกันจนมันขยาดถึงกลับต้องหลบด้านหลังเฉิงเฉิงเลย

“พ่อ——” เฉิงเฉิงพูดอ้ำๆอึ้งๆ

ยามเมื่อเจียงฮุ่ยซินก้าวเข้ามาที่ประตูนั้น หล่อนถึงตกใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า “โม่ ยี่เฟิง? นี่พวกเธอกำลังทำอะไร?”

เป่หมิงโม่กวาดตามองลูกชายของตัวเอง จากนั้นก็จัดระเบียบกระดุมที่แขนเสื้อให้เรียบร้อยอย่างประณีต แล้วก็ปรับอารมณ์ของตนเองให้กลับคืนสู่สภาวะนิ่งสงบและสง่างามเช่นเดิม

ยี่เฟิงก็พยายามลุกขึ้นจากพื้น พร้อมทั้งเช็ดมุมปากทำตัวอย่างเท่ห์ พลางหันไปยิ้มให้เจียงฮุ่ยซิน “ไม่มีอะไรครับ คุณย่า ผมกำลังซ้อมมวยอยู่กับอารอง ผลลัพธ์ก็คือผมยังไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้กับอารองได้อยู่ดี เหอๆ”

ยามเมื่อยี่เฟิงพูดประโยคนั้นออกมา เขาแสดงความขมขื่นอยู่ในดวงตาแต่ไม่มีใครรับรู้ความรู้สึกนั้นได้

เป่หมิงโม่เก็บสายตาอาฆาตฝ่ายตรงข้ามเอาไว้ แล้วก็เหล่มองเฉิงเฉิง จากนั้นก็หันไปพยักศีรษะเพื่อเป็นการทำความเคารพให้กับเจียงฮุ่ยซิน “น้าซินดึกป่านนี้แล้ว กลับไปพักเถอะครับ เดี๋ยวผมจะกลับแล้ว”

เขาพลางพูดพลางหันตัวกลับออกไปเอารถ