เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 182

ตอนที่ 182 ดูแลตัวเองกะผีนะสิ1

เสียงเอื้อนเอ่ยนุ่มนวลอย่างไร้เดียงสาไม่มีความหมายอื่นสอดแทรกเลยสักนิด

ใจเป่หมิงโม่เต้นตึกตักเป็นระยะ ส่วนมือก็กำพวงมาลัยเอาไว้แน่น

ในเวลานั้น บรรยากาศในรถกลับเงียบสนิทดูโดดเดี่ยวอย่างน่าประหลาด

พ่อลูกคู่นี้แสดงอารมณ์แบบนี้ตลอดทาง ใครก็ไม่ยอมพูด บรรยากาศเงียบเชียบเงียบจนได้ยินแค่เสียงหัวใจของฝ่ายตรงข้าม!

ท้ายที่สุดแล้ว คิ้วของเป่หมิงโม่ผูกโบขึ้นเล็กน้อย “ลูก—— คิดถึงแม่ขนาดนี้จริงๆหรอ?”

เฉิงเฉิงตาโตแววตาสุกใสเปล่งแสงประกาย เขาจ้องมองท้ายทอยสีดำสนิทของพ่อเขาจากด้านหลัง จากนั้นก็ตรึกตรองความคิดอยู่นานถึงได้ยอมพูดออกมา “ใช่ครับ เฉิงเฉิงคิดถึงแม่มากๆเลยครับ คิดถึงจนปวดใจ พ่อครับ พ่อไม่เคยบอกเรื่องแม่ให้เรารับรู้เลย และก็ห้ามผมถามเรื่องแม่อีกด้วย แล้วคุณพ่อล่ะ? แม่ของคุณพ่อล่ะ? คุณพ่อไม่เคยคิดถึงคุณแม่ของตัวเองมาก่อนเลยหรือครับ?”

เป่หมิงโม่ทำตาเหมือนประหลาดใจอะไรบางอย่างอยู่เลยหันศีรษะกลับมา อาศัยแสงสว่างในตัวรถมองเจ้าเด็กแสบที่นั่งอยู่ด้านเบาะหลัง

ดวงตาใสซื่อตามวัยของเด็กน้อยเฉิงเฉิงนั้นมันทิ่มแทงปักอกของเขา

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ลูกชายเขาจะกล้าซักถามเรื่องของตัวเขาเองด้วยตนเองแบบนี้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งประโยคนั้น‘พ่อไม่เคยคิดถึงแม่ตัวเองบ้างเลยหรอ?’ มันทิ่มแทงปักเข้าใจในก้นบึ้งหัวใจของเขา

หลายปีที่ผ่านมานี้ของเป่หมิงโม่ เขาได้แต่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดจากการที่เขาสูญเสียแม่ไป ยิ่งประโยคนั้นที่ลูกชายของเขาพูดออกมานั้น กระบอกตาของเขาถึงกับแดงขึ้นมา....

เขาสูดลมหายใจเข้า น้ำเสียงแหบพร่านิดๆ “เฉิง หล่อนไม่สามารถที่จะเป็นแม่ของลูกได้!”

เพราะว่าแม่ผู้ให้กำเนิดนั้นไม่มีคนสามารถแทนที่ตำแหน่งนั้นได้ เช่นเดียวกับเจียงฮุ่ยซินที่ไม่มีทางจะมาแทนตำแหน่งแม่ที่อยู่ในหัวใจของเขาได้ตลอดไป!

เขากลัวว่าลูกชายของเขาจะเห็นสภาพของตัวเองที่เป็นอยู่ในตอนนี้ เขาเลยรีบหันศีรษะกลับไปอย่างรวดเร็ว ใจเต้นโครมคราม

วินาทีต่อมา เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นมา รถวิ่งไปบนถนนทะยานไปข้างหน้าดั่งลมพายุฤดูร้อนในยามค่ำคืนอย่างรวดเร็ว ....

*

กู้ฮอนวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนตลอดทาง

รองเท้าล่องละลอยหายไปตั้งแต่ตอนวิ่งหนีแล้ว หล่อนวิ่งเท้าเปล่าบนถนนพร้อมทั้งร้องไห้สะอึกสะอื้นตลอดทาง ทำอย่างกับระบายความเจ็บปวดความทุกข์ที่อัดอั้นอยู่ในใจมาหลายปีออกมา

หลายปีที่ผ่านมา หล่อนอดทนต่อความทุกข์ยาก รับสภาพก็ความทุกข์ เส้นทางแห่งความสุขนั้นมันเหมือนเป็นเส้นขนานกับเธอ

หล่อนต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้ไปนานเท่าไหร่กันมันถึงจะสุดทางของความทุกข์นี้ไปได้?

ปี้น ปี้น ปี้น——

ในเวลานั้น เสียงบีบแตรรถยนต์ก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง

‘เอี๊ยด——’

หลังจากมีเสียงเบรกกะทันหัน จู่ๆก็มีสิ่งขีดขวางอยู่ตรงหน้าเธออย่างยโสโอหัง!

หล่อนหอบหายใจหลายเฮือกแล้วหยุดเท้าลง เมื่อครู่ตอนที่วิ่งหนีเตลิดมา เหงื่อไหลย้อยทั่วทั้งหลัง และเกิดอาการหวาดกลัวอยู่ตลอด

น้ำตายังเปรอะเปื้อนอยู่บนแก้ม พอมองมาในตัวรถกลับเห็นคนขับคือเป่หมิงโม่หล่อนเจ็บจี๊ดมาถึงหัวใจ!

ในเวลานั้นเอง เฉิงเฉิงรีบประตูรถอกมา แล้วมุดจากตัวรถออกมาพลางใช้ร่างกายเล็กกระโจนจนล้มออกมาบริเวณข้างขาของกู้ฮอน....