เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 185

ตอนที่ 185 เสียงเคาะประตูในเวลาดึกดื่นค่อนคืน2

“นี่ๆ เป่หมิงซิเฉิง เมื่อกี้ที่แกบอกว่าพี่ยี่เฟิงคนนั้นที่ชอบแม่อ่ะ เขามีที่มายังไง” นิสัยสอดรู้สอดเห็นของหยางหยางเริ่มขึ้นอีกแล้ว

“ลูกชายของคุณลุงใหญ่กับคุณป้าใหญ่” เฉิงเฉิงตอบอย่างราบเรียบ

“อ้อ...”หยางหยางพยักหน้า สองวินาทีต่อมา เขากลับแผดเสียงดังลั่น “ห๊า—— นั่น นั่น นั่นไม่ใช่หลานชายของคุณพ่อหรอ?”

“อื้อ”

“ไอ้หยา งั้นพี่ยี่เฟิงต้องเรียกพ่อว่าอะไร?” (☆_☆)

“อารอง”

“ห๊า... งั้น งั้น งั้น ถ้าพี่ยี่เฟิงจะแต่งงานกับแม่แล้ว แม่ต้องเรียกพ่อว่าอะไร?” (☆_☆)

“อารอง” -_-!

“ห๊า ห๊า ... งั้นพวกเราต้องเรียกแม่ว่าอะไร? พี่สาวหรอ?”

“....พี่สะใภ้หรอ” {{{(_“โอ๊ะ——” หยางหยางทำท่าทางกระอักเลือด “ฉันไม่เอา ฉันไม่เอา ฉันไม่เอา....” {{{(_“ไม่เอาอะไร?” เฉิงเฉิงทำท่าทางสีหน้าราบเรียบแต่ความจริงแล้วเจ็บจี๊ดอยู่ข้างใน

“ไม่ต้องการให้แม่กลายเป็นพี่สะใภ้นะสิ....” หยางหยางน้ำตาไหลพรั่งพรู...

*

หลังจากอาบน้ำเสร็จ กู้ฮอนก็อุ้มเด็กๆวางลงบนเตียง

หล่อนถึงกลับถอนหายใจ การที่ต้องเผชิญหน้ากับเด็กสองคนนี้หล่อนทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้ไปพร้อมกัน

คงเป็นโชคชะตาฟ้าลิขิตไว้แล้วแหละ

แรกเริ่มก็รู้จักยี่เฟิงก่อน...อยู่ดีๆทำไมถึงเขาไปพัวพันกับอารองของยี่เฟิงกันได้นะ?

หล่อนดูแสงจันทร์นอกหน้าต่างที่ส่องแสงความอ่อนโยนอย่างบริสุทธิ์ลงมา

หัวใจเธอสั่นสะท้าน

จากนั้น หล่อนก็รีบเดินไปยังห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย

เพื่อนนอนเตียงใหญ่กับเด็กๆ

ไม่นานนักห้องทั้งห้องก็เงียบสนิท แสงจันทร์อ่อนๆสาดเข้ามาในบริเวณห้องนอน

พระจันทร์ ความเงียบ ความสุข ทุกอย่างมันมาจากฝาแฝดที่มานอนในอ้อมอกของคนเป็นแม่....

*

ดึกดื่นค่อนคืน

ท่ามกลางความเงียบสงบ

ทางเดินด้านนอกกลับมีเสียงแปลกประหลาด

สักพัก ‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’。

เสียงเคาะห้องอย่างรีบร้อนดังขึ้นในค่ำคืนที่เงียบสนิท

กู้ฮอนถึงกับตกใจ

เป่หมิงโม่ใช้เสียงทุ้มพูดเบาๆดังขึ้นมา “เปิดประตู ฉันเจ็บขา!”

กู้ฮอนไม่ตอบสนอง เขาเจ็บขามันก็เรื่องของเขา สมน้ำหน้า!

ปัง ปัง ปัง!

ครั้งนี้เขาเคาะเสียงดังขึ้น

“เร็ว ฉันไม่ได้โกหก——” น้ำเสียงของเขาดูเจ็บปวดนิดๆ

ปัง ปัง ปัง!

เสียงเคาะประตูเริ่มแสดงอาการทนไม่ไหว!

จนปลุกเฉิงเฉิงตื่น จนเขาเขยิบเข้าไปซุกในอ้อมอกกู้ฮอน “แม่ พ่อเป็นอะไร?”

“ชู่ อย่ากลัวเลย” กู้ฮอนหอมหน้าผากเฉิงเฉิงฟอดใหญ่ “เดี๋ยวแม่ออกไปดูแปบนึง”

นอกประตู เป่หมิงโม่เริ่มหมดความอดทน “นี่เธอ ฉันรู้ว่าเธอตื่นแล้ว อย่าทำตัวลีลาอยู่หน่อยเลย!”