เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 188

ตอนที่ 188 จุดประสงค์ของแกคืออะไร1

“ฮ่าๆๆ เป่หมิงเอ้อ แกออกจากโรงพยาบาลไม่ถึงหนึ่งเดือนนี่ แล้วนี่ทำไมกลับมาอีกล่ะ?”

ชูหยุนเฟิง เหลือบตามองขาที่ถูกพันห่อเป็นก้อนของเป่หมิงโม่่ เขาหัวเราะจนลืมภาพพจน์ไปสิ้น

เป่หมิงโม่่ขมวดหัวคิ้วไว้แน่น เขาไม่สนใจคำพูดถากถางของชูหยุนเฟิงด้วยซ้ำ

ชูหยุนเฟิงปอกแอบเปิ้ลต่อไปพลางถามเขากลับ “อื้อ นี่เพื่อน ได้ข่าวว่าแกโดนผู้หญิงเตะขามางั้นหรอ? อย่ากลัวเลยเราเพื่อนสนิทกัน แกพูดออกมาฉันไม่หัวเราะเยาะแกแน่นอน....”

เป่หมิงโม่่ตวัดตาแหลมคมมามองเขา “แกแม่งไปฟังใครพูดมั่วๆมา?”

“ฉิงฮัวนะสิ!” ชูหยุนเฟิงหัวเราะจนหน้าบิดเบี้ยว “เด็กนั่นเป็นห่วงเลยพูดกับหมอตอนที่เอาแกมาส่งที่โรงพยาบาล แถมแกยังใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยอีก แล้วฉันก็เอามาคิดว่า มันเป็นอาการข้างเคียงหลังจากหื่นกระหายก่อนหน้านี้ป่าว?”

พอได้ยินคำว่าหื่นกระหาย สีหน้าเป่หมิงโม่่กลับเปลี่ยนสีไปทันที!

หื่นอะไรล่ะ ขนาดจะหื่นยังไม่ทันเลย ก็ถูกยัยกู้ฮอนผู้หญิงคนนั้นจัดการแล้วเนี่ย!

ทว่า คุณชายโม่เป็นใคร? จะให้มาขายขี้หน้าเรื่องพรรค์นี้ เขาจะไม่เอ่ยปากพูดถึงมันอีก!

ชูหยุนเฟิงยังเพ้อเจ้อไม่หยุด “ฮิๆ ฉันจะโชคดีที่จะได้รู้จักผู้หญิงคนที่ทำร้ายแกคนนี้เป็นใครได้ไหม? ฉันรู้จักหรือเปล่า?”

เขากวาดตามองดูหยุนเฟิงแวบหนึ่ง เป่หมิงโม่่หยิบบุหรี่ออกมาจากลิ้นชักหัวเตียงเพื่อจะสูบ เขาจุดและสูบบุหรี่จากนั้นก็พ่นควันขาวออกไปด้านข้าง ไม่พูดไม่จา

“เฮ้ยๆๆ! เป่หมิงเอ้อ ที่นี่โรงพยาบาลนะแก แกสูบบุหรี่ รนหาที่ตายใช่ไหมเนี่ย?”

เป่หมิงโม่่ไม่พูดไม่จา แถมโยนบุหรี่ทิ้งทันที

ชูหยุนเฟิงพูดต่อเรื่อย ๆตามประสาคนหล่อ เขาปอกแอปเปิ้ลที่อยู่ในมือไปแล้วครึ่งหนึ่ง “ฉันก็ว่าอยู่นะเป่หมิงเอ้อ แกผิดปกติจริง ๆ ฉันเพิ่งเคยเห็นแกสูบบุหรี่คร่ำเครียดขนาดนี้เป็นครั้งแรก ฉันเดาว่าสาเหตุน่าจะมาผู้หญิงคนนั้น ใช่มั้ย?”

เป่หมิงโม่่กระดกคิ้วขึ้น ทำตัวไม่สนใจเขา

ชูหยุนเฟิงได้แต่ส่ายหัวไปมา “ไม่ใช่สิ แกไม่ใช่ว่าเลิกกับผู้หญิงคนนั้นแล้วไม่ใช่หรอ? เป่ยใต้เอ๋อหรอ? ก็ไม่น่าจะใช่ ลูกสาวนายกเทศมนตรีคนนั้น แกก็ไม่ได้สนใจหล่อนอะไรตั้งแต่แรก.... ห๊า! ฉันรู้แล้ว ฮอนฮอนของฉันงั้นสิ? ”

เป่หมิงโม่่ขมวดคิ้วอย่างไม่เป็นสุข ในที่สุดก็ยอมอ้าปากพูดสักที “ชูเอ้อ ฮอนฮอนไปเป็นคนของแกตอนไหน?” น้ำเสียงดูอึมครึม ช่างทำให้คนหนาวทันที

ชูหยุนเฟิงหัวเราะแห้งๆ สีหน้าดูตื่นเต้น “ทายไม่ผิดจริงๆด้วย! เอ๋...ไม่ได้เจอหน้าฮอนฮอนหลายวันมาแล้ว ที่แท้ก็ตกอยู่ในมือร้ายกาจของแกไปซะนี่….เป่หมิง เอ้อเอ้ย ฮอนฮอนเป็นผู้หญิงที่ดี จริง ๆ แกลงมือหนักไปหน่อยแล้วนะ....”

“ตาข้างไหนของแก มองว่าฉันลงมือกับหล่อนหนักไปหน่อย?” เป่หมิงโม่่ยักคิ้วถาม

“เหอะ! ฉันไม่เถียงกับแกแล้ว “ชูหยุนฟิง ยักไหล่” ผู้หญิงอย่างฮอนฮอนนั้นดูก็รู้แล้วว่าเป็นผู้หญิงที่จริงจังกับความรู้สึกของตัวเอง ไม่ใช่ว่าฉันพูดให้ร้ายแก อย่างแกมันจะไม่เข้าใจอะไรกับความรักที่แท้จริง? ”

เป่หมิงโม่่ยังคงอัดบุหรี่เข้าปอด

เป่หมิงโม่่ก็อัดบุหรี่เข้าปอดอีกครั้ง หัวคิ้วขมวดอย่างกับมีเรื่องทุกข์ใจ

“เหอๆ เป่หมิงเอ้อ แกคงไม่ได้หลงรักผู้หญิงคนที่แกอยาก ‘เอา’มากคนนั้นแล้วใช่ปะวะ…” ชูหยุนเฟิงถามซักไซ้สีหน้าบานระรื่น

เป่หมิงโม่่จ้องตาเขาพร้อมทั้งเอาก้นบุหรี่ดับลงบนที่เขี่ยบุหรี่

“แม่ง มึงพูดเรื่องไร้สาระ!”

“ฮ่าๆๆ! นี่มึงอายจนโมโหเลยหรอวะ?” ชูหยุนเฟิงหัวเราะอ้าปากค้าง แล้วรีบเก็บอาการอย่างรวดเร็วเพื่อหลีกเลี่ยงการมองค้อนของเป่หมิงเอ้อ “เป่หมิงเอ้อ แกดูสภาพแกดิ แกบอกว่าไม่ได้ตกไปอยู่ในกับดักของความรัก กูไม่เชื่อจริง ๆ! เป็นไงล่ะมึง บอกพี่มาสิน้อง ผู้หญิงคนนั้นใช่ฮอนฮอนหรือเปล่า....”

ปึก~

เขาเขวี้ยงหมอนหนึ่งใบ ฟาดเข้าใบหน้าปีศาจของชูหยุนเฟิงอย่างจัง

ส่วนแอปเปิ้ลของคุณชายชูเอ้อ ถืออยู่นั้นร่วงลงบนพื้นเรียบร้อยแล้ว

แถมเป่หมิงโม่่ยังตะเพิดไล่ “มึงไสหัวไปเลย!!”

*

อาการขาเจ็บกำเริบอีกครั้งของเขา เพราะคราวที่แล้วก็ยังไม่หายดี ฉะนั้นในครั้งนี้เขาเลยพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลครึ่งเดือน