เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 192

ตอนที่ 192 เป่หมิงโม่คิดได้1

กู้ฮอนดึงมือเล็กๆของเฉิงเฉิงมากุมไว้แน่น "เฉิงเฉิงแม่ขอโทษ......แม่ไม่ควรให้ความหวังแล้วทำลายความหวังของลูก......"

เฉิงเฉิงส่ายหัวเล็กน้อย แววตาสดใสเปี่ยมด้วยความหนักแน่น "คุณแม่ครับ ไม่เป็นไร เฉิงเฉิงหาคุณแม่และน้อยชายเจอ แค่นี้ก็มีความสุขมากแล้ว"

"เด็กโง่!"กู้ฮอนกอดเด็กน้อยทั้งสองไว้แนบอก น้ำตาไหลพราก

"ฮือๆๆ เป่หมิงซิเฉิงแม้ว่าฉันจะไม่ชอบท่าทางน่าเบื่อของนาย แต่ฉันก็ไม่อยากจากนายไปเลย......"

"หยางหยาง ต่อไปคุณแม่และหยางหยางอยู่กันแค่สองคน จะทำตัวซุกซนแบบนี้ไม่ได้ อย่าทำให้คุณแม่ต้องเป็นห่วงรู้ไหม"

"ฮือๆๆ..."

"หยางหยางบันทึกการสอบปลายภาค ฉันวางไว้ในลิ้นชักตู้หนังสือ นายต้องอ่านให้ขึ้นใจนะ รู้ไหม?"

"ฮือๆๆๆ..."

"แล้วก็ยังมีจดหมายรักของจ้าวจิงอี้ฉันใส่ไว้ในกระเป๋านักเรียนของนาย..."

"ฮือๆๆๆ...อย่าบ่นให้มากนักเลย ต่อไปไม่มีนายบ่นอยู่ข้างหู ฉันคงไม่ชินแน่ๆ..."

"..."

กู้ฮอนร้องไห้สะอึกสะอื้น ฟังคำพูดอาลัยอาวรณ์ของสองพี่น้อง ทำให้เธอร้องไห้จนน้ำตาไหลพรากเหมือนสายน้ำ

เธอเห็นแก่ตัวใช่ไหม? ที่พรากพี่น้องให้แยกจากกัน เธอเอง มิใช่หรือ?

เธอกอดลูกทั้งสองไว้แน่น......

พระเจ้าทรงโปรด เธอไม่อยากส่งลูกอีกคนไปเลย!

"แม่ขอโทษนะ เฉิงเฉิง..."เธอกอดลูกทั้งสองร้องไห้พูดไม่เป็นภาษา "แม่ขอโทษนะ หยางหยาง..."

ถ้าในปีนั้นไม่มีสัญญาบ้าๆฉบับนั้น ถ้าในปีนั้นเธอไม่ได้ท้องลูกแฝด ถ้าเธอไม่ได้พบกับเป่หมิงโม่ ถ้า...

"คุณแม่ครับ..." "คุณแม่ครับ...ฮือๆๆๆ..."

ในที่สุดเด็กน้อยทั้งสองก็ปล่อยโฮออกมาในอ้อมอกของเธอ...

****

หลังจากเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาลอยู่ครึ่งเดือนเป่หมิงโม่ก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้!

ทุกอย่างดูเหมือนว่าจะกลับไปที่จุดเดิม

เมื่อเขากลับมาที่เย่หยิงอีพินอีกครั้ง นอกจากบรรยากาศที่เงียบเหงา ก็ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีก

เช่นเดียวกับในอดีตที่ผ่านมา บ้านที่เงียบเหงาว่างเปล่าเงียบเสียจนได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง มันเงียบเหงาเสียจนมองเห็นเพียงเงาสะท้อนของตัวเอง......

เป่หมิงโม่เหมือนกับว่ามีร่องรอยจางๆอยู่ในใจ

ทันใดนั้นในสมองก็ปรากฏภาพหน้าตา ท่าทางอาละวาดของกู้ฮอน ผู้หญิงคนนั้น......

เขาเคยคิดว่าไม่เจอกันครึ่งเดือน ถ้าเธอเจอเขากลับมาบ้านเธอจะมีปฏิกิริยาอย่างไร?

เธอคงจะวิ่งออกมาพร้อมกับถือกระบวยตักแกง ทำใบหน้ายิ้มเยาะพรางพูดว่า: เชอะ ในที่สุดคุณชายรองตระกูลเป่หมิงก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนิ แขนขายังอยู่ครบ ดีเสียจริงนะ!

หรือเธออาจจะถลึงตาใส่เขาอย่างรังเกียจแล้วก็ทำท่าไม่สนใจเหมือนเขาไม่มีตัวตนในสายตาเธอหรือเปล่า?

ถึงอย่างนั้น เมื่อเผชิญหน้ากับความเงียบในห้อง เขาก็คิดได้ว่า ความคิดของเขามันก็เป็นแค่จินตนาการอยู่ดี!

กู้ฮอนผู้หญิงคนนั้น จากไปแล้วจริงๆ!

ฉวยโอกาสในขณะที่เขารักษาตัวในโรงพยาบาลเธอหายลับไปจากสายตาของเขา...

โดยไม่ทิ้งคำอำลาเลยสักคำ ไม่เหลือแม้แต่คำอธิบายสักประโยค...... เธอจากไปอย่างเงียบๆแบบนี้ได้อย่างไร.....

เป่หมิงโม่ทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยหน่าย ในใจช่างว่างเปล่า

นิ้วมือของเขาสัมผัสอยู่ที่หน้าจอมือถือ จ้องไปที่เบอร์โทรศัพท์ที่คุ้นเคย ในที่สุด ในที่สุดเขาก็ไม่ได้โทรออก

......

หลังจากเงียบอยู่พักใหญ่ เขาก็ยืนขึ้นแล้วโยนโทรศัพท์ลงบนโซฟา

เดินตรงไปที่ตู้เก็บเหล้า แล้วหยิบขวดวอดก้าที่เก็บไว้นานหลายปีออกมาขวดหนึ่ง

เหล้าที่แรงๆ

ท่าทีที่สง่างามเยือกเย็น เหมือนอย่างเช่นครั้งเก่าก่อน

เขาค่อยๆเทเหล้าลงในแก้ว จากนั้นก็ถือแก้วเหล้าเดินไปที่ระเบียงอย่างช้าๆ......