เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 200

ตอนที่200 กลัวการแต่งงาน1

เธอปรายตามอง รู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจ

พอได้สติก็รีบหลบสายตาอันเฉียบคมคู่นั้น “ฉันไม่อยากรับใช้คุณทั้งสองพ่อลูกแล้ว ไม่ได้รึไง!”

สีหน้าของเป่หมิงโม่เริ่มเคร่งขรึมลงทันที “สารเลว”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำแต่ดุดันด้วยความโมโห “เข้ามาเป็นเลขาผม พอก่อเรื่องวุ่นวายเสร็จก็สะบัดตูดหนีปัดความรับผิดชอบ ทิ้งปัญหาไว้ให้ผมมารับหน้าแทน! ได้ เรื่องนั้นฉันไม่ติดใจเอาความอะไรก็ได้! แต่งานแม่บ้านคุณก็ยังทำงานไม่ได้เรื่องอีก กู้ฮอน คุณนี่ช่าง หรือผมต้อง?!”

กู้ฮอนกัดริมฝีปากเพื่อรวบรวมสติ “ฉันไม่อยากเป็นแม่บ้านแล้ว เพราะฉันรำคาญเด็กๆ พอใจรึยัง!”

หลังจากโพล่งประโยคนี้ออกไปด้วยความอัดอั้น เธอจึงรู้ตัวว่าตนก็ปวดใจเหมือนกัน

หากเธอเลือกได้ การดูแลเด็กๆ เป็นฝันเกินเอื้อมที่เธอแทบไม่กล้าฝันเลย......

“ได้!” เป่หมิงโม่ตะคอกกลับด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน กำหมัดแน่นจนสั่นระริก ใจอยากจะบีบคอเธอให้ตายคามือไปเลย!

นี่เป็นครั้งแรกที่เป่หมิงโม่ไม่สามารถตอบโต้อะไรเธอได้เลย

ปัง!

เสียงหมัดที่ต่อยเข้าไปกับเก้าอี้แถวหน้าเข้าอย่างจัง

เธอสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ

“แล้วเมื่อกี้นี้คุณทำอะไรอยู่? อย่าบอกนะว่ากำลังพลอดรักกับนายคนนั้นอยู่ คบกันมานานแค่ไหนแล้วล่ะ ดูรักใคร่กันดีนี่ ถึงขั้นจะไปพบผู้ใหญ่กันแล้ว ขั้นต่อไปก็คงจดทะเบียนสมรส แต่งงาน เข้าห้องหอ บำเรอผู้ชายแล้วสินะ ใช่มั้ย?”

เขาพูดเค้นลอดไรฟันออกมาทีละคำ และทิ่มแทงไปตรงกลางใจของเธอ

“เป่หมิงโม่! มันจะมากเกินไปแล้วนะ! ฉันจะคบกับใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณไม่ทราบ!”

เธอโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ดวงตาคู่งามทอประกายแรงโทสะ

“ไม่เกี่ยวกับผมงั้นเหรอ?” เขาช้อนร่างบางของเธอเข้าสู่อ้อมอกของตัวเองด้วยท่อนแขนอันกำยำ “พวกคุณไปถึงขั้นไหนกันแล้ว? เขารู้เหมือนที่ผมรู้หรือเปล่า ว่าส่วนไหนของคุณที่ไวต่อความรู้สึกที่สุด และนายนั่นรู้ดีเท่าผมมั้ย ว่าตรงนั้นของคุณมันฟิตขนาดไหน?”

ไฟปรารถนาลุกโชน จนต้องเลื่อนไปดึงม่านกั้นระหว่างห้องโดยสารกับคนขับรถลงมา

ห้องโดยสารมืดลงจนกลายร่างเป็นห้องลับๆ ขึ้นมา

รถติดเครื่องยนต์และค่อยๆ เคลื่อนออกไปบนท้องถนน

กู้ฮอนใจหายวาบเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น

“เป่หมิงโม่คุณมันคนโสมม! หลิวเจ๋อเฉิงเขาไม่สกปรกเหมือนคุณหรอก!”

เธอปัดป้องขัดขืน และพยายามหาทางลงจากรถ

แต่กลับถูกเขาโอบเข้าที่เอวบาง พร้อมอุ้มขึ้นนั่งบนตักอย่างง่ายดายและไร้ทางสู้

กลิ่นความรักไม่ชัดเจนปะทุขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง

“ผมสกปรกงั้นเหรอ?” เขายิ้มอย่างเย้ยหยัน “คุณเองก็ชอบที่ผมเป็นคนสกปรกโสมมแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?”

เขาไม่พูดเปล่า แต่มือหยาบนั้นก็ฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเธอ

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” กู้ฮอนตกใจจนอกสั่นขวัญแขวน “ไอ้คนเลว หยุดเดี๋ยวนี้นะ”

แควก

เสียงผ้าฉีกขาดดังขึ้น

บรรยากาศในรถเงียบสงัด

ถึงแม้ว่าฉิงฮัวจะอยู่ในห้องคนขับที่มีม่านดำกั้น จนมองไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องโดยสาร แต่ทว่าหากเขาลองเงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวของเจ้านายและกู้ฮอน เขาก็คงจะคาดเดาได้ไม่ยากว่าเมื่อครู่นี้ทั้งสองได้เปิดศึกกันอีกแล้ว

ฉิงฮัวขับรถต่อไปอย่างเงียบๆ ไม่วายที่จะถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย

เจ้านายผู้สุภาพเคร่งขรึมมาโดยตลอด กลับไม่รู้ตัวเลยว่า เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาเจอกับกู้ฮอน ความเย็นชามาดแมนที่เขาคิดว่าสูงส่งนั้น กลับกลายเป็นความป่าเถื่อนและมุทะลุ จนบางทีเหมือนสามีโรคจิตที่อยากจะเฝ้าทะนุถนอมภรรยาเหมือนจงอางหวงไข่ เกรงว่าชายอื่นจะมาเห็นยังไงอย่างงั้นเลย ตลกสิ้นดี

เฮ้อ.....ฉิงฮัวส่ายหัวไปมาอย่างเอ็นดู น่าเสียดายที่เจ้านายเหมือนโดนปิดหูปิดตา จนมองไม่เห็นความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง.....

เงียบ เป่หมิงโม่ไม่รู้ว่าจะต้องเงียบไปถึงเมื่อไหร่

เขามองเธอที่กัดริมฝีปากเพื่อกลั้นน้ำตาที่เอ่อล้นเบ้า ไม่ให้ไหลออกมาอย่างสุดทน สุดท้ายชายหนุ่มก็ยอมแพ้

เขากัดฟันกรอดอย่างเป็นกังวล ลืมความเจ็บบนแก้มที่เพิ่งโดนตบไปฉาดใหญ่นั้น

ถอนหายใจอย่างแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆ ผละมือออกจากสะโพกเธอ แล้วโอบหญิงสาวสู่อ้อมอกของตนด้วยท่าทีที่เคอะเขิน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ติดๆ ขัดๆ ว่า

“คนที่โดนตบหน้าครั้งแล้วครั้งเล่าคือผมแท้ๆ แล้วคุณจะร้องไห้หาสวรรค์วิมานอะไร”

ภายใต้คำพูดที่ฟังดูหยาบคายและตำหนินั้น ก็แอบมีความอ่อนโยนซ่อนอยู่ในนั้น

กู้ฮอนไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป

ความรู้สึกไม่เป็นธรรม เจ็บปวดใจ กลัว หวาดหวั่น ที่อัดอั้นตันใจมานาน พรั่งพรูออกมาเมื่อเธอได้พบเป่หมิงโม่อีกครั้ง

“ฮือ.........” เธอปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายในอ้อมอกของชายหนุ่ม

“ฮือ......เป่หมิงโม่....ไอ้คนเลว.....” กู้ฮอนร้องไห้โฮเหมือนระบายความอัดอั้นที่เก็บกดมานาน น้ำตาน้ำมูกไหลออกมาอย่างไม่มีทีท่าจะหยุดหย่อน เธอถูไถไปมาบนเนื้อผ้าราคาแพงของเขาเพื่อเช็ดมัน