เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 199

ตอนที่ 199เป่หมิงโม่กับเรื่องที่ไม่คาดคิด2

"อู้ ๆ แสบจังเลย ฮอนพวกเขาเป็นใครกัน"

กู้ฮอนไม่ตอบคำถามเขา ยังคงช่วยเขาเช็ดซอสพริก ที่อยู่รอบดวงตาทั้งสี่ด้านอย่างละเอียด ขมวดคิ้วพูดเบาๆว่า "เจ๋อเฉิง ฉันพาคุณไปล้างตาที่ห้องน้ำนะ"

"ได้" หลิวเจ๋อเฉิงตอบอย่างน่าสงสาร

นึกไม่ถึงว่า ในขณะที่หล่อนกำลังพยุงหลิวเจ๋อเฉิงยืนขึ้นมานั้น ข้อมือก็ถูกแรงที่แข็งแกร่งยึดเอาไว้

หล่อนหันไปมองเป่หมิงโม่ อย่างโกรธเคือง สายตาเหมือนต้องการจะบอกว่า ปล่อยนะ

เขากลับขมวดคิ้วแน่น จ้องกู้ฮอนกลับ ขบกรามแน่นแล้วถามว่า "นี่คุณทำเพื่อไอ้หมูที่มีตาหามีแววไม่นี่เหรอ"

เมื่อหลิวเจ๋อเฉิงได้ยินตนเองถูกด่าว่าเป็นหมูอีก และยังเป็นหมูที่มีตาแต่ไร้แววอีก ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ดวงตาที่แสบร้อนหรี่ลงตะโกนออกมาว่า "แกนี่มันโรคจิต"

พอตะโกนออกมา ก็ถูกตัดบทด้วยน้ำเสียงที่ทั้งเยือกเย็น ทั้งโกรธแค้นของเป่หมิงโม่

"แกหุบปากของแกเดี๋ยวนี้ไอ้หมู" เป่หมิงโม่ลุกขึ้นยืน ร่างกายที่สูงใหญ่กำยำ สูงกว่ากู้ฮอนสักประมาณ 20 เซนติเมตรได้ พละกำลังของร่างอันสูงใหญ่นี้สามารถถอนรากถอนโคนได้ในชั่วพริบตานั้น ซึมเข้าไปทุกอณูของประสาทสัมผัสทั้งหมดของกู้ฮอน

ดวงตาดำคู่ที่ลึกล้ำดั่งมหาสมุทรนั้น ไม่ชำเลืองมองหลิวเจ๋อเฉิงแม้แต่น้อย แต่กลับจ้องมองผู้หญิงคนนั้น ที่ไม่ได้เจอกันยี่สิบกว่าวันไม่วางตา

"เหตุผลที่คุณหายตัวไป ก็เพราะไอ้หมูโง่ที่มีตาหามีแววไม่ เนี่ยเหรอ แล้วยังคุยถึงไปพบครอบครัวอีก ปรึกษาหาฤกษ์จัดงานอีก แม้แต่… " เขาเข้าใกล้หล่อนมากยิ่งขึ้น

"แล้วมันยังคิดวาดฝัน อยากจะมีลูกหมูอีก ใช่มั้ย"

แต่ละคำบีบลอดไรฟันเขาออกมา

กู้ฮอนสั่นไปทั้งตัว

ขยับถอยหลัง อย่างควบคุมไม่ได้

ท่าทางดุดัน เย็นชาของเขา ยังคงทำให้หล่อนรู้สึกหายใจติดขัด

"ฮอน ตกลงว่าคนๆนี้เป็นใครกันแน่ "หลิวเจ๋อเฉิงจับแขนของกู้ฮอนแน่น ทัศนวิสัยเลือนรางอย่างเขาถูกพริกทำให้แสบจนมองอะไรไม่ชัด

กู้ฮอนสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วปลอบใจเขาว่า "เฉิงเจ๋อไม่มีอะไร คนนี้เป็นคนเสียสติ ไม่ต้องไปสนใจเขา"

หลิวเจ๋อเฉิงยังไม่ทันได้ตั้งตัว

เสียงแหบพร่าของเป่หมิงโม่ค่อยๆปรับสูงขึ้น แล้วแผดเสียงออกมา

"เสียสติเหรอ" ผู้หญิงคนนี้กำลังทำให้ความเยือกเย็น ตลอดหลายปีที่เขาฝึกมานั้นถึงขีดสุด

จากนั้น เขาก็คว้าแก้วเหล้าขึ้นมา แล้วสาดไปที่ใบหน้าของหลิวเจ๋อเฉิงอย่างแรง

"โอ๊ย" เสียงร้องแบบหมูถูกเชือดมาอีกแล้ว ทั้งถูกทัพพีร้อนๆนาบหน้า และยังถูกเหล้าที่มีส่วนผสมของแอลกอฮอล์ราดใส่อีก มันช่างเป็นความเจ็บปวดที่แสนทรมาน

กู้ฮอนถอนใจออกมา พูดอะไรไม่ออก ถลึงตามองใบหน้าหล่อเหลาที่ร้ายกาจสุดขีด "คุณบ้าไปแล้วเหรอ"

นี้คือเป่หมิงโม่ที่รักษาไว้ซึ่งจิตใจที่สงบนิ่ง เย่อหยิ่งไม่มีใครเทียบ จนแทบจะเหมือนการ์ตูนญี่ปุ่นที่ไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึกรัก โลภ โกรธ หลงหรือ

"ผมบ้าไปแล้ว" เป่หมิงโม่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ทันใดนั้นก็กระชากตัวหล่อนเข้าไปในอ้อมอก "ไป"

พูดจบ ก็รีบสาวเท้าเดินไปยังประตูอย่างรวดเร็ว

กู้ฮอนขัดขืนตามสัญชาตญาณ "ฉันไม่ไป"