เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 198

ตอนที่ 198 เป่หมิงโม่กับเรื่องที่ไม่คาดคิด1

ภัตตาคารยังคงเหมือนเดิมเช่นวันนั้น กิจการยังขายดีเป็นเทน้ำเทท่า

"เจ้านายครับ ต้องจองห้องส่วนตัวมั้ยครับ" ฉิงฮัวถามด้วยเสียงเบาๆ

เขามองกวาดสายตาผ่านๆ ไปที่บรรดาผู้คนมากมายในห้องโถง มีลูกค้านั่งแทบทุกโต๊ะ

คิ้วขมวดโดยไม่รู้ตัว เขายกมือขึ้นมาปิดจมูกตามสัญชาตญาณ โรคขี้กลัวเชื้อโรคของเขาทำให้เขาไม่ชอบที่ ๆ มีคนเยอะ

คิ้วของเขาบีบรัดแน่น ขณะมองภาพห้องโถงที่คึกคัก มีแต่ความผิดหวัง ที่เคยมาที่นี่ผุดขึ้นมาไม่หยุด

ถึงแม้ว่าภัตตาคารร้านอาหารฉงชิ่งจะมีชื่อเสียงโด่งดังมากในเมืองA แต่สำหรับเขาแล้ว ก็เป็นแค่เพียงร้านอาหารธรรมดาๆร้านหนึ่งเท่านั้น

จะมาเทียบกับคนที่มีสถานะสูงส่ง อย่างเขาได้อย่างไร

และอีกอย่าง เขาไม่ชอบกินเผ็ด หึ ดูเถอะว่าที่นี่อากาศเป็นพิษจะตาย

ไม่รู้ว่ามีอะไรมาดลจิตดลใจให้เขามาที่นี่ ผีหลอกแน่ ๆ

"จองห้องที่หรูที่สุด" น้ำเสียงของเขามีความทนไม่ไหวจนต้องขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

หน้าผากฉิงฮัว มีเหงื่อผุดออกมา ไม่รู้ว่าทำอะไรให้เจ้านายไม่พอใจ จึงรีบรับคำสั่งว่า "ครับ ผมจะรีบไปจองเดี๋ยวนี้"

ในขณะที่ฉิงฮัวหมุนตัวเพื่อที่จะไปจองห้อง เป่หมิงโม่ก็อดไม่ได้ที่จะกวาดสายตามองไปที่ห้องโถงอีกรอบ ในแววตาเหยียดหยามดูถูกนั้น อยู่ๆก็ถูกร่างของหญิงสาวคนหนึ่งทำเขาตกตะลึง

สามวินาทีเต็ม ดวงตาของเป่หมิงโม่ หรี่ตาจ้องมองอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ

สายตาเยือกเย็นสาดออกมา แล้วพูดสามคำที่ดุดันหนักแน่น "ไม่ ต้อง แล้ว"

ฉิงฮัวแปลกประหลาดใจ มองไปตามสายตาของเจ้านาย เมื่อเขามองไปที่โต๊ะข้างหน้าต่าง ใบหน้าที่กำลังยิ้มสดใสของคุณกู้ตอนนั้น ฉิงฮัวถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก

เมื่อต้องเจอกับความเป็นกันเองของหลิวเจ๋อเฉิง กู้ฮอนจึงได้แต่ฝืนยิ้มเจื่อนๆ

หลิวเจ๋อเฉิงกินจนเหงื่อท่วมไปทั้งตัว ยิ้มจนมองแทบไม่เห็นตาแล้ว แล้วก็ยังเล่าต่อไปด้วยความสนุกสนาน

"ฮอนครับ ไม่รู้เมื่อไหร่ถึงจะได้พบพ่อกับแม่ของคุณ"

กู้ฮอนอึ้งไปเล็กน้อย "เอ่อ เรื่องนี้.."

"เหอะ ๆ หลิวชุ่ยเคยบอกผมว่า คุณเป็นลูกสาวนอกสมรส ผมคิดว่าพ่อกับแม่คุณคงไม่ขัดขวางเรื่องที่พวกเราจะอยู่ด้วยกันนะ อย่างนี้ทุกคนก็สามารถรีบปรึกษากันเพื่อหาฤกษ์งามยามดี เพื่อจัดงานให้พวกเราสองคน คุณว่าไง" หลิวเจ๋อเฉิงพูดอย่างมีเหตุมีผล

กู้ฮอนถลึงตาโต เหมือนไม่เข้าใจคำพูดของหลิวเจ๋อเฉิง "มันจะเร็วเกินไปมั้ย"

ในเมื่อ คืนนี้พวกเขาเพิ่งได้พบกันครั้งแรก

"ไม่หรอกครับ" หลิวเจ๋อเฉิงส่ายศีรษะอย่างไม่เห็นด้วย "บางคนรักกันมานานแต่สุดท้ายก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน บางคนใช้เวลาเพียงแค่วินาทีเดียว ก็รักกันไปตลอดชีวิต ฮอน ผมรู้สึกว่าคุณคือคู่แท้ของผม ตอนนี้ผมแทบทนรอต่อไปไม่ไหวแล้ว ที่จะใช้ชีวิตอันสวยงามในอนาคตร่วมกัน ในอนาคตอันใกล้นี้ ลูกของเราก็จะค่อยไปเกิดมา ลูกๆ จะชอบกินเผ็ดเหมือนพวกเรามั้ยนะ โอ้โหแค่คิดก็รู้สึกมหัศจรรย์แล้ว ช่างกระปรี้กระเปร่าหัวใจจริง ฮอน คุณคิดว่าลูกจะหน้าตาเหมือนคุณหรือเหมือนผม"

หลิวเจ๋อเฉิงใบหน้าเคลิบเคลิ้ม เหมือนกำลังตกอยู่ในภาพที่ตนเองวาดฝันไว้อย่างสวยงาม

ในขณะที่กู้ฮอนกำลังอึ้งอยู่นั้น ยังไม่ทันมีปฏิกิริยาอะไรกับคำพูดของหลิวเจ๋อเฉิง อยู่ ๆก็มีลมที่เยือกเย็นพัดผ่านมา

หล่อนยังไม่ทันได้ห้ามปราม ฉิงฮัวก็มือไวตาไวจับหน้าของหลิวเจ๋อเฉิงไว้แน่น แล้วหยิบจานซอสพริกมา

เสียงดัง "ผัวะ" ราดลงบนตาเล็กของหลิวเจ๋อเฉิง

"โอ๊ย" เสียงร้องเหมือนหมูถูกเชือดดังออกมา สะกดทุกสายตาที่อยู่ในห้องโถงนั้นให้หันมามอง

"เฉิงเจ๋อ" กู้ฮอนร้องเรียกชื่อเขาออกมา

เป่หมิงโม่สีหน้าคร่ำเคร่งขึ้นอีก มือคว้าทัพพีตักน้ำซุปร้อนๆ หันศีรษะไปทางหน้าหลิวเจ๋อเฉิง แล้วคว่ำลงไป

เคาะที่หน้าผากของหลิวเจ๋อเฉิง ท่าทางที่งามสง่า แต่นิ้วมือนั้นกลับรุนแรงทรงพลัง

"แหกตามองชัดๆว่าฉันเป็นใคร ยังกล้าบอกให้ฉันไสหัวไปอีกมั้ย"

"ใคร …" ดวงตาของหลิวเจ๋อเฉิง ถูกซอสพริกทำให้ปวดแสบปวดร้อน ภาพตรงหน้าเลือนราง แล้วยังถูกฉิงฮัวกดทับร่างไว้ ไร้หนทางขัดขืน ทัพพีที่ร้อนระอุตีลงไปที่หน้าของเขา นั้นคือความเจ็บปวด น้ำตาก็ไหลออกมา

"พอแล้ว" กู้ฮอนตะโกนพร้อมยืนขึ้นมา รีบเดินไปด้านหน้าหลิวเจ๋อเฉิง คว้าทิชชู่เปียกบนโต๊ะมา ปัดทัพพีของเป่หมิงโม่ออก แล้วช่วยหลิวเจ๋อเฉิงเช็ดซอสพริกออก

ตั้งแต่ต้นจนจบ หล่อนไม่ได้ชายตามองเป่หมิงโม่เลยสักนิด

หลิวเจ๋อเฉิงน้ำตาไหลไม่หยุด ร้องไห้อย่างน่าเวทนาเบาๆ ดึงดูดความสนใจของลูกค้าในร้านไม่น้อย

มีบางคนแอบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายวิดีโอ

ฉิงฮัวเห็นดังนั้น จึงรีบปล่อยมือจากหลิวเจ๋อเฉิง แล้วรีบเอาตัวไปบังเป่หมิงโม่ไว้ ไม่ให้พวกที่แอบถ่ายได้เห็น แต่คนที่มีร่างสูงใหญ่อย่างเขา ท่าทางน่าเกรงขาม ทำให้พนักงานต้อนรับไม่กล้าเข้าใกล้เขา