เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 202

ตอนที่202 สร้อยคอกลับคืนสู่เจ้าของ1

“คุณชายรองแห่งตระกูลเป่หมิงคะ ถ้าคุณทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องมาขวางทางฉัน ฉันมีสิ่งที่ฉันต้องการเหมือนที่คุณก็มีสิ่งที่คุณยึดมั่น แล้วคนระดับคุณ อยากได้ผู้หญิงแบบไหน แค่กระดิกนิ้วทีเดียว ก็มีผู้หญิงกรูเข้ามาหาคุณแล้ว แล้วทำไมคุณถึงไม่ยอมปล่อยฉันไปสักที?”

ประโยคนี้กลับสร้างความเจ็บปวดให้กับเป่หมิงโม่อย่างคาดไม่ถึง

เขามองเธอที่มองออกไปยังนอกหน้าต่างนั้น อย่างอดสงสัยไม่ได้ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงแหบพร่านั้น “แล้วทำไมในบรรดาผู้หญิงมากมายเหล่านั้นถึงไม่มีคุณ! ทำไมถึงอยากแต่งงานนัก? เราเป็นเหมือนเมื่อก่อน ก็ดีมากอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ.....”

“ดีงั้นเหรอ?” เธอหัวเราะอย่างขมขื่น “วันไหนอารมณ์ดีก็ให้สร้อยคอเส้นหนึ่ง วันไหนเกิดอารมณ์เสียขึ้นมา ก็มาลงกับฉัน อยู่ดีๆก็มาฉีกกางเกงฉัน เพื่อระบายความต้องการของตัวเอง เป่หมิงโม่ คุณเห็นฉันเป็นอะไร? เป็นสัตว์เลี้ยงที่คุณเลี้ยงไว้อย่างงั้นเหรอ?!”

นัยน์ตาดุดำขลับมีแววอ่อนลง เขาถึงกับพูดไม่ออก

กู้ฮอนหันหน้าหนี พร้อมน้ำตาแห่งความเสียใจไหลพรากลงมาเป็นทาง

มือน้อยสั่นเทาล้วงเอาสร้อยคอออกมาจากคอเสื้อ

สร้อยสเตนเลสคุณภาพดีเส้นนี้เป็นสร้อยที่เธอใส่ติดตัวมาตลอด แต่กลับลืมถอดคืนให้เขา

เธอเม้มปากและใช้นิ้วกระชากมันจนขาด

ตึก~

สร้อยคอถูกกระชากจนขาดพร้อมบาดเข้าที่คอของเธอจนถลอก

เธอกำจี้สเตนเลสชั้นดีนั้นอย่างแน่น ก่อนจะเขวี้ยงใส่มือเขาอย่างแรง “เป่หมิงโม่ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉันตอนอยู่บาเซโลน่า......แต่ ฉันคิดว่า ฉันคงไม่เหมาะที่จะครอบครองสร้อยเส้นนี้ ตอนนี้ฉันขอคืนมันให้กับคุณ เราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก!”

จี้แวววาวระยิบระยับเม็ดนั้น ตกลงกลางฝ่ามือเขาพอดี

จี้ยังอบอวลไปด้วยไออุ่นจากตัวเธอ

เขารู้สึกเหมือนถูกบีบที่หัวใจ

ทันใดนั้น เธอก็ทุบตีประตูรถอย่างเดือดดาลพร้อมตะโกนบอกให้ฉิงฮัว “จอดรถ! ฉันจะลง”

เอี๊ยด~ เสียงเบรกรถแบบกะทันหันดังสนั่นราตรีที่เงียบสงัดนั้น

ฉิงฮัวเหยียบเบรกฉุกเฉิน

นิ่งไปสักพัก เมื่อไม่ได้ยินเสียงห้ามปรามจากเจ้านาย ฉิงฮัวจริงปลดล็อกประตูรถจากแผงควบคุมกลาง

กู้ฮอนรีบเปิดประตูรถแล้วเดินลงจากรถไป

ผุบ~

ทันทีที่ประตูรถถูกปิดลง ก็มีคลื่นความเย็นยะเยือกปะทะเข้าที่ใจของเป่หมิงโม่

เขาได้สติและมองลอดหน้าต่างรถออกไปเห็นเงาร่างสะบักสะบอมที่เดินไปยังริมถนน ก่อนจะโบกแท็กซี่และจากไปอย่างสง่าผ่าเผย

ฉิงฮัวเห็นภาพนั้น ก็ถอนหายใจพร้อมกดปุ่มเพื่อเลื่อนเปิดม่านกั้นระหว่างคนขับกับห้องโดยสารบานนั้นขึ้น

มองเป่หมิงโม่ผ่านกระจกมองหลังก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า “จะตามไปไหมครับ เจ้านาย?”

เป่หมิงโม่กำจี้นั้นแน่นจนข้อนิ้วแข็งแรงนั่นสั่นสะท้าน

แววตาล้ำลึกจดจ้องไปยังแท็กซี่คันนั้นอย่างไม่ละสายตา โดยไม่ปริปากเอ่ยอะไรออกมาเลยสักคำ

เขานั่งมองแท็กซี่ที่เคลื่อนเข้าไปในฝูงรถยนต์ที่โลดแล่นบนท้องถนนนั้นจนลับหายไป

ฉิงฮัวรอการสั่งการจากเจ้านายตนอย่างเงียบๆ มองลอดผ่านกระจกมองหลัง เห็นเพียงใบหน้าคมสันที่คล้ายจะพยายามเก็บงำบางอย่างเอาไว้ของเจ้านาย

“เจ้านายครับ คุณกู้ฮอนไปแล้วครับ” ฉิงฮัวเตือนสติชายหนุ่มอย่างระมัดระวัง