เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 206

ตอนที่206 ความจริง1

“ฮะ?” หวังฉี่เหรินตกใจกับคำตอบของชายหนุ่ม เขานิ่งไปพักใหญ่ “ท่านประธานครับ ถึงแม้ว่าบริษัทกู้ซื่อจะมีความคิดสร้างสรรค์และออกแบบได้ดี แต่ไม่มีความสามารถในการควบคุมโครงการก่อสร้างขนาดใหญ่แบบนี้นะครับ......”

“เรื่องนี้คุณไม่ต้องเป็นห่วง!” เป่หมิงโม่เม้มปากพร้อมพูดตัดบทหวังฉี่เหริน มองไปยังแฟ้มเอกสารที่เป็นข้อมูลของบริษัทกู้ซื่อที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน ก่อนจะพูดชัดถ้อยชัดคำ” ในเมื่อยี่เฟิงออกแบบงานที่มีความคิดสร้างสรรค์ไม่ได้ ก็ให้บริษัทกู้ซื่อรับไปทำละกัน!”

หวังฉี่เหรินถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ “แต่โครงการ‘หยิง’ เป็นโครงการสำคัญประจำปีของบริษัทเป่หมิงเลยนะครับ ถ้ามอบงานสำคัญให้เด็กใหม่ที่อ่อนประสบการณ์ เหมือนลูกวัวแรกเกิดแบบนี้ จะเสี่ยงเกินไปหรือเปล่าครับ ท่าประธาน......”

เป่หมิงโม่ยิ้มที่มุมปากอย่ามีเลศนัยพร้อมหรี่ตามิงอย่างมีแผนการ “ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากมาย ผมเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า บริษัทกู้ซื่อจะมีลูกเล่นอย่างไร!”

ไม่สิ ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ เป่หมิงยี่ฟงจะมีลูกเล่นอะไร?

หวังฉี่เหรินไม่กล้าพูดอะไรต่อ ได้แต่คิดในใจว่า บริษัทกู้ซื่อมีอะไรพิเศษนักหนา？

ถึงทำให้ท่านประธานมีข้อยกเว้นครั้งแล้วครั้งเล่า

ถ้าเป็นแบบนี้ ก็แสดงว่าการเปิดให้ประมูลโครงการ‘หยิง’ ก็เป็นเพียงการแข่งขันที่จัดขึ้นเพื่อบริษัทกู้ซื่อโดยเฉพาะสินะ เพราะตั้งแต่ต้นจนจบผู้ชนะก็เป็นบริษัทกู้ซื่ออยู่ดี

*

ช่วงบ่าย สตูดิโอถ่ายภาพในเมืองA

“ถูกครับ ยิ้มหวานอีกหน่อยครับ......”

“ใช่แล้วครับ ก้มหน้าลงอีกหน่อยครับ มองกล้องไว้นะครับ ใช่แล้วครับ......”

“ปล่อยไหล่สบายๆ นะครับ ไม่ต้องเกร็ง”

......

ช่างภาพถือกล้องรัวกดชัตเตอร์ถ่ายภาพ หญิงสาวผมยาวที่นุ่มสลวยเงางามดุจเทพธิดา อย่างไม่หยุดหย่อน

กู้ฮอนโพสต์ท่าด้วยอิริยาบถต่างๆ อย่างต่อเนื่องและยาวนานถึงสองชั่วโมงเต็ม

ยืนจนขาสั่นเทาและยิ้มจนใบหน้าแข็งทื่อไปหมด

“ดีครับ มา ภาพสุดท้ายขอสะบัดผมหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มนะครับ......ใช่ครับ สุดยอดมากครับ......”

ในที่สุด ช่างภาพก็วางกล้องถ่ายรูปลง พยักหน้าพร้อมยิ้มอย่างพอใจ “วันนี้ถ่ายจบแล้วครับ พรุ่งนี้ค่อยมาลุยกันต่อ”

กู้ฮอนถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก

หลิวเจ๋อเฉิงยืนรออยู่ข้างๆอย่างเงียบๆมาโดยตลอดนั้น รีบเอาน้ำดื่มมาให้เธอทันที “ฮอน ขอบคุณมากๆเลยนะครับ กินน้ำก่อน”

“เจ๋อเฉิง พรุ่งนี้ต้องถ่ายอีกเหรอ?” กู้ฮอนรับขวดน้ำมา ก่อนจิบไป2ทีอย่างเหนื่อยล้า

กู้ฮอนหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ ถึงแม้หลายวันมานี้ เธอจะพยายามบอกกับตัวเองอยู่บ่อยครั้งว่า ขอแค่เธอได้แต่งงาน ก็จะต้องอยู่ที่เมืองAต่อ และไม่ต้องไปเป็นหนามยอกอกของเจียงฮุ่ยซินอีกต่อไป แต่ทว่า พอถึงวินาทีที่เธอมาเผชิญหน้ากับการขอแต่งงานจริงๆ จากผู้ชายแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันเพียงไม่กี่ครั้ง เธอกลับรู้สึกลังเลใจและกระวนกระวายใจ......

จังหวะที่เธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไรกับเขา โทรศัพท์บนโต๊ะเครื่องแป้งก็ดังขึ้น เสียงโทรศัพท์นั้นเหมือนได้ช่วยชีวิตเธอเอาไว้อย่างทันท่วงที เธอมองเขาอย่างเกรงใจก่อนจะกดรับโทรศัพท์ “เรื่องนี้เอาไว้คุยกันทีหลังนะคะ ขอโทษนะคะ ขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อน”

พูดจบ เธอหยิบกระเป๋าและโทรศัพท์ แล้วรีบวิ่งออกมาจากสตูดิโอ

พอมั่นใจแล้วว่าหลิวเจ๋อเฉิงไม่ได้วิ่งตามเธอออกมา เธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“ฮัลโล?” เธอพูดด้วยเสียงเหนื่อยหอบ ปลายสายเงียบไป

สักพัก น้ำเสียงสดใสของยี่เฟิงถามขึ้นอย่างอ่อนโยน “ฮอน ช่วงนี้เป็นไงบ้าง?”

มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย ตั้งแต่คืนนั้นที่เธอไปกินข้าวที่บ้านตระกูลเป่หมิง และไปรู้เข้าว่าเป่หมิงโม่เป็นอารองของยี่เฟิง ตลอดยี่สิบกว่าวันมานี้ เธอก็ไม่ได้ติดต่อกับยี่เฟิงอีกเลย

“ก็ดีค่ะ” เธอยิ้มจางๆด้วยความอ่อนโยนประดุจแสงตะวันยามโพล้เพล้ที่คล้อยต่ำเตรียมลาลับไป

“ฮอน วันนี้ผมมีข่าวดีมาบอกคุณด้วยนะ บริษัทกู้ซื่อชนะการประมูลโครงการหยิงแล้วนะ!”

กู้ฮอนตาเป็นประกาย กำโทรศัพท์แน่นขึ้นโดยไม่ทันรู้ตัว

หลังจากฝ่าฟันอุปสรรคมามากมาย แต่พอมาได้ยินข่าวดีนี้แล้ว เธอกลับไม่ได้รู้สึกดีใจอย่างที่คิดไว้